Brahman. Deel 1

[p. 83]

[Hij ziet zijn leven, eind'looze woestijn]

Hij ziet zijn leven, eind'looze woestijn,
En denkt aan prenten uit zijn kindertijd:
Helgeel is 't zand, en alles leeg en wijd.
Driehoekjes staan op de achtergrond, heel klein;

Hij weet met trots, dat 't pyramiden zijn -
In schaduwkoelte van vergetelheid
Had hij zoo graag zijn moeheid neergevlijd,
Niet meer gesard door verre illuzieschijn

Hij denkt: Dat was ik zelf; en nu ben 'k grijs.
En 'k had mijn tuintje toch in vader's tuin,

Voor bitterkers in 't voorjaar en radijs,
En dan violen, donkerpaars en bruin;

Die vond ik 't mooist. En gele. - En de eene hand
Wrijft weg van de and're een droog gevoel van zand.