Brahman. Deel 1

[p. 221]

[Solstitium. Een zwartbereden stoet]

Solstitium. Een zwartbereden stoet
Van stormen zie 'k uit helle poolnacht hollen
Over gebergt' van vreemd verlichte schollen
Naar donker land in joelende overmoed.

Maar de aarde vlagt met feestelijke gloed:
'T noorderlicht wuift in gele banderollen;
Want van de ellipsentop zal straks ze rollen
De helling af, de zomer te gemoet.

Ze klimt - ze klimt - want eeuwig zijn haar krachten.
'K zie op de top één oogenblik haar wachten
In ontzaggelijk aequilibrium -

En 'k zie de zomer al op bosschen blinken;
Uit flikk'rend groen droppelt de slag van vinken;
En 'k weet: Nu vier 'k ook mijn solstitium.