Liedjes en andere verzen

[p. 29]

Aan mijne Noord-Nederlandsche Broeders,
weerklank aan Didymus.⁽¹⁾

Hebt dank, gij edelhart'ge zonen
van een grootmoedig voorgeslacht:
nog mag het fier zijn aanzicht toonen,
het land waar eens de Zwijger dacht.
Uit onze steden en gehuchten
deed Spanje de oude Vrijheid vluchten,
het Noord ontsloot paleis en stulp;
uw oor verneemt een hijgend snikken:
de slang dreigt Vlaandrens Leeuw te stikken;
daar snelt uw reddingboot ter hulp!

(1) Zie Noord en Zuid, Akademische mengelingen, eerste deel, blz. 11.

[p. 30]

 

Heb dank, mijn stam- en wapenbroeder,

 

heb dank voor uw' bezielde taal;

 

wij strijden voor dezelfde moeder,

 

wij strijden met hetzelfde staal.

 

Datzelfde staal, zoo scherp van snede,

 

is 't vrije Woord de vrije Rede

 

waar Marnix voor in 't harnas sprong;

 

't is niet genoeg diens vaan te ontplooien,

 

wij moeten nog zijn werk voltooien,

 

wij zullen 't ook, - wij zijn nog jong.

 

 

 

Voortaan in dichten drom verbonden,

 

te velde, Noord en Zuid, voor 't Recht!

 

sloeg tweespalt u ook wijde wonden,

 

uw moed bleef Nederlandsch, dus hecht.

 

Al mocht verraad, op 't uur der dieven,

 

de kruin des reuzeneiks doorklieven,

 

de tijd heeft d'ouden stam geheeld,

 

want dag aan dag ziet nieuwe loten

 

vol leven, uit hem opgeschoten,

 

die 't zoeltje van de Hope streelt!

1857.