Brahman. Deel 1

[p. 222]

[Door kilte van vijand'ge schemering]

Door kilte van vijand'ge schemering
Ging 'k van de gletschers naar 't vertrouwde huis,
Waar 'k wist dat warmte en licht en stemgedruisch
En lachen was van luid vroolijke kring.

En toen 'k naast diep gehoorde bergbeek ging,
Zag ik een houten Christusbeeld aan 't kruis,
Naast de afgrond, en in de afgrond was gebruis
Van water, en nev'lende huivering.

Ik stond; en keek; en ging. En van de brug
Zag 'k op de rotspunt 't beeld, en kwam terug,
En stond en keek, en ging met moeite heen;

En, trouwloos en verrader, heb 'k geschreid,
Terwijl ik verder liep, van zelfverwijt,
Dat 'k Christus liet in nacht en kou alleen.