Brieven. Deel 2. Vervolg eerste periode 1846-1859

XXVI.

Buitenzorg 29 January 1846.
Donderdag avond.

Nadat ik heden morgen in haast eenen brief aan myne lieve Everdine had verzonden, dacht ik weinig dezen dag nog tyding van u te krygen. Uw klein briefje met de brood-koelie ontving ik heden avond. Ik was er zeer van ontsteld. Ofschoon ik over de ziekte van den heer van der Hucht altyd een zwaar hoofd heb gehad, had ik toch niet kunnen denken dat het zoo spoedig eene zoo ernstige wending nemen zoude. Ik wreet niet of uw briefje van gisteren avond of heden morgen is. Het spyt my zoo dat er vroeger geen gehoor is gegeven aan den raad om een dokter te laten komen. Spreek hierover echter niet, maar lees het volgende als gy het goed vindt aan nicht voor.

Heden middag heb ik dokter Toussaint gesproken, wien ik de ongunstige berichten aangaande den heer van der Hucht mededeelde. Toussaint begon uit zichzelf er over te spreken dat het hem zoo verwonderde dat de heer Pen...

[p. 44]

[Dokter Pen was met zyne vrouw met de expeditie Van der Hucht naar Indië gekomen; hy behoorde, meen ik, tot de familie, en was vroeger te Baarn gevestigd geweest.]

.... niet iemand die in Indië dergelyke ziekten meer had behandeld er by had geroepen. Heden avond heb ik aan dezen en genen naar Toussaint gevraagd, en van verscheidenen gehoord dat ZEd. voor een knap dokter bekend staat. Dring er toch by Mevr. van der Hucht op aan, als het nog niet te laat is, dat er terstond een goed paard worde gezonden met eene uitnoodiging van den heer Pen om dáár te komen; en laat dan als het mogelyk is hier en daar paarden ter verwisseling gereed staan. God weet hoeveel in dit geval van spoed afhangt.

Uw lieve brief dien ik heden morgen ontving verdiende wel een lang antwoord. De gedachte aan de positie van neef neemt echter myne geheele ziel in. Dit echter wil ik u schryven, myn engel, dat ik my schaam over myn vorig schryven Gy beschuldigt u zelven alsof gy een en ander niet goed hadt overgebragt, neen myne lieve, het is geheel myne schuld. Er bestond geene reden om my het gezegde van Mevr. van der Hucht zóó aantetrekken, en bovendien had ik nog geene vrees mogen koesteren, want een hart als het uwe

[p. 45]

mag niet mistrouwd worden. Dit was ook eigenlyk het geval niet, ik vreesde slechts dat iemand trachten zoude zich tusschen ons te stellen. Ik heb heden per landmail naar Holland geschreven, natuurlyk het meest over u, want gy weet: waar het hart vol van is... enz.

Ik kan zoo regt genoegelyk aan het oogenblik terug denken waarop ik u het eerst ontmoette, en aan al die omstandigheden welke gebeuren moesten voor wy by elkander kwramen. Uwe eerste jaren waren niet genoegelyk, en ook ik heb nog al gezworven, welk een heerlyke uitkomst is ons beide weggelegd! Alles heeft juist zoo moeten geschieden om ons zoo regt gelukkig te maken. Het doet my zoo leed u door myn schryven bedroefd te hebben, ik zal my voortaan voor die aantrekkelykheid wachten en nooit, nooit weder een oogenblik my ongerust maken over uw hart, myn beste. Ik ben zeer bekommerd over de positie waarin men op P.S. op het oogenblik verkeert. Roep my toch vooral, als men denkt dat ik iets goeds zoude kunnen verrigten.

Ik heb er mede te doen dat gy tegenwoordig zooveel te tobben hebt, en 's nachts niet behoorlyk slapen kunt, dan om de kleine Mientje, en dan om de kiespyn. Kon ik maar voor u waken. Denk eens lieve, eens komt er een tyd dat wy alle die

[p. 46]

dagelyksche bezwaren van het leven te zamen dragen zullen. My dunkt dan wordt elke tegenheid een genoegen. Er is toch waarlyk niets schooners in den mensch dan de liefde. Weet ge wel dat gy (uwe positie met die der meisjes v.d. H. vergelykende) al heel gelukkig zyt? O, wat zullen die arme meisjes een angst uitstaan. Groet ze allen, myne lieve zusters vooral. Ik denk met veel genegenheid aan Henriette en Sophie. Vindt gy niet dat wy spoedig op een broederlyken voet zyn geraakt? Met zulke meisjes is dit ook gemakkelyk. Zeg aan H. en S. dat ik zooveel van haar houd en my in den vervolge zulke genoegelyke dagen voorstel.

Vaarwel lieve beste Everdine, ik heb u innig innig lief, dat gelooft gy immers wel? Ik vertrouw vast op u, nu en altyd. Dag myn heele lieve, geloof my geheel

Uwen Eduard.