Brahman. Deel 1

[p. 256]

[Maar trotscher nog ben 'k op mijn zelf, nu 'k weet]

Maar trotscher nog ben 'k op mijn Zelf, nu 'k weet
'T heilig geheim, dat uit mijn geestesleven
Brahman 't heelal zich, 't pracht'ge, heeft geweven,
Verborgen Zelf in 't viznaire kleed.

De drager van Zijn sterren en Zijn leed
Voelt boven beide zich omhoog geheven,
Al blijft vaak daaglijksch doen en denken kleven
Aan wat arg'looze kindsheid dacht en deed.

Wie schimmig zich door maanlandschap voelt dwalen
Van droom, gestalten trachtend te achterhalen,
Gestalten vluchtend, die hij hoort en ziet,

En wie, als vreemd aan 't Ik, 't ontzettend zwijgen
Van wereldstelsels dreigende ziet stijgen,
Kennen het Brahman, de eeuw'ge Wever, niet.