Brahman. Deel 1

[p. 224]

[Doornig van wrok staat somber, dor en grauw]

Doornig van wrok staat somber, dor en grauw
De distel van mijn ziel, stug-hard als hout,
En in mijm'rende zelfmarteling houdt
Hij vast de verrherinn 'ring, wreed en trouw,

Hoe eens zijn jeugd herhaalde 't hemelblauw
En 't zeeverschiet, van 't hooge duin geschouwd;
En nu, verschroeid en stukgestormd en oud,
Kronkelt zijn wanhoop in stek'lige rouw.

Lief, klein, eenvoudig vlindertje, zoo licht,
Zoo zwevend licht, als was je levend licht,
Wat ritsel je om de grijze distel rond?

Pas op, dat niet schijnbaar onschuld'ge wind
Jou, zachtjes meegezogen, spart'len vindt
Met stukgescheurde vleugels op de grond.