De dichtkunst

Klinkdicht op het vieren van Bartholomeusdagh, 1673.

DIt 's weêr de dagh, dat Rome en al zyn bontgenoten

Het feest van Bartelt viert, niet een van Christus rei,

Maar die, (wiens dagh, bestemt tot moort en schelmery,

Toen 't huwlyk van Navarre en Vrankryk wierd gesloten)
't Onnozel martelbloet zag vloeien door de goten

En straten van Parys, op 't bruilofs moortgety,

Met vrientschaps gryns vermomt. Hoe heeft dat wraekgeschrey

Der zuivre zielen, Gode op zynen troon verdroten!

Maar gy, die in uw hart dat vloekverbont verfoeit,

Bidt God, dat in onze eeuw die dat niet weêr herbloeit.

Houdt Jesus kerk ten dienst vry zoo den dagh van Bartelt.

Gods goetheit keer', dat niet gewelt en loosheit haar

Met schaepsgewaat bekleên, en Christus trouwe schaar,

In schyn van vreê verbont en trou, weêr word' gemartelt.