Brahman. Deel 1

[p. 137]

[Lang rolt, een bol van klank, de knal van 't schot]

Lang rolt, een bol van klank, de knal van 't schot,
Bonzend van wand tot wand, 't gebergte rond:
Het dier, door 't valsch onzichtbare gewond,
Kruipt, om de rand, in scheef verlichte grot;

En pijnlijk trekt hij met verbrijzeld bot,
Hinkend, een smal rood streepje over de grond;
Diep, ver van 't bosch, waar hij zijn voedsel vond,
Daar gaat hij dood in 't donker; en verrot.

Hem, die vol toekomst zwerft door wildernis
Van jong gevoel, treft soms, die zeker is
Van 't goed gemikte woord, in teere plek:

Voor 't ongeluk, dat in zijn leven viel,
Vlucht hij naar 't ondergrondsche van zijn ziel,
En kan niet meer naar boven; en wordt gek.