|
| |
| |
| |
XV
Wy hiene 't noch net hân mei Bill. Doomny skille op in moarntiid op. Der wie in menear Jobse by him út Utert, in freon fan Anneke har heit en mem, en oft er ús opsykje mocht.
Mem stie der allinne foar. Se hie tige frege, fertelde se middeis oan tafel, hoe't doomny wist, dat dy Jobse gjin ferrieder wie. Hie er mooglik de Frankfurters al ferret en siet er no efter Anneke oan? O nee, mefrou Jagersma, gjin sprake fan. Jobse wie de oerbuorman fan de Rotmannen. Sadwaande wist Jobse ek, dat er Anneke fia doomny berikke koe. Der wie dus wól praat yn Utert! Jobse, troch en troch betroud. Jobse hie 't ek west, dy't it ûnderdûken fan de Frankfurters beoardere. Mem hie al dúdlik tsjin doomny sein, dat se it de Rotman-family kwea ôf naam, dat se praat hiene, tsjin wa dan ek.
Under it praten mei doomny troch hie mem har mâl tocht oer: hoe moat dat mei Bill? Op it lêst sei se dochs, dat Jobse mar komme moast. Nei iten. 't Wie woansdei en dus wie Anneke dan thús.
‘Komt oom Harry hjir?’ rôp Anneke, sagau't se de namme Jobse hearde, ‘oom Harry by ús út de strjitte?’
‘Ja,’ sei mem. ‘Fynst dat moai?’
‘Ja. Oh, allinne as omke en tante it goedfine. En Bill?’
‘Ja, en Bill?’ fregen fjouwer stimmen yn koar.
Mem glimke mislik eigenwiis. Se hie fansels wer wat betocht.
‘Bill kin net in hiele middei yn 'e kast,’ begûn se. ‘Bill kin net in hiele middei boppe yn 'e kjeld.’
‘Toe mem!’ rôp Jan. ‘Net by Dokkum om.’
| |
| |
‘Bill is fan 'e middei myn bloedeigen neef út Bergen oan See, dy't dôf en stom is.’
‘Bergen oan See, o,’ sei heit.
‘Ja, dat plak is ommers evakueard en dêr wiene neffens my in pear ynrjochtingen foar handikapten. Oft der ek in ynstitút foar dôfstommen by is, wit ik net sa krekt, mar it klinkt oannimlik genôch.’
Dêr kaam gjin hantsjeklappen op. Wol heit syn fraach: ‘Kin Bill dat folhâlde?’
Dineke fertelde it opsetsje fan mem oan Bill. Hy glimke al like eigenwiis as mem niis. ‘Oh yes!’, hy hie altyd al in goeie akteur west en dat soe er hjir no ek fertoane.
Mem reage ús allegearre ta de hûs út, want hoe minder folk om 'e tafel, wat lytser kâns, dat ien him of har fersinne soe tsjin Bill of menear Jobse. Ik soe nei Jopy, mar ik sangere wol salang boppe om, dat ik de ynkomste fan menear Jobse meimeitsje koe. Anneke fleach him om 'e hals en hy fage mei de mouwe triennen fuort. Bill glimke syn breedste glimk doe't mem him mei it hoe en wat foarstelde oan menear Jobse. ‘Bigrutlik, sa'n kreaze fint,’ sei dy. Bill holp hoflik menear Jobse út de jas, naam de hoed fan him oer en brocht it spul nei de kapstok yn 'e gong. Doe naam er in boek en joech him dêrmei del op 'e divan.
‘Hy kin wol lêze. Ingelsk sels,’ sei menear Jobse.
‘Ja, dat leare se sokken yn dat ynstitút. Se binne wat mânsk,’ en wylst betsjutte mem my mei de holle, dat myn oanwêzichheid hjir net langer winske waard. Ik seach noch al, dat menear Jobse Anneke in pak joech en ik hearde him sizzen: ‘Jo kinne der fan op oan, dat ik noait ien, ek har heit en mem net, fertelle sil, wêr't Anneke sit. Ik haw mar ien winsk: dat sy der troch komt en har heit en mem ek. Wy ha tsien jier deun byelkoar wenne.’
Ik fytste nei Jopy ta en wy makken tegearre it húswurk. Jopy avensearde helte hurder as ik, want myn gedachten woene hieltyd mar nei hûs, nei de wenkeamer
| |
| |
mei mem, Anneke, Bill en menear Jobse. Ach, dy ferlakkerij fan fatsoenlike minsken ûnderelkoar, en it wie al gewoan, krekt as hiene wy noait oars libbe as mei gefaar en leagens.
Anneke paste in nije reade trui, doe't ik der wer ynkaam. ‘Hat ús mem breide,’ glundere se. ‘Der is ek in rok by. Fiersten te koart, fansels.’
‘Menear Jobse sil dyn heit en mem fêst fertelle, hoe grut ast wurden biste,’ sei mem. ‘Wachtsje ris. Dy rok sit in brede seam yn. Dy kin ik wol útlizze. Hy is dy wiid genôch.’
‘En hoe gie it mei Bill?’ frege ik.
‘Moai! Moai!’ rôp er sels en kloppe himsels op it boarst. ‘Leave jonge!’ Mei de talen kamen wy al wat tichter by elkoar.
‘Moai!’ sei Dineke ek, doe't se it ferslach krige. ‘No witst ek, hoe ast dy hâlde moatste, ast takomme moandei op reis gieste. Neat hearre, neat sizze yn de trein. Sels net as - dat kin - in jager fan jimmes in oanfal útfiert op de trein.’
Bill dûnse in rûntsje om 'e tafel by dat berjocht. ‘Wit Jim it al?’ ‘Dêr sil ik jûn hinne,’ sei Dineke.
Dineke bleau dy jûn sa lang fuort, dat heit hieltyd op 'e klok seach en it skaken fan my ferlear, foar it earst. In gloarieuze oerwinning fûn ik it net.
Op it lêst kaam se, mei de jas noch oan, de keamer yn, skrik yn 'e eagen.
‘Wat no!’ Heit skeat oerein. It tin-iis gefoel kroep my yn 'e mage en mem seach nei de keukensdoar as soene wy sa dêrtroch op 'e rin moatte.
‘Brokman is dea.’ Net ien sei wat. ‘Se hawwe him tusken Swol en Meppel oan de spoardyk fûn. Hy moat út de trein sprongen wêze. Of derút treaun. Syn hûs stiet ek leech. Net ien hjir wit hoe of wat. Allinne, dat er dea is.’
‘Wie er dan net op kantoar?’ frege heit.
| |
| |
‘Nee, al in wike as wat net. Hy soe by ús wei en in oare baan krije en no naam er fakânsje op, dy't er noch tegoede hie. Botte dúdlik wie it net.’ No moast ik. Ik hie my grif noch noait sa'n grutte ellindeling field.
‘Dineke, harkje ris. Ik hie dy in hiel skoft lyn al in boadskip oer Brokman oerbringe moatten fan mefrou Pitstra.’ Ik fertelde wat it boadskip ynhâlde: Brokman soe ferhúzje nei Hilversum, hy soe noait wer hannelje yn joadsk guod, hy woe dêr joaden helpe sûnder bybedoelingen.
‘Hm,’ sei Dineke. ‘Ik sjoch net yn, dat der wat om feroare wêze koe, asto my dat earder sein hieste. Hy is dea en miskien wurde wy noait gewaar hoe krekt en wêrom.’
‘En syn frou?’ frege mem.
‘Gjin idee.’
‘Hoe witsto it?’
‘Fan menear Tsjeard en hoe't dy it wist, sei er net.’
‘Dat is dan de earste, dy't wy persoanlik kend hawwe,’ sei heit en hy ferfolge: ‘Men tinkt dan oan arrestaasje, oan tramtearre wurden, oan in kamp, oan eksekúsje, net oan samar in lyk njonken it spoar.’
‘Sa kin it dus blykber ek,’ sei Dineke. ‘As er it net sels dien hat. It is sels mooglik, dat er troch guon fan it ferset ombrocht is. Stel ris, dat der joaden har beklach oer Brokman dien hawwe. Hy hat nuver genôch yn de joadehelp omslein.’
Se fertelde yn it koart oan Bill, dy't fernuvere en benaud siet te sjen, wat der bard wie. It luchte him op, seach ik wol, dat it net om him te rêden wie. Elk foar himsels. ‘That's war,’ lyk as Bill plichte te sizzen as wy it bytiden noch net earlik lykfine koene mei hurde réaliteiten.
Ik koe net ta mei ‘that's war’ en Dineke har gerêststelling. Op bêd toppe ik om mei de gedachte, dat Brokman noch libbe hie, as ik it boadskip fan mefrou
| |
| |
Pitstra mar oerbrocht hie. Hoe koe 'k sa sleau! Hoe koe ik dat ferjitte, sa'n wichtich boadskip oer in sûnder dy't him bekeart. Wat wie der dy deis, dat ik der dochs net wer om tocht? Ik prakkesearde my klearwekker en de skonken en earms jûken my omt ik om Anneke net yn bêd omavenseare woe. Op it lêst liet ik de fuotten op it kâlde swilk sakje en ik loek it fertsjusteringsgerdyn op. De hjerstblêden stoden by 't seksje foar de folle moanne lâns. ‘As de hjerstblêden falle.’ Lou loene. Brokman dea.
Ik treau de holle tsjin de sydkant fan it rút. Dêr siigde it. It fielde koel en tagelyk as straf foar sleauwe Klaas. Nee, dit wie wol Klaske sels. Lit dy mar siik sige, krekt goed. Ek goed, dat de kjeld yn my omheech kroep en dat pine my yn it liif stiek. Mar dy pine koe ik. Ungesteld, wol in wike te betiid. Krammele-ba. Ik taaste yn de kast nei ferbân en tagelyk skeat it my yn it sin. Doe't ik thúskaam fan mefrou Pitstra wie alles yn trewyn, want Italië hie kapituleard. Dat wie it. En noait wer om Brokman tocht. Ik seach him oan de spoardyk lizzen: in stik ôffal, dat libbenen kjel makket; se wolle leafst fuortdrave, mar it moat oprêden wurde.
Ik kroep hoeden wer op bêd, foarsichtich, foarsichtich, net de kâlde fuotten tsjin it bern oan, hannen op it seare liif, waarm wurde, net oan 'e dea tinke, sliepe.
Moandeitemoarns om fiif oere wiene wy allegearre al yn 'e keamer. Bill soe fuort. Hindrik brocht Jim tusken de molkbussen op 'e hynder-en-wein. De mannen seagen optein it aventoer temjitte. Heit hie harren adressen yn Amearika al opskreaun en it papier yn in weckflesse ûnder de ierdbeien bedobbe. ‘Wy skriuwe, hear, as alles foarby is.’
‘Dan komme jimme by ús yn Amearika,’ sei Bill. ‘Pas goed op jimsels. Lit jimme net pakke. O sa betanke.’
Se stiene al by de foardoar en doe draaide it dochs noch út op tútsjen en triennen.
‘Kom, jonges,’ sei Dineke, naam harren elk by in
| |
| |
earmtakke en loadste de beide kreas klaaide hearen de doar út. ‘En net neisjen,’ kommandearde se ús.
‘Noch mar efkes op bêd,’ stelde mem út. ‘'t Is sa kâld yn 'e hûs.’ Op 'e tafel bleaune de boardsjes, de bekers en it itersark fan Dineke en Bill efter. Moast der no ien ynkomme en dêrnei freegje, tocht ik, mar ik woe ek wol daliks ûnder de tekkens.
Tsjin de jûn wie Dineke werom. Allegearre goed beteard. Yn de trein gyng it treflik. De jonges hâlden har almeast sliepende, de kondukteur hie sûnder boe of ba har kaartsjes knipt, gjin kontrôle fan plysjes of Dútskers. Allinne in meireizger, dy't opmurk: ‘Die hebben zeker een zware nacht gehad.’
Yn Nijmegen op it perron hie yndied de frou mei de helgriene baret stien, lyk as Dineke foarôf sein wie. Neffens de ôfspraak mei Bill en Jim joech Dineke dy frou de hân en prate in pear wurden mei har, sadat de mânlju sjen koene, dat se no fierder de frou mei de helgriene baret folgje moasten.
‘Mar wat hiel raar wie,’ sei Dineke, ‘dat ik samar fuortrinne moast, sûnder ôfskie fan Bill en Jim. Net iens in knikje. Beare, datst se noait kend haste. Foardat ik yn de trein werom nei it Noarden stapte, haw ik al efkes omsjoen. Se stiene op it oare perron. In eintsje fierderop stie de helgriene baret. Se wachten fêst wer op in trein.’
‘Wat sei Jim noch, fan 'e moarn, doe't er al bûten stie?’ frege mem.
‘God bless you,’ sei Dineke. ‘God mei jimme segenje.’
‘Dêr ha wy wol ferlet fan,’ sei heit ynienen sa earnstich, dat wy allegearre ferheard nei him seagen.
Mem har pineholle koe ôfskaft wurde en it hage ús wol, dat wy it slimste gefaar - Bill - hân hiene. De nije en dûbeld wurdearre fleur fan út en ynfleanende freonen en freondinnen die ús goed.
De Dútskers makken bekend, dat dôfhûdige lju noch ienkear de kâns krigen om har radiotastel yn te leverjen
| |
| |
sûnder straf. Wa't dêrnei betrape waard, rekke hûs en húsrie kwyt, krige in boete en moast rekkenje op de gefangenis.
‘'t Moat dochs mar net wêze,’ sei heit. ‘Hoe 't it Tredde Ryk oan syn ein komt en de Jap derby, moat ús net ûntkomme. Mar o wee, wa't noch bûten dizze muorren in kik jout oer radio of nijs fan de radio. Oant no ta is der noch altyd frij iepen praat oer Radio Oranje, mar dat is no út. Hjir ek.’
Mei Fred wie mem har sabeare-migraine werom. Dineke kaam op ljochtskyndei mei him oanfytsen. ‘Hjir is wer ien,’ sei se. ‘De fyts mar yn de bykeuken. Dy bring ik jûn wol werom nei Nijterp.’
Fred seach der knap út: kreas pak oan, poetste skuon en ek fierder heareftich. Mei de keale plasse like er âlder as Bill en Jim. Dat wie er ek. Tritich, sei er. Hy wie majoar en earste piloat fan in B17, in Fleanend Fort, it type, dêr't Amearika sa grutsl op wie. Mar pas op, der kaam mei gauwens noch in grutter en flugger tastel. Fierder sei er neat en joech him op 'e divan del, langút.
Dineke fertelde. ‘Wy hawwe trije man krige. De Moffen sille wol fiif pakt hawwe. Se rausten as wylden op motors yn it Witefjild om. Twa moatte dea wêze. Hy,’ se tsjutte op Fred, ‘hat sjoen, dat twa parachutes hingjen bleaune oan de brânende sturt en mei ferbrânden.’
In goede plysjeman hie warskôge, dat der by twa boeren yn it Witefjild piloaten sieten. De plysjes moasten de tagongsdiken nei it Witefjild ôfsette, mar dy seagen net al te krekt. Nee, Van der Zee wie krekt in dei te fiskjen.
As de blinder wiene Dineke en in Kees nei it Witefjild trape, Dineke nei de iene boer, dy Kees nei de oare. Doe't Dineke op 'e pleats oankaam en de namme neamde fan de plysjeman dy't har warskôge hie, waard se der fuort ynlitten. Fred syn unifoarm en learzens leine al yn de jarrekolk en Fred stie der as hear by. Dat hiene dy
| |
| |
minsken sels gau beoardere. ‘Noait soks by de ein hân en dochs samar út 'e rie. Hoe bestiet it,’ sei Dineke. ‘Krekt as hawwe sokke minsken har yn it foar al ynderlik ree makke foar wat der mar barre kin.’
Wol hie Dineke frege, oft dy minsken sels sjoen hiene, dat Fred wier út de loft kaam en by it brânende fleantúch wei. ‘De Dútskers litte altemets sabeare piloaten yn Amearikaansk unifoarm del om ús te snappen. It is dus tige oppassen mei nije.’ Mar ja, de boer, de frou en de soan hiene alle trije dúdlik Fred delkommen sjoen. En wêr wie de parachute? Op souder, sei de boerinne. Sok prachtich guod, krekt side, te moai om fuort. Dineke hie har dúdlik makke, dat it ding ferbrând wurde moast. De soan hie syn fyts beskikber steld en hantsje-hantsje as in fereale pearke fytsten Fred en Dineke by de plysje-ôfsetting lâns. Der stie ek noch in Mof by te dappersjen.
‘Wiest net benaud?’ woe ik witte.
‘Skitend. Mar doe joech Fred my in tút op 'e hân en dêr moasten wy om laitsje.’
‘Dat like goed echt,’ sei mem. ‘Hy sit oars wol yn 'e put.’ Fred lei deastil op 'e divan en stoarre nei de souder.
Jûns ûnder iten joech Fred ús Jan in ‘wing’, in spjelde yn de foarm fan in grutte earn, dy't er noch fan syn unifoarm helle hie. Jan krige der in kaam fan en streake mei de fingers oer de metalen wjukken fan it bist.
‘Kinst 'm net hâlde,’ sei heit. Jan seach sneu. ‘Nei de oarloch, jong, dan krijst 'm werom. No giet er ûnder de ierdbeien.’
Dizze brocht in benaud bytsje fleur oan en ik tocht gauris werom oan Bill mei syn noflik aard, syn nocht oan húslikens, syn kweajongeseftige wille oan it weikrûpen yn de kast, syn gesicht, blier as de folle moanne, as er wer foar it ljocht kaam. Ik leau, dat wy allegearre ûnwenniger waarden fan Bill, no't dizze sletten Fred ús suver beneare. Mar Fred hie ek oansjen moatte, hoe't twa jonges fan njoggentjin, tweintich, foar wa't hy ferant- | |
| |
wurdlik wie, de dea yn klapten, wylst hy hiel en wol nei de ierde sweefde.
Hy fleure wat op, doe't Dineke it berjocht brocht, dat der nochris trije fan Fred syn bemanning by it ferset bedarre wiene. Dy hiene in pear nachten rûn, dat se wiene wol in tritich kilometer súdliker fûn en ûnderbrocht. Se hiene flot de namme fan Fred Downer neamd, dus dat siet goed, gjin sabeare-Amearikanen. Fred woe nei harren ta, mar dêr wie gjin sprake fan. Nee, ek net nei dy earste twa. Dy sieten goed, beide op deselde pleats.
‘Neeltsje en Hindrik?’ fiske mem.
‘Ja, mar hy moat dêr net hinne. Hy is my te senuweftich om de dyk út.’
‘Hy wurket my oars ek op 'e senuwen,’ klage mem. ‘Hy sit dêr mar op 'e divan en hat it mar kâld. Ik kin dy kachel ek net hurder stoke. Hy hat al sawat alles oan, dat him in bytsje past. Sjoch mar: in ingelskhimd, twa truien en in fest. Hy wol ek neat. Jirpelskille kin er net, griente tameitsje wol er net. Hy freget wol hieltyd om boeken.’
‘Dan moatte dy der komme.’ Dineke sette daliks ôf en kaam werom mei in fytstas fol Ingelske boeken, tinne en tsjokke, lytse en grutte. ‘Fan menear Van der Tak, de Ingelske leraar fan de hbs.’
‘Wit dy dan...,’ begûn mem.
‘Dy wit neat. Wat er tinkt, moat er sels witte. Mar menear hjirre kin lêze. Sjoch, Fred.’
Hy tôge it steapeltsje nei de divan, sette it del op it fuottenein en begûn daliks te skiftsjen.
‘Thank you,’ sei er, en dat er der wiis mei wie.
‘Smookst ek, Fred? Moat ik sigaretten foar dy opskarrelje?’ frege Dineke yn in rite fan goeddwaan, dan noch mar mear goeddwaan.
‘Ik smook Camel,’ sei er. Dat wie it earste mopke, dat wy fan him hearden. Camel! Al sûnt jierren gjin Camel. Sigaretten, dêr't de tabak yn it pakje al útrûgele, en wat shag, dat hiene wy te bieden. Fred hie dat fansels allang besjoen.
| |
| |
Njonkenlytsen waarden wy wat mear fan him gewaar. Hy fertelde by riten, krekt as fan 't simmer Wim. Fred moast troch it delkommen en de dea fan de twa in skok krige hawwe, dêr't er net oerhinne kaam. Liet er dan ôfstudearre ekonoom wêze en blykber fan rike komôf - hy swetste net; wy makken it op út syn stikjes ferhaal - hy like min bestân tsjin in hurde wrâld as uzes. Wy wiene der súntsjeswei yn gliden, hy wie der yn ploft, ûnferhoeds út de frijheid en de folop wei. En dan yn sa'n kreauwerige húshâlding ek noch. Wist hy, dat wy oars komselden spul hiene, mar no faak samar, om suver neat! Dan heardest heit en mem yn de keuken op elkoar fûterjen. ‘Wêrom hast gjin jirpels helle by Tsjerkstra?’ ‘En do seist fan 'e wike, dat wy genôch hiene.’ ‘Ja, ferline wike.’ ‘Nee, earjuster’. ‘Netwier, wat kinsto lige.’ En de oare deis om wat oars, dat net folle om 'e hakken hie. Of ik mepte Jan samar op 'e kop. Om in potlead, om in stikje gum, om dingen fan neat.
Dineke seagen wy amper. Dy fleach om pakken, ûnderguod, skuon, persoansbewizen, distribúsjebonkaarten, segels, stimpels, om iten, om in kapper foar de piloaten. Se hie al tritich man ûnder har hoede, want de Dútske jagers makken goed regaad ûnder de alliearde loftfloaten. En dan de joaden noch.
‘Der is wrychjes ek noch in joad by. Ut New York,’ suchte se in kear. ‘Joaden mochten se om my dêr wol hâlde.’
‘Anti-semyt,’ skold heit.
‘No ja, dy fint is dûbeld gefaarlik om op te bergjen. Kin Roosevelt of wa dan ek dêr gjin rekken mei hâlde? Dit kin net.’
‘Dat mienst net,’ sei mem.
‘Nee, leave, mar ik tocht it al daliks, doe't ik him seach. Hoe moatte wy sa'nien aanst ferfiere? Mei de trein? Ik sjoch der gjin gat yn. En him hjir hâlde? Hy is ek noch de gleonhastichste om fuort. Hoelang hâldt Hitler it noch fol? Dat net ien dat razende kring deasjit.
| |
| |
Dy Dútskers sille net allegearre tagelyk gek wurden wêze.’
‘Nee, wol bang, tink,’ ornearre heit. ‘Hitler sil wol net iens sûnder liifwacht nei it húske gean. Dy is ek bang. Bang tsjin bang.’
Anneke like noch it evenredichste. Sy ûnderrjochte Fred yn it útsprekken fan syn nije namme, berop, bertedatum en -plak en wenadres op it nije persoansbewiis, sa geduldich as in tûke juffer foar in klasse oerkommelingen. Mei har hie Fred alle moederaasje, as se him de dingen yn 'e keamer oanwiisde en him de Hollânske namme útsprekke liet. ‘Professor,’ sei Fred tsjin Anneke en dan glundere se.
Fred wie wend om betiid op bêd te gean en dan hiene heit, mem, Dineke en ik noch efkes in hoart foar ússels. Suver as fanâlds sieten wy dan om 'e kachel, de fuotten op 'e kachelsplaat. Op sa'n jûn sei mem ynienen, dat se der net mear komme koe fan wat heit en Dineke ynbrochten, en heit ferklapte, dat er syn postsegelsamling al ferkocht hie om ús allegearre itende te hâlden. Dêr waarden wy kjel fan. Dineke en ik. Heit syn postsegels, dy't er al fan jongs ôf garre hie, dêr't er ús grutsk de seldsumste eksimplaren fan oanwiisde - ‘Tink derom! Net mei de fingers deroan!’ - en dy hie er oan jild makke!
‘O heit, mar dat is... Hie earder warskôge. Us organisaasje kin de lêste tiid wol beskikke oer jild. Ik sil der moarn daliks efteroan en dat komt bêst klear. Kin heit dy postsegels net weromkeapje?’
‘Eh fanke, minsken binne belangriker as in album mei segels. Mar it wie net maklik, nee. Hawar, it is bard en wy hawwe der meielkoar fan libbe.’
Mem joech heit samar in tút en doe moast ik hastich nei it húske, efkes allinne wêze.
Doe't ik weromkaam wie Dineke oan it wurd. It wie wol in skjin-skip-jûn blykber. Se sei, dat se ophâlde moast mei it kantoarwurk. De baas liet har wol in heap
| |
| |
frij, mar it begûn tefolle yn de gaten te rinnen by oaren. Se soe ûntslach nimme en se krige in sabeare-baan yn de bûtentsjinst fan in accountants-kantoar yn de stêd. Dan hie se de hannen frij en hie in reden om ûnderweis te wêzen. ‘Ik ferslaan deryn, sa't it no giet.’
‘Dy ûnderdûkers binne ek net allegearre like noflik, tink,’ sei heit.
‘Ach, dat skikt by de measten wol. Mar der binne sangerkonten by! No ja, joaden en piloaten hawwe sels net útfûn, dat se dûke moasten. Dêr sit fan alles ûnder, krekt as yn elke groep willekeurige minsken, nofliken en ferfelenden, en se moatte har ek mar skikke nei har kostlju en nei ús.’
‘Wy kinne kieze,’ betocht heit. ‘As wy moarn sizze: Anneke en Fred nei in oar adres en gjin folk mear oer de flier, dan bart dat. En do kinst der moarn ek mei ophâlde. Net ien prest dy yn it ferset, dus.’
‘Dat klinkt wol wier,’ sei mem, ‘mar hielendal wier is it net. Wy hawwe al keazen.’ Se seach sa ûngewoan earnstich, dat wy der om laitsje moasten.
|
|
Auteursrechtelijk beschermd