Brahman. Deel 2

[p. 329]

['t Eeuw'ge kent goed noch slecht, liefde noch haat]

‘'T eeuw'ge kent goed noch slecht, liefde noch haat;
Geen blijdschap kan, geen smart tot de afgrond dringen,
Waar samen vloei van verre rimpelingen
Uit stormend oppervlak tot rust vergaat,

Iedere ziel een golf, die stijgt en staat
En kantelt en verzinkt in schemeringen,
En herrijzend Brahman's vereindigingen,
Monsters en anemonen, rijzen laat;

Zich, eeuwig geestenrijk, ziet balanceeren
Hij, die hier effen ebt in ephemeren,
En ginds in Plato, wereld-vloedgolf, zuilt:

Die alles is, kent niets dan zijn gelijken;
Verarmen kan Hem niets, niets Hem verrijken;
Niets, dat de zee verreint, de zee bevuilt.