Brahman. Deel 2

[p. 422]

[En liet ik niet van verre bergen glijden]

En liet ik niet van verre bergen glijden
Kronk'lende Loge naar de wereldrand?
En richtte ik niet zijn naderende brand
In dubb'le roode stroom over de heiden?

Je stond, wetende vrouw, voor Gibich's slot
In 't bloeiend leed, dat vloek en trouw je gaven.
En 'k zag, ijlende schaduwen, de Raven
De Gever troosten gaan: Ruhe, du Gott!

Verbranden zag 'k al 't Walhall en mijn leven;
En onafwendbaar Godenschemering
Op mij en jou en op die helle Ring,
Die jou, zalige, een zal'ge had gegeven. -

Was dat applaus? - Ekstatisch rolde 't aan. -
Nog zie 'k de vlok, die om je voorhoofd waaide,
Van 't roode haar, dat 'k half bewust'loos aaide -
O! Waren, toen, wij beide doodgegaan.