Brahman. Deel 2

[p. 267]

[Een zonnestofje, een handbreed-lange straal]

Een zonnestofje, een handbreed-lange straal,
Die door een naaldprik in papier de dag
Heenflitst, een blad, dunner dan spinnerag,
Vlucht naar het niets de differentïaal;

'K voel priester me, als ik met een enk'le haal
'T nooit afdenkbare samentoov'ren mag:
Trotsch ben ik en deemoedig, en ik lach
Van ekstaze, o mijn heilige integraal.

Zoo wordt, wat aan stemming, gevoel, sensatie
Ied're sekonde bracht, door integratie
Tot ziel van eindig kunstwerk opgeteld;

Maar in de ontroering, die naar Brahman heenleidt,
Heeft uit versplint'ring de eeuwig machtige Eenheid
Als kunst zichzelf in integrum hersteld.