Brahman. Deel 1

[p. 115]

[Nu draagt, zelf triomfant balancement]

Nu draagt, zelf triomfant balancement,
Zelf zwevend rag, zelf ontzaglijk insekt,
Mij de roplaan, wiens vaart, zilverig, trekt
Een draad, hoog boven zee en kontinent:

De trots van wie zich, mensch, als Brahman kent,
Houdt breed zijn dubb'le vleugels uitgestrekt;
De zekerheid, die 't Brahman weten wekt,
Houdt recht naar Hem 't evenwicht heengewend.

Tot afgrond zijn gezonken land en zee;
In de afgrond rent, hong'rig, de duiz'ling mee,
Daar zuigend, waar ze hoopt, dat 'k neer zal bonzen.

De aarde is een schaal; hoog ligt de horizon.
Plots'ling een stem - naar 't scheen, van uit de zon -
Dwars door de wind, die 'k koud voel langs me gonzen: