Brahman. Deel 2

[p. 327]

[Hij strooit van uit zijn domino, de nacht]

‘Hij strooit van uit zijn domino, de nacht,
Schertsend confetti rond van meteoren,
En staat dan onbewegelijk, verloren
In zelfbewond'ring voor zijn maskerdracht;

Met hallali van donder speelt hij jacht,
En blaast de storm uit hoog snerpende horen,
En pijlen uit zijn kleur'ge boog doorboren
Hem, Behemoth, de grijsvlossige vacht;

Hier stemloos vlokje in fijn-kristallen huisje,
Groet ginds uit wolkengrot Hij, zingend pluisje,
Zich zelf, vliegende zon, als leeuwerik;

En 'k hoorde, triomfant door klinkende eeuwen,
De optocht van 't leven dionysisch schreeuwen:
De maskers vielen en ik zag mijn Ik.