Liedjes en andere verzen

[p. 90]

Finis Flandriae.

Herinnert ge u die rustelooze dagen,
toen, dank Michiel en 't wakker Komiteit,
de Vlaamsche stam eenparig viel aan 't klagen,
en gansch het Land bemoeid werd met ons pleit?
Herinnert ge u de taal nog der Couranten,
het was als gold het 't hoogst belang der eeuw.
- Herdenkt dien tijd, o huid'ge Flaminganten,
het wekke u op tot nieuw alarmgeschreeuw!

[p. 91]

 

Herinnert ge u hoe elk was in beweging,

 

terwijl vandaag, eilaas! eenieder slaapt,

 

hoe menigeen, die met den hoop eens meêging,

 

sinds, langs den weg, een' plaats heeft opgeraapt?

 

en hoe die liên, zelfs als ze ons tegenkanten,

 

zich in hun ziel nog wanen puur als sneeuw.

 

- Laakt zulke rol, o trouwe Flaminganten,

 

zij wekke u op tot nieuw alarmgeschreeuw!

 

 

 

Zij kennen 't fijn, de loensche gunstenstrooiers,

 

die aan het roer bezeeg'len Vlaandrens val,

 

en 't blad, dat eens ons doorgaan deed voor schooiers,

 

was onbeschoft, maar het en loog 't niet al.

 

Er leven, ja! te veel maar van die klanten,

 

echt ongedierte, op 't lijf van d'ouden Leeuw...

 

- Schande over hen, o Vrije Flaminganten,

 

het wekke u op tot nieuw alarmgeschreeuw!

 

 

 

Gevloekt ook hij, die tot zijn doel gekomen,

 

nog niet alleen den strijd voor 't recht verliet,

 

maar 't politiek, dat 't meest ons heeft ontnomen,

 

in kiezingstijd zijn weêrhaandiensten biedt;

[p. 92]

 

men keere hem den rugge te allen kanten,

 

hij eind'ge nog, als... drager van flambeeuw'.

 

- Herhaalt dien wensch, o deft'ge Flaminganten

 

en dan vooruit met nieuw alarmgeschreeuw!

 

 

 

- Zoo zong een troep verwarmde Vlaamsche knapen,

 

in hun lokaal, op 't jaarlijksch avondfeest:

 

door 't edel nat, tot Fenians herschapen,

 

ontwierpen zij weêrwraken om het meest.

 

Slechts als 't er klonk van de oproervaan te planten,

 

dan onderbrak hun deken zijn gegeeuw:

 

zacht mannen, sprak hij, ware Flaminganten,

 

bepalen steeds zich bij alarmgeschreeuw!