Brahman. Deel 1

[p. 169]

[Ik heb mijn brood gegeten]

Ik heb mijn brood gegeten

Met tranen, en gezeten

In slapelooze nacht, schreiend, op 't bed;

Ik ken de hemelmachten:

Zij hoorden niet mijn klachten,

Geen Christus luisterde naar mijn gebed.

Toen stierf mijn laatste hopen,

Heb 'k op de grond gekropen,

Geschreeuwd naar God, klein kind in mijn verdriet.

Verlaten en verloren.

En moeder kon 't niet hooren.

Want die was dood. En daarom kwam ze niet.

[p. 170]

 

En vrome menschen zeiden:

 

Straf, na het aardsche lijden,

 

Voor arme schuld in angstig menschenlot;

 

En schande van belooning

 

In zondelooze Woning:

 

[Gekotst h]eb ik van Christus en Zijn God.

 

 

 

Nu hoor 'k, uit smart gerezen

 

Tot Zelf besef van 't Wezen,

 

Van Brahman's orgelpunt 't eeuwig geruisch:

 

'K voel opgaan in één weten

 

En felste wellustkreten,

 

En smartlijkst kermen aan 't vergeefsche kruis.

 

 

 

Vergeefs heeft Hij geleden

 

Aan zondeboom van 't Eden:

 

Vergruizeld zal 't vergeefsche Golgotha

 

Diep in 't heelal ontmoeten

 

En voortwolkende groeten

 

'T puin van Orion en Andromeda.

[p. 171]

 

Ik zaai vergeefsche zaden

 

Van leege menschendaden

 

In dorre tijd, tot distels van verdriet:

 

Dan komen, wijze wachten,

 

Vol Brahman 't oog, gedachten

 

En fluist'ren: Zalig hij, die Brahman ziet.

 

 

 

Tot wie in smart om zonden

 

Met wroeging zich verwonden,

 

Verdwaasd door oude waan uit menschenland,

 

Tot hen zal 'k wetend spreken,

 

Het oor vol golven-breken:

 

Wie Brahman voelt, zijn zonden zijn verbrand.

 

 

 

In diepst geluk bewustloos,

 

Door heet verlangen rustloos,

 

Leeft elk schijn-ik zijn hemel of zijn hel:

 

Maar Brahman's wetende oogen

 

Zien eeuwig onbewogen

 

De wezenloosheid van Zijn wereldspel.

[p. 172]

 

Nu lach en leed vergleden,

 

Is 't of ik geen verleden,

 

Geen toekomst heb: in de onbeweeglijkheid

 

Van heilig Nu geborgen,

 

Waar gist'ren is noch morgen,

 

Voel 'k, Brahman, in Uw Zijn mijn eeuwigheid.