De dichtkunst (1698)

De dichtkunst

(1698)–Anna Morian– rechtenstatus

Auteursrechtvrij

Vorige Volgende



[pagina 160]
Wensch aen Joffrou Elizabeth Morian, Op haer verjaeren, Naer den trant van haere Zuster, Joffrou Anna Morian. PArnasgoddin, die myne herdersdeunen En heldenpoëzy met glans en licht Versiert, dael neêr, kunt ge u der vrientschap kreunen, En hellep me in 't volbrengen van myn plicht. Indien ik ooit voor dag voor dauw ontwaekte, Van kintsbeen af, tot uwen dienst, en bly In uw kapel het hoog altaer genaekte, Ai help me nu Elizaes jaergety Op Annaes trant ten starren op te draegen, Die Annaes, die, zoo vol genegenheit Ter dichtkunst, haer gezusters kan behaegen, En ieder geest, die, van geen onbescheit Bezeten, haer hoort met aendachtige ooren. O leevend beelt van ongeveinsde deugt, Eliza, weêr op dezen dag geboren, Ontfang slechts, wat de dichter in zyn vreugt
[pagina 161]
En opgetogenheit, hem overkoomen, Uitboezemt, maer met arrebeit en druk. Wordt myne bê haere uitkomst niet benomen Door 't nootlot, een onwankelbaer geluk En regenstroom van ongesteurde weelde Besproeien u en uwen kuischen schoot; Uw hart geniet, wat zich ooit hart verbeeldde, En Godt ooit zwoer aen zynen gunstgenoot. O zaelge zon, wiens zegenryke straelen Al koesteren, wat oog bereiken magh, Beschyn de maegt noch achtwerf negen maelen Uit uwen trans op haer' geboortedagh; Drie zustren en den een' en andren broeder, En, zoo Dioon met haer bevalligh kroost Haer maeke bruit en vrou en blyde moeder, Den trougenoot en kinderen tot troost. Geen vaele ziekte of bleeke dootscheit schende De schoone wang, daer roos en leli saem Vereenen, dat ons oog begin noch ende Bespeur'; geen nyt uw' onbesproken naem, Elizabet, die, opgevaeren boven De wereltscheit, al d' aerde in 't aengezicht Braveert, en vreest voor smetten noch verdooven, En voor geen klank van valsche naspraek zwicht. Uw yver hou doorgaens in alle zaeken Godts heirbaen, braef gemoedigt door de vlam Van Jesus min, en zie het einde eens naeken, Waerom hy u in d' opene armen nam. Hoe zaligh zult ge dan in 't eeuwigh leven Bevinden, dat Godts liefde noit versterf, De liefde, die zich zelve aen u zal geeven, Op dat zy uw gemoet voor zich verwerf.

Vorige Volgende