|
| |
| |
| |
Wanneer ik door zwakheid verhinderd wierd, aan 't heilig Avondmaal te gaan.
MYn ziel, al word u door Gods wys bestier verhinderd
Aan 's Heeren Jesu dis 't verkonden van zyn doot,
't Geloof en blyde roem zy daarom niet verminderd;
God bind noit zyn genade aan stoflyk wyn en brood.
Gy zult wel openbaar in Jesus dood niet roemen,
Nog dankend nemen op den kelk van 't nieu verbond,
Maar kond hem door 't geloof uw hooft en losser noemen;
Die rots der eeuwen, daar uw heil op is gegrond.
Gy smaakte ook menigmaal de troost- en liefdepanden,
Die Jesus stervend nog voor 't laast zyn erfdeel schonk.
Dit zegel bleef tot zyn gedagt'nis haar in handen,
Waar in zyn teedre zorg en trouw op 't hoogste blonk.
Wat kon hy schooner pand tot bondsverzeegling geven,
Als zyn gebroken lyf, en uitgestorte bloed;
Dien dieren losprys, uitgeschoten voor het leven
Van schuldige, en een spys, die hen gedurig voed?
Een kragtig voedsel, dat regt zielen kan verzaden;
Een waardig zoengeld, dat een bangen geest verkwikt,
Die, magtloos en half dood, met schuld en schrik beladen,
Door godlyk regt en wet in doods geweld verstikt,
Vast hygt en uitziet, als zig God van hem doed kennen,
Om van zyn regterstoel regtvaardig uit te gaan,
| |
| |
En haakt na sterkte en lust om, onder 't lastig rennen
En stryd, kloekmoedig in 't geloof te blyven staan.
Dan ziet d' ontroerde ziel, in Jesus, dien de Vader
Tot een verzoening in zyn bloed heeft voorgesteld,
Haar' borge, en vind in hem een algenoegzame ader
Van levend water, daar nooit bange dorst na kweld.
Hy roept haar minzaam toe, wie dorst heeft kome en drinke
Die wil, schep zonder prys uit deeze heilfontein;
Geen eige kragt of regt dit vry geschenk verminke,
Dit bad wascht d' arme alleen van hare smetten rein.
De ryke en volle in waan word ledig weggezonden,
Die rein is in zyn oog, blyft op zyn droessem vast;
God word van 't needrig en gelovig volk gevonden,
En spyst maar zielen, streng door honger aangetast.
De Heiland troostze en zegt, myn vleesch is waarlyk spyze,
Myn bloed is waarlyk drank, gebroken en gestort
Aan 't kruis, als borg voor u, dat niet na 's lighaams wyze,
Maar door gelove en geest met vrugt gegeten word.
Die Jesus, 't hemelsch brood, hem zelf, zoo heeft gegeven,
Daar leeft en werkt hy in, zy blyven met hem een,
Hy wekt haar uit de dood, een schenktze een eeuwig leven,
Versterkt en redze trou door stryd en zwakheid heen.
Die Priester heeft zig Gode onstraflyk opgedragen,
Zyn bloed maakt ons gewiss' van doode werken net,
Dan kan ons herte en dienst een levend God behagen:
Geen voorbeeld oit zoo rein uitvaagde 's lighaams smet.
Profeetendom en Wet getuigen van Messias,
In Moses munt Gods hut, belofte en offer uit,
En priesterschap, tot dat de Godstolk Malachias
Hem snel ziet na'dren, en 't profeetisch woord besluit.
In Jesus komst is 't ligt van vrede en heil gereezen
Met schoner glans. hoe blinkt die zuivre dageraat!
De nagt is weg; men heeft geen zonde of vloek te vrezen;
Zyn Godlyk regt en magt bevryd zyn volk voor kwaad.
Myn ziel, dit heilwoord is van u niet ver geweken,
Niet hoog, om Jesus nog met vlyt ten hemel af
| |
| |
Te halen, of met zorg het doods geweld te breken,
En hem weer andermaal te trekken uit het graf.
't Is in uw hert en mond, en in uw binnekamer,
Aan teken, tyd nog plaats verbonden, als wel eer.
Niets houd u meer te rug, wat is u aangenamer,
Als met een stil geloof te bukken voor uw Heer?
Hem met een mond vol lof te noemen vriend en koning,
Uw priester en profeet, gezalft tot Middelaar,
Die 't opgedolven pad weêr effend tot Gods woning,
En voerd zyn leden meê ten hemel, by de schaar
Der englen, eerstgeboorne en reets volmaakte zielen,
Die opgeschreven zyn in 't nieuw Jerusalem;
Om samen, even vry, eerbiedig neêr te knielen,
Den roem van God en 't Lam met onbedwonge stem
Te zingen door een lied, dat niemant vreemds kan leren.
Myn ziel! wat most een gloed van liefde en yvervier
Ontbranden, om uw God en zyn' Gezalfde t' eeren;
Ai leer in d' aardsche hut een hemeltaal en zwier.
Uw schat, uw erfenis, en burgerregt is boven,
Hier zwerftge als vreemdeling, die beter huis verwagt.
Al 't zigtbaar, hoe vol schyn, moet noit uw werklust doven;
Om Jesus kennis diend het schade en drek geagt.
Al wordge dan belet 't gezegend brood te breken,
Den kelk te drinken, die 't verbondsbloed klaar verbeelt,
Bedroef u niet, en steun niet slechts op 't bloote teken,
Maar zoek nu 't waare goed, dat God de ziel medeeld.
De tyd genaakt eens, dat gy, 't sterflyk deel ontvlogen,
Door zin en zichtbaar stof niet meer zult zyn geraakt,
Bevry van zwakheid, vrees, vermoeid en angstig pogen,
Om 't geen hier is ten deele als dan te zien volmaakt.
|
|
Auteursrechtvrij