Brahman. Deel 1

[p. 82]

[En aan die man, die dood op de oever gleed]

En aan die man, die dood op de oever gleed,
Dood, dood, nààst 't ijs - terwijl de veerman sprak -
In stervend oor klepelend hoefgeklak,
In dichte keel vergeefs gewilde kreet,

Denkt vaak, wie langzaam oud werd in veel leed:
Zijn leven ziend, begrijpt hij niet, dat 't
strakgespannen, door de smart gebonsde vlak
Van 't breekbaar denken niet tot waanzin spleet.

Hij luistert, weerloos: oudherinnering
Mummelt van Toen, en Toen. En 't is, als viel

Over zijn Ik late angst en duizeling
Om wat er loerde in de afgrond van zijn ziel.

Hij luistert; en zijn hand, weifelend, strijkt
Over zijn voorhoofd. En hij zit; en kijkt.