|
| |
| |
| |
Verjaardigt aan myn zuster E.M.
Den 25sten van Grasmaand, 1695.
NU ryst de morgenzon, en wekt ons door haar stralen
Tot lof en blydschap, op uw gulden jaargety,
O Zus! een levenstrap, die duizenden niet halen;
Kom, toon een dankbaar hert, en voeg u nevens my.
Elizabet! mag my 't geluk van God gebeuren,
Dat ik dees blyde dag met wenschen u begroet?
Geen kwaal nog koortsig bloed zal nu de spreeklust steuren;
Myn digtkunst raakt aan 't gaan; de vriendschap stierd haar' voet.
Voldeede ik liefde en lust, ik zweefde op Arentspennen,
En zong een jaardigt, wys, vol geest, en keurlyk schoon,
Myn zangmaat snelde vlug en welgepast in 't rennen,
Niet meer gebonden aan een' lagen styl en toon.
Dog dat 's vergeefs; ik weet dat grootsche en trage zaken
Myn geest ontsnappen, eer ikze eens heb regt gevat.
't Genoegd my, als ik u, myn zuster, kan vermaken,
Wiens liefde en trouwe zorg ik, als een dieren schat,
Waardeer, zoo menigmaal ik d' aangename blyken,
Zo minzaam tot myn hulp in ziekte en zwakheid vond.
Nooit vriendschap, hoe geroemd, daar d' onze voor moet wyken:
Zy steund door Gods genade op al te vasten grond.
| |
| |
Geen karige eigenbaat, die twist vermenigvuldigd,
Beheerscht het hert; by ons is liefde en goed gemeen,
Wy zyn aan d' oudren zorg den grond daar van verschuldigd;
Het heugtme, hoe hun vlyt al jong ons hegte aan een.
Een wyze Moeder voegde ons altyd by malkander,
En hield uw vluggedrift wat door myn zwaarte neêr.
Nooit zagze bly, als d' een haar 't huis kwam zonder d' ander,
Uw leevend vuur ontstak myn zagte laauwheid weêr.
Zoo wisseldenwe allengs wat werking, taal en zeeden,
En d' agting wederzyds sloop ons ten boezem in;
De liefde wies naar maat van jaren, ligt en reeden:
Men zag ons een in lengte en kleeding, meer nog min
Als tweelingen, gepaard in 't uitgaan, werken, speelen.
Wy zogen samen dus ons moeders goede leer
En trouwe lessen in, gewent van jongs te deelen
Elkanders vreugd of smert, veragting, lof en eer.
Hoe zoet was 't ons, wanneer het helder 's morgens daagde,
De stad te ruilen voor een' tuin, schoon klein en stil!
En of 't geen my beviel u niet alsins behaagde,
Nooit rees 'er tusschen ons verwerring of geschil.
Wat kon de morgendaauw, zoo geurig uitgegoten,
Ons niet verkwikken! die wy, als de honigby,
Aflekten, met veel lust, van bloessems, vers ontsloten,
Bedekt in schaduw van een groene galdery.
Dan gavenwe onzen tyd aan 't naaldwerk, zingen, lezen.
De zoete speelnood vond zig nevens ons vermaakt;
Men had geen burgerplaag nog oorlogsramp te vreezen.
Gebloemte en tuinooft bleef van rovers ongeraakt.
't Verheugde ons, als die vriend, zoo afgeregt op digten,
Eens aanhief tot vermaak, of koos een wyzer stof,
Op dat een eed'le geest, alleen belust te stigten,
De ziel met schooner toon verwekte tot Gods lof.
't Gedenkt me nog zoo vers, of 't gister eerst gebeurde,
| |
| |
Hoe meenig' blyde luim beving myn stillen geest,
In groente en lugt, die nooit myn zoete denking steurde!
't Gezelschapschuwe hert, ligt treurig en bedeest,
Ontschuilde met veel lust de pragt en 't slaafsche woelen,
Den hemel nader, zoo my dogt, in 't open veld.
Daar kon ik zuiverder Gods liefde en blydschap voelen,
Als zyn genade myn gepeinzen had verzeld.
Uw vaste liefde, die my nimmer wou verlaten,
Deê uw gezellige aard en spreeklust zoeten dwang:
Ik sleepte u, eenzaam, veeltyds weg van 't vrolyk praten!
Dus leefden we gerust en vry veel jaren lang.
Een Oudste zuster, zoo vol trouwe moederliefde,
Verbond ons teêr aan haar en 't lieve nageslagt;
Geen huislast ons gemoed met zware zorg doorgriefde;
Zoo rolde ons leevens tyd heel aangenaam en zagt.
Tot dat het oorlogslot, daar veele nog om treuren,
Al 't landschap stelde in roer, voor 't Fransch geweld bedugt,
En ons van tuinverblyf en vrienden af kwam scheuren;
Doe zogtenwe ademtogt in d' Amsterdamsche lugt.
Wy, daar 't geweld ontvlugt, dog niet de droefheid, leefden
Als oorlogs ballingen in ons geboortestad;
En 't bleek doe regt, hoe trou wy aan elkander kleefden,
Dat zagte voorspoed zoo niet opgehelderd had.
't Behaagde God, d' alwyze goedheid, ons te proeven
In veelerlei geval, ruim twalef jaar en tien,
Ons wel door schade en druk of zwakheid te bedroeven,
Maar deê ons wonderlyk zyn gunst en bystand zien.
Myn Zuster! als ik denk, wat wisselvalligheden
Ons troffen, en wat vrugt zy werkten op ons hert,
Zoo danke ik vrolyk God, nog op den dag van heden,
Dat door zyn schikking onze rust gebroken werd.
Het zien van d' ydelheid der aardsche en mooie dingen
Ontstak de liefde en lust tot God en beter goed;
't Genadig ligt bestraalde al ons bespiegelingen,
En woog de zwaarte en prys van voor- en tegenspoed.
| |
| |
De wysheid Gods, meer waard als rykdom, staat en weelde,
Ontdekte en helderde wat meer ons dom gezigt.
Wy vonden hier een schat, die vlugt en weedom heelde;
Ons landschap schonk ons nooit zo mild dat zuiver ligt.
Gods leiding eischt eer roem, als treurig tegenstribbelen;
De wysheid riep ons niet vergeefs in dit gewest.
Hier zienwe een goedheid, door geen klaaglust te beknibbelen,
Die alles schikt tot onze en 't waarde maagschaps best.
Wat zienwe een schoonen tyd te rug, zoo snel vervlogen,
O zuster! nu ge op 't vyfde tiengetal verjaard?
Gelooft zy God, datwe u gezond begroeten mogen,
De Broêr- en zusterwensch is dankbaar saam gepaard.
Gods goedheid overvloeje ons wenschen, bidden, denken:
Zyn liefde, die u roept tot d' eeuwige erfenis,
Wil aan uw ziel zoo veel genade en wysheid schenken,
Als tot godzaligheid en 't leven noodig is.
Het goed van 't heilverbond, en gunst in Christus dale
Met zagte stroomen neer, en make u ryk verzaad.
Gods zielverkwikkend ligt uw geestlyk oog bestrale,
Hy stiere uw' voet in regte weegen naar zyn raad.
Een heilig yvervuur voor Jesus eer ontsteeke
Uw' boezem, met een kragt, waar voor de laauwheid zwigt,
Die moedig door belet en noestige arbeid breeke,
Om andere en u zelfs te wekken tot haar pligt.
En, stemd het met Gods wil, hy doe u nog veel jaren,
Gezond en wakker, mild gezeegend en met lust,
Uw vlyt en arbeid met de huisbezorging paren;
Een steun, daar ik in stilte en zwakheid zagt op rust.
Maar doed u Marthaas werk eens al te driftig woelen,
Dan klink' de meesters les met vrugt in hert en oor,
Hy doe u, nedrig aan zyn voet gezeten, voelen
Mariaas leerzugt, die het beste deel verkoor.
De zorg van Martha maakt Mariaas werk geprezen;
Haar godlyke yver cierd al 't huisbestel wêer schoon;
| |
| |
Ai Zus, werk lustig, tot uw taak voltooid zal wezen;
Dan zy volmaakte rust in God uw deel en loon.
Maar 't schynd, of myn gedigt geen eind of maat kan treffen:
Een hert, dat vol is, past op woorden, tyd nog zwier.
My luste 't uit de borst eens helder aan te heffen
Een jaardigt, dat ik nu den ruimen teugel vier.
't Herdenken onzer kindsche en ryper jaren stilde
Weleer een droeve buy, door 't aangenaam verhaal,
Waar in men ook de tyd niet vrugteloos verspilde.
God gun ons, dat die liefde en eendragt nimmer daal.
Ik mis dan, zoo dit vers en stoffe uw oor niet streele,
Nu gy, op 's levens trap geklommen, neder ziet
Naar d' eene en d' andre zy; geen langheid u verveele.
't Is weinig, dat maar eens in vyftig jaar geschied.
|
|
Auteursrechtvrij