Volledige werken. Deel 24. Brieven en dokumenten uit het jaar 1887. Nagekomen brieven en dokumenten uit de jaren 1839-1886

[22 februari 1887
Bericht in de Opregte Haarlemsche Courant]

22 februari 1887

Bericht in de Opregte Haarlemsche Courant (fotokopie M.M.)

Uit Nieder-Ingelheim, bij Mainz, wordt gemeld, dat de heer E. Douwes Dekker (Multatuli) den 19^den dezer aldaar in den ouderdom van bijna 67 jaren is overleden. De heer Dekker was sinds vele jaren lijdende, maar gaf telkens nog zooveel blijken van opgewekte levenskracht, dat de nu gevallen slag voor allen onverwacht mag heeten.

Douwes Dekker werd in Maart 1820 te Amsterdam geboren en genoot daar zijne eerste opleiding in de school van den onderwijzer Meskendorff. Zijn vader, een koopvaardij-kapitein, bestemde hem voor den handel, en ‘een koopmanskantoor was zijne praktische Hoogere Burgerschool’. Op achttienjarigen leeftijd werd hij door zijn vader medegenomen naar Oost-Indië, om daar opgeleid te worden tot indisch ambtenaar en hij begon zijne loopbaan te Batavia, als commies bij het departement van Financien. Later klom hij op tot andere landsbetrekkingen, en in verscheidene residentien, het laatst in Lebak, vervulde hij de betrekking van adsistent-resident. Hij deed daar de treurige ervaringen op, die later, nadat hij zijn ontslag genomen had, zijn ‘Max Havelaar’ deden ontstaan, het werk, dat hem als schrijver zooveel roem bragt, maar hem bittere teleurstelling berokkende, omdat het

[p. 86]

doel, waarvoor hij het schreef, niet bereikt werd. Na zijn terugkeer uit Indie hield hij op verschillende plaatsen verblijf, tot hij zich te Wiesbaden en later te Nieder-Ingelheim metterwoon vestigde.

Zijne voornaamste werken zijn, behalve de ‘Max Havelaar’, zijne ‘Ideeën’ (zeven bundels), ‘Minnebrieven’, ‘Millioenen-studiën’, ‘Vorstenschool’ en nog vele andere, die tal van lezers en bewonderaars vonden, en die, naar Busken Huet getuigde, onafhankelijk van de zaak, die erin bepleit wordt, maken, ‘dat men hem liefheeft en bewondert, ook wanneer men met hem van gevoelen verschilt.’