De dichtkunst
(1698)–Anna Morian–
Auteursrechtvrij
[pagina 101]
| |
Arëta.
HOe Asthenëa? 't schynt gy wilt de zon verrasschen,
Wat doed u in den daauw zoo vroeg uw voeten wasschen?
't Is nog geen melktyd, want het vee is nog in rust,
't Gevogeld tjilpt nog naauw: wat yver wekt dien lust?
Is 't, op dat, eerst ontwaakt, uw ziel Gods goedheid pryze?
En met het morgenligt naar 't eeuwig ligt opryze?
Om ongesteurd voor hem de deuren van uw hert
t' Ontsluiten, eer 't gewoel nog ingelaten werd?
En om in eenzaamheid, dog naast aan God verbonden,
In 's schepsels schoonheid 's makers wysheid te doorgronden?
En door al 't zigtbaar, dat nooit geest verzaden kon,
Met wakkre lust en ernst te stygen naar de bron
Van heil en leven, die ons eeuwig kan verkwikken?
Die algenoegzame om te breken al de strikken
Van zielverderf en ramp, en om een zaligheid
Te schenken, uit genade en tot zyn roem bereid.
Daarom ook waard gekend, gezogt, geliefd, geprezen,
Als 't eenig, eeuwig, goed en algenoegzaam wezen,
Dat aan den zondaar al zyn schatten open steld,
Zoo veel 'er Jesus roept en by zyn schapen teld.
't Was nu myn oogmerk ook, uit bomen, beeken, velden,
Al zinnebeelden, die een hoger wysheid melden,
Door 't vast bespieglen en eerbiedig overleg,
Te vordren in 't begrip van Gods volmaakten weg.
Waar datmen d' oogen slaat, om laag, ter zy, naar boven,
Godvrugtige aandagt vind daar stof Gods werk te loven,
Het lugtig stargewelf, en 't groene veld tapyt,
Zoo cierlyk geschakeerd, vertoont zig schoon en wyt
Voor 't onverzaadlyk oog, dat aangenaam gaat weien;
De steile heuvel geeft een schaduw aan valleien.
Daar ruist de waterval, en vormd een kleine beek,
Die door de zonglans eerst een zilvren kleed geleek,
| |
[pagina 102]
| |
Dat, omgewonden, zagt komt rollen naar beneden.
't Viel lang al 't schoon dat hier onze oogen zien t' ontleden.
Best zygt de ziel, verrukt en bly, ootmoedig neêr,
En roept, hoe schoon, hoe groot zyn al uw werken, Heer!
Nu vuld uw majesteit en goedheid alle landen:
Gy doed ons juichen over 't maaksel van uw handen,
Daar zienwe uw wysheid, trouwe en goddelyke kragt;
Die uit een niet dit schoon heelal heeft voort gebragt,
Om tot een schouwplaats van uw deugden te verstrekken,
En daar uw heerlykheid, uw raad en wil t' ontdekken
Aan 't reedlyk schepsel, dat gy vormde tot uw lof.
Wat geeft ons uw genade en liefde al roemens stof!
Die ons, van 't regt ontbloot, en door den vloek verschrokken,
Door 't eeuwig vrêeverbond weêr hebt tot u getrokken,
En schenkt ons 't regt tot al uw rykdom in ons hooft,
Daar gy de volheid van in eeuwigheid belooft.
O Asthenëe, hoe schoon zyn dees bespiegelingen!
Hoe zoet is 't elker uur Jehova lof te zingen!
Al wat zig aan 't verstand of zinnen schoon opdoed,
Tot God te brengen, met een dankbaar wys gemoed.
De stilte en ruime lugt zyn hier toe 't aangenaamste,
Ook vind ons 't morgenligt gemeenlyk wel 't bekwaamste;
Als 't lighaam met den geest, door rust en slaap verkwikt,
Nog niet in aardsch gewoel of huiszorg zyn verstrikt.
Asthenéa.
Aréta, 'k ben verblyd uw deugdlyk woord te hooren.
Wat gaat 'er onbedagt een schonen tyd verlooren!
Geen wonder, datmen schaars van vreugd en wysheid leeft,
Daarme op Gods wysheid, liefde en werk geen agting geeft.
't Is waar, ook 't alderbeste en zoetste van ons leven,
Kan ons de naarstigheid in vroegen morgen geven,
't Was daarom mee al jong myn sterkte drift en lust
| |
[pagina 103]
| |
Om 's nagts of 's morgens vroeg te breeken slaap en rust,
En dan aan 't wand'len, daar geen oog my kon bespieden,
Door daauw en nagtlugt, schoon 't my wyzer vaak ontrieden
Als ongezond, nog wiert de weetlust niet gestuit.
Wat heb ik dikmaal stil in 't veld myn hert geuit!
Nu dwingtme d' onlust wel om langer 't huis te blyven;
Ook kan ik naar myn zin niet half genoeg bedryven
Van tuin of boter werk, en al den and'ren last
Die 't huiswerk meê brengt, zoo heeft zwakheid my verrast.
Wat was't nog, deê de geest zyn werk maar ongeschonden
Dog 'k zie wel, wakker vuur en blydschap zyn gebonden:
't Is als wat wonders, zooze eens raken uit den band,
Juist dreefme nu dit werk zoo vroeg, om hier op 't land
Wat kruid en bloemen van de schoonste soort te plukken.
Dat dêe my, vroeg ontwaakt, met spoed ten huize uit rukken,
Eer 't vee ter kooje uit, en de stulp in roer geraakt,
En elk zig tot het werk en landbouw vaardig maakt.
'k Vlegt hier een bloemkrans, om Elaas hooft te cieren,
Dit is een dag, dien ik met blydschap zoek te vieren:
Ai hoor! Areta, 'k zal 't u zeggen, deezen dag
Verjaard Elea, die 'k wel eer een bloemtuil plag
Met zang en wenschen ter verjaringe op te dragen.
Zy schiep in 't veld lied al voor lang een groot behagen,
Haar liefde en zorg zyn my die moeite dubbel waard;
'k Beminze, als Zuster, maar haar trouwe opregten aard
Verbindme op 't naauwst: mogt ik wat schoons en beters geeven!
Dog 'k ben in aardigheid en zangkunst onbedreven;
'k Heb in Arkadie of Sicilje nooit verkeerd,
Maar schand're Amintas had haar' veldzwier hups geleerd.
Die kon te wonder net haar geestigheid afmalen,
En hoeze in zang en spel alom wist prys te halen.
| |
[pagina 104]
| |
Hy was met ons van 't zelf geweste, daar de Vegt
By Mastebroek zyn stroom aan 't Zwarte water hegt.
Wy woonden lang gerust aan d' oevers van die stroomen,
Daar room en koren vloeid, daar wilge- en lindeboomen
En hooge populier zig spieglen in de vlied.
Hy hielpme d' eerste maal aan 't zingen, met een lied,
Dat herder Maro ('k meen zo heet hy) hem eerst leerde:
'k Gedenk met lust, hoe zoet en vry men daar verkeerde,
By Philadelpha onze Zuster, die gy kend,
Wiens kroost met haar zoo diep staat in ons hart geprent.
Areta.
Zou 'k Philadelpha, die getrouwe Zus, niet kennen?
'k Zogt my al lang aan haar gezelschap te gewennen,
Zy is Timotheaas en Agathus waar beeld,
Uw ouwders, daar haar deugd en goeden aard in speeld.
Asthenëa.
Dat 's waar; ook kon nooit twist of nyd onze eendragt krenken.
Dat lieve leven geeft een aangenaam herdenken;
En onze Elëa was altyd vernoegd en bly,
't Vermaak van al de buurte in zoete boertery.
Wat was dat meisje vlug in 't speelen, zingen, rennen!
Nu kanmen 't overschot naauw meer in haar bekennen.
Zoo sterft de jonge drift, gelyk een waterbel.
Ons meeste leven is slechts damp en kinderspel.
En eermen wys word, is de lust en kragt versleten.
Terwylwe nu aan 't Y, den Ysselvlied vergeeten,
Komt buurman Eelhart neevens Waarmond met hun fluit,
En lokken nu en dan myn trage zanglust uit,
Ik neurië ook somtyds een deuntje by hun speelen:
Hun zwier en zangstof kan op 't best myn zinnen streelen.
| |
[pagina 105]
| |
Zy trekken 't hert van d' aarde en 't dwaas gewoel om hoog,
En hebben God en 't eeuwig welzyn in het oog;
Bekommerd, dat de liefde en godsvrugt niet verkouden.
'k Agt my gelukkig, kan ik slegts haar voetspoor houden.
Nu voege ik by 't gebloemte een wensch en kort gedigt,
Daar my Elëaas liefde en jaardag toe verpligt.
Verveeld het ook Arete eens naar myn wensch te hooren.
Arëta.
Neen Asthenee, ik scherpe alreê verstand en ooren.
Asthenëa.
Dat 's heel onnodig: hier is konst nog schranderheid;
't Is kort, eenvoudig en maar zusterlyk gezeid.
|
|