Brieven. Deel 2. Vervolg eerste periode 1846-1859

XXII.

Buitenzorg 19 January 1846.

Omdat ik het u in den brief die heden morgen is weggegaan beloofd heb, begin ik weder aan u te schryven, lieve Everdine, maar ik heb er den regten lust niet toe. Als ik vroeger op Krawang een brief aan u begon was het my een waar genoegen, nooit was er stof maar dikwyls tydgebrek. En nu moet ik my herinneren dat ik het u beloofd heb om er aan te beginnen.

Daar kryg ik op het oogenblik een briefje van

[p. 14]

iemand by de secretarie die my mededeelt 1^o. dat myn wachtgeld van fl. 91 's maands voorloopig is verlengd; 2^o. dat myn verzoek om tegemoetkoming (in de betaling van die fl. 2700) van de hand is gewezen, doch dat men my toestaat daarover in hooger beroep te komen. Ik weet nog niet of ik dit wel doen zal; dat geeft eindelooze procedures en schryveryen en zet kwaad bloed. Daar ik het nu toch eenmaal betaald heb, denk ik dat ik er maar in berusten zal, schoon het hard is, want f 2106 komen my regtmatig toe;

[Tot myn spyt kan ik hierover niets mededeelen. In den tyd waarin ik multatuli heb gekend werd over het tekort in Natal als zeer lang geleden, natuurlyk zelden, en dan nog niet in zulke byzonderheden gesproken].

3^o. (dit is het voornaamste). Het gouvernement heeft de Generale directie van financiën gelast my spoedig voortedragen. Als er dus eene passende vacature komt, ben ik zoo goed als zeker van eene aanstelling. Het hangt er wel is waar nog veel van af wàt, maar dat komt er nu minder op aan. Men zal my toch hoop ik niet minder maken dan ik vier jaar geleden was, en dan ben ik tevreden.

Nu verzoek ik u op het volgende te letten. Het besluit waarby bovenstaande beschikkingen genomen zyn, heb ik zelf nog niet ontvangen, het

[p. 15]

is volgens het briefje van van Rees van den 11^den January. Op dien datum was ik nog by u. Ik weet byna zeker dat sommigen (W^m. van der Hucht, byv.) meenden dat ik iets verzuimde met zoo werkeloos op P.S. te blyven. Dit vermoeden hindert my. Ik weet zeer goed wat my te doen staat zonder dat noch van der Hucht, noch Pen, noch van Heeckeren die allen nooit in eenige betrekking zyn geplaatst geweest, my daarop behoeven opmerkzaam te maken. Voor ik van Krawang ging had ik uitvoerige stukken aan het Gouvernement geschreven. Ik konde niet wyzer doen dan den uitslag daarvan bedaard af te wachten. Ik had tevens aan van Rees verzocht my au courant te houden van hetgeen er voorviel. Wanneer byv. myne stukken ‘gedeponeerd’ waren geworden, had ik terstond naar Buitenzorg gegaan. Daar men echter op myne verzoeken terstond beschikt heeft, had ik hier niets te maken. Van achteren beschouwd heb ik zeer goed gehandeld, en op myn verzoek om plaatsing konde niet gunstiger beschikt worden dan nu het geval geweest is. Alle benoemingen gaan op voordragt van de Generale directie van financiën. Die Raad bestaat op Batavia uit drie leden waarvan twee (de heer Ruloffs president, en Pahud, lid) my altyd hebben willen assisteren.

[p. 16]

De eerste was reeds in 1838 myn chef en was my altyd genegen, terwyl ik by den heer Pahud vyf maanden zonder de minste bezoldiging gewerkt heb. De derde kent my niet en is dus voor noch tegen my. Men wist op P.S. myne omstandigheden niet; waarlyk lieve engel ik heb veel meer vrees spoedig geplaatst te worden in eene betrekking die my maar half aanstaat, dan dat ik niet geplaatst word. Gy begrypt wel dat het gouvernement ook liever die fl. 91 uitwint die het my nu maandelyks voor niets moet betalen. Dit alles wist ik. Ik wist dat ik aanspraken had die by het gouvernement geldig waren. Ik wist bovendien dat er van Krawang in myn voordeel geschreven was, en ik konde het dus gerust op een en ander laten aankomen. Het is eigenlyk om te lagchen als men ziet hoe menschen die volstrekt geene kennis van zaken hebben (tot Mevrouw Pen incluis) de toekomst donker inzien. Gelukkig lieve beste Everdine, dat gy my vertrouwd hebt. Van het oogenblik af toen ik op Bolang dat briefje met potlood schreef heb ik niets verzuimd om alles tot een goed einde te brengen. Ik heb in dien tyd veel geschreven en in orde gebragt (getuige de laatste betaling van f 2700) en alles moet op eene plaatsing uitloopen. Ik had op dat oogenblik nog veel te redderen, maar ik had

[p. 17]

alles goed doorgedacht, en ik wist toen evenals nu dat ik het spel winnen zoude, als ik maar bedaard, evenals in het schaken, stuk voor stuk verzette. Maar zy die my op P.S. met de meisjes zagen praten dachten misschien dat ik ligtzinnig was, en maar voor den dag van heden leefde, zonder aan de toekomst te denken.

20. Dingsdag. By den heer Couperus by wien ik was gaan dineeren ontving ik gister uwen brief. Gy kunt nagaan hoe ik medelyden met van der Hucht heb. Na hetgeen gy my hebt geschreven heb ik geene hoop meer. Ga toch naar hem toe en zeg, dat het my zoo leed doet. De koelie gaat weg. Wees over onze zaken goeds moeds. Ik heb nog altyd een weinig hoofdpyn hetgeen zonderling genoeg is, daar ik anders altyd wel ben. Vaarwel lieve engel. Groet allen van

Uwen Eduard.