Brieven. Deel 1. Eerste periode tot 1846

XII.

Poerwakarta 20 Nov. 1845.

Kyk, meisje lief, daar heb ik een enkel vel postpapier weten magtig te worden, en ik heb het terstond gebruikt voor een brief aan uwe grootmama. Is dezelve goed? Ik ben bevreesd dat gy vinden zult dat ik wat styf heb geschreven. Als myn brief geen genade vindt in uwe oogen geef ik u vryheid er papillotten van te maken. Hei daar, ik vergeet daar dat onze meisjes geen krulmakende driehoekjes meer noodig hebben, om dat de Natuur zelve tegenwoordig .... neen, ik verzin my weer, ik meen omdat men het nu mooyer vindt om het haar in den vorm eener kippenvlerk tegen de slapen van het hoofd te plakken. Petrarcha speelde zoo gaarne met de krullende lokjes zyner Laura, elke kronkel

[p. 264]

harer haren gaf hem een dichterlyk idee, dat wel beschouwd ook een soort van kronkeling of krul is. Lieve hemel, hoe zoude de poeet van Italie het gemaakt hebben als hy zyne denkbeelden uit het vastgelymd coiffuur onzer dagen had moeten scheppen? Maar om van de Natuur, de papillotten en Petrarcha weder op den brief aan uwe grootmama terug te komen, is hy goed, kind? Zoo neen, dan zal ik een anderen schryven, vertel my maar hoe gy het verkiest, zoolang wy nog niet getrouwd zyn zal ik u gehoorzamen; later kryg ik myne autoriteit die my van rechtswege toekomt, wel terug. Lieve meid, ik beklaag u. Wat heb je begonnen, neem uw woord terug, want je zult vreesselyk onder de plak zitten. Wat hebt gy toch misdaan, dat ge u zoo goedwillig in slaverny begeeft? Gy zult wat met my te stellen hebben. Nu reeds wacht myne garderobe met verlangen naar eene zorgende hand, en als wy eens zoover zyn bemoei ik my met niets meer. Je bent wel een beetje al te goed, dat ge u gaat inlaten met myn boeltje en dat alles voor twee kussen daags, als het heel mooi weer is, drie, waarvoor ge by slot van rekening geen ganlang ryst koopen kunt. Laat u waarschuwen nu het nog tyd is, gy hebt nog niets geteekend en kunt nog retracteren. Tot nader order zal ik het er echter maar voor

[p. 265]

houden dat alles voor eerst op den ouden voet blyft. Ik ben er nu een beetje aan gewend om u een paar maal 's weeks een verhandeling op te dragen, en gewoonte is een tweede natuur. Gy blyft dus myn meisje uit eene tweede natuur, omdat gy toch de eerste natuur die in uwe krillen zit, vastgeplakt hebt.

Ik heb eene vrolyke bui. Ik zend u zoovele bewolkte regenachtige brieven dat ik het billyk vind u ook van myne zonneschyn te doen profiteren. Warm u dus terdege aan den gloed myner opgeruimdheid, morgen bibbert gy (wat een mooi woord!) misschien weder in de koude eener verdrietige stemming. Om u te plagen wil ik in dezen geheelen brief geen enkele maal zeggen dat ik u lief heb, want ge mogt maar grootsch worden.

Ik wil dan beginnen dat ik u hartelyk ... (lief heb, denk je? Neen, kind!) dat ik u hartelyk er voor bedank om nog langer zooveel briefport voor u uit te geven. Byna alle postdagen weer, dat loopt er over heen; men moet of heel ryk of heel verliefd wezen om dat vol te houden. Intusschen kan ik niet ontkennen dat ik toch wel een beetje verlangend ben naar de post van morgen, want die brengt my zeker iets van myne lieve... Cateau die my beloofd heeft terstond van Batavia te zullen schryven.

[p. 266]

Om niet te jokken moet ik hier dadelyk by zeggen dat het goede kind my moeielyk van Batavia schryven kan, omdat zy nog altyd op Poerwakarta is. Ik moest toch wat zeggen om op dat ‘lieve’ te laten volgen.

22 November. Ik heb eenen brief van mynen vader ontvangen kort maar hartelyk. Men beklaagt zich in Holland over myne traagheid in het schryven. Voortaan zal dit beteren, omdat ik in den vervolge vrolyke tydingen zal hebben mede te deelen, niet waar myn bruidje? Vroeger als ik zoo verdrietig was, liet ik hun niet gaarne den last myner onaangename stemming dragen. Voorts meldt my myne schoonzuster dat zy binnen weinige dagen hoopt te verlossen en dat het, als het een zoontje is, Eduard heeten zal. Vindt gy dat niet lief van hun. Ik heb myn broeder bedankt voor die attentie waarvoor ik heel gevoelig ben. Ik zend u den brief van myn broeder met den daarby gaanden halven brief van den heer Van Leeuwen uit Utrecht, waaruit gy zien zult dat Mine een weinig beter was dan te voren. Hoop op herstel is er echter niet. Mogt zy het slechts tot de tehuiskomst van Jan volhouden, anders zal hy radeloos wezen. Met het denkbeeld dat zy sterven moet is hy eigen, maar hy had het nog niet opgegeven haar

[p. 267]

terug te zien, al was het slechts één uur lang!

Ten slotte heeft myne eigene zuster my een allerliefsten brief geschreven. Ik heb haar ook in 't byzonder geantwoord, alweder meest over u natuurlyk.

Nu, heele lieve, ik geef u van allerlei te lezen, myn eigen brief deugt het minste. Ik weet dit wel, maar denk dat ik geen brief van u heb gekregen, en dus niet heel erg te spreken ben. Ik heb u heel lief, myn lief meisje, zult gy veel aan my denken? God beware u, myne Everdine Uw Eduard.