|
| |
| |
| |
De sterkte van Jehova, Aangegrepen in Treurige zwakheid.
HOe klaagtge dus? heeft Christus ligt nog leven?
Of wil en kan hy niets aan armen geven?
Is niet zyn hert tot zondaars als voorheen?
Of schynt geen dag, geen zon voor u alleen?
Zou Jesus niet meêdogend zig ontfermen,
En 't treurig hert in angstig wee en kermen,
Tot hulp en troost in stryd en zwakheid zyn?
Is hy niet meer der kranken Medicyn?
Wil hy nu maar een zwakke ziel verrassen,
Door hagelbui en sterke waterplassen,
Met donder, dat het alles beeft en kraakt,
Daar 't zwak gestel ligt door aan splinters raakt?
En moet uw geest nog grooter onheil vrezen,
Om datze zelfs het sterk en vrolyk wezen
Niet vast bewaard, en altyd werkzaam voeld?
Maar 't leevend vuur en yver vind verkoeld,
Ja schier gebluscht, door dikken damp beneveld,
En 't bange hert in boejens vast gekneveld,
Dat schroomt en krimpt met onbepaalden schrik,
Voor zwaarder druk en moejelyker strik?
| |
| |
Heeft God dan ook in uw belemmerd oordeel
Belet en schade, of trekt hy winst en voordeel,
't Zy datge sterk of zwak en treurig zyt?
Behoefd zyn geest, genade en kragt den vlyt
Des aardworms, om zyn raad en wil te styven,
Die boven aarde en hemel vast zal blyven?
Als of 't genadenwerk door hem gewrogt,
Niet door zyn trouw ten toppunt wierd gebrogt?
Of is de weg om Jesus aan te lopen
Nu ongebaand, en niet meer vry en open?
Is nu de tyd van liefde en gunst voorby?
Maakt nu niet meer zyn volheid ryk en bly?
Is hy niet meer 't verdwaalde schaapjes herder?
't Verbysterd lam, zoek hy 't niet gins en verder?
Draagd hy 't niet meer getrouw in arm en schoot?
Steld hy 't voor list, geweld en honger bloot?
Is hy niet meer Jehova onze sterkte,
Die door zich zelf het heil des zondaars werkte?
Denkt hy niet hem ten goede aan zyn verbond,
Zoo wel geschikt, en eeuwig vastgegrond?
Valt dan zoo los Gods vaste grond aan stukken?
Zou iemant hem dien zegelring ontrukken,
Waar door hy kent zyn eigendom en volk,
Door regt verlost uit 's afgronts jammerkolk?
Zal Jesus 't volk, van 't hoogste kwaad geveiligd,
En door zyn Geest geroepen en geheiligd,
En een met hem, als broeders, bruid en leên,
Die hy als hooft ten hemel voor ging treên,
En namze mee, om steeds by hem te blyven,
Zal hy dat volk onagtzaam laten dryven
Op eige kragt, door storm en watervloed
Geslingerd, daar geen steun voor arm of voet
Zig opdoed, en verwoede rovers jagen
Om vleesch en been tot op het merg te knagen?
Zal hy voor die eens koozen 't regte spoor,
In haar gevaar verbergen oog en oor?
| |
| |
Laat nooit zoo fel de droefheid u begrimmen,
Dat in uw geest dit overleg zou klimmen.
Het krenkt en maakt verbysterd, dat men ligt
Zig neder werpt, en sluit ontroerd 't gezigt
En ooren voor de blydschap, ligt en reden,
Nooit zagt van geest, nog in zig zelfs te vreden;
Daar 't oordeel scherp door kwaad vergrootglas ziet,
En weegd den last, maar voeld het weldoen niet.
Grypt dit eens stand, 't is zorgelyk te heelen,
Dan zalmen andre en meest zig zelfs verveelen;
Dan word al 't wys en leevend werk gestuit;
De zoete vreugd en vriendlykheid heeft uit.
Het lighaam word den geest een nare kerker,
Die drukt en prangt weer hert en driften sterker
Met droefheid, vrees en afkeer, toorn en haat,
Dat zig vertoond in woorden en gelaat.
Zoo wordmen als onvatbaar voor Gods zegen,
En roem in 't heil, door Jesus dood verkregen.
Die wys is, tragte, als hy dien omweg ziet,
Dat hy gevaar en dooling spoedig vlied,
En laat zig niet in flaauwmoeds netten trekken.
Wil God dan 't ligt al eens met wolken dekken,
En tasten vleesch en kragt alleen niet aan,
Maar doen ook lust en blydschap heel vergaan,
Men zy getroost, om, zonder tegenzeggen,
Al wat men liefd voor zynen troon te leggen,
Te rusten in zyn wyzen goeden raad;
Aan onze keur niet toetsen 't goed of kwaad,
Maar volgen stil het godlyk welbehagen.
Hoe past, wat baat een Christen 't moedloos klagen?
Hy hou zig aan 't verbond in Christus vast,
En buig zyn nek dan nedrig tot den last.
Wat staat of werk zyn Heer voor hem zal kiezen;
Zyn deel by God is veilig voor verliezen,
Of hy 't dan klaar en bly, of droef aanschouwd,
't Is uit zyn hand; hy heeft het God betrouwd.
| |
| |
Roept die tot werk, hy zend ook lust en kragten,
Onttrekt hy zig, dan voegd het lydzaam wagten
En uitzien naar Gods heil, in duisternis
En onmagt, daar geen ander steunsel is;
Als tot Jehovaas sterkte en trouw te vlugten.
Bezwykt de stem, het onuitspreeklyk zugten,
Dat, zonder woord, de ziel naar boven zend,
Dringt door tot hem, die hert en nieren kend,
't Gebroken hert naby is met genade.
Men hou maar sterkte en blydschap trouw te rade,
Beschouw met vlyt het erflot, regt en schat,
Die 't nieuw verbond in Jesus dood bevat.
Hy blyft altyd het heil en rots der eeuwen,
Wat ongeloof of druk hier tegen schreeuwen,
Die door genade en kragt zyn volk bewaard,
Tot dat het lyf in 't end ten grave vaard,
En laat den geest dien zwaren last ontspringen,
Om 't zegelied volmaakt by God te zingen,
Als zonde, dood, de wetvloek, vrees en pyn,
Door Christus regt en kragt verslonden zyn.
|
|
Auteursrechtvrij