Brahman. Deel 1

[p. 220]

Barnsteen.

Eeuwige zon vlamde op voorwereldsch bosch,
En 't vuur kristalde tot helle camee:
Uit rijke diepte van schem'rende zee
Rukt soms de orkaan de brokken barnsteen los.

Dan voert naar 't menschenland de stroom hen mee,
En 't mijm'rend oog ziet in hun kernen, ros,
De verre voortijd wem'len; en de blos
Van jonge wereld spiegelt in hun snee.

Zoo woelt de smart uit schemering van ziel
De strofen op, cameeën van God's licht,
Dat lang geleden uit haar oorsprong viel.

Diep, door facetten, waar verheerlijkt ligt
De weerschijn van ontzaglijke natuur,
Gloeit verre vonk van 't eeuwig wereldvuur.