Wat opa Rudi niet vertelde

[p. 80]

Formico en de wijde wereld

Aan de rand van een grote weide in Nickerie woonde een rode mierenfamilie. Alle mieren waren er al lange tijd nieuwsgierig naar hoe de wereld buiten hun nest er uitzag. Vele malen reeds had men een dappere mier gestuurd om daar wat over te weten te komen. Maar geen van hen was ooit teruggekeerd. Het was mogelijk dat zij verdwaald waren, of dat de wijde wereld niet zonder gevaren was. Toen werd er op een dag een reuzenmier geboren. Hij werd Formico genoemd. Behalve dat hij erg groot was, was hij ook voor niets en niemand bang. Zo kwam het dus dat hij de volgende mier was die werd uitgekozen om de wijde wereld te gaan ontdekken.

Op een ochtend vertrok Formico al heel vroeg. Het gras was nog nat van de dauw. Er hing mist boven de weide. Maar de mierenfamilie was allang wakker. Toen Formico nog even omkeek zag hij een heleboel wuivende pootjes. Daarna gingen de mieren vlug aan hun werk. Zij hadden hem een rugzakje willen meegeven met wat eten voor onderweg, maar dat had Formico onzin gevonden. Hij zou hier en daar wel wat te eten vinden. Een rugzak zou alleen maar lastig zijn. Op zijn zes stevige poten liep Formico snel weg uit zijn vertrouwde omgeving. Maar de weide was groot.

[p. 81]

Het duurde dan ook een hele tijd voor hij de andere kant bereikte. Hij zag alleen maar gras, waar hij ook keek. Was hij hiervoor zo ver van huis gegaan? Hij zocht een grasspriet uit die boven alle andere uitstak en klom erin. Hij zou dan op zijn gemak kunnen rondkijken of er in de wijde wereld nog iets anders te zien was. Heen en weer schommelend in de wind probeerde Formico een gesprek te beginnen.

‘Eeeh... jij bent langer dan alle andere grassprieten. Precies zoals ik groter ben dan alle andere leden van mijn familie. Ik ben een rode mier en ik heet Formico. Hoe heet jij?’ Er kwam geen antwoord.

‘Kun jij niet praten?’ De grasspriet boog alleen maar even voor de wind die het gras kwam groeten.

‘Vind jij het goed dat ik jou “Spriet” noem? Zullen wij vrienden worden?’ Spriet weigerde om zomaar vriendschap te sluiten met een vreemd dier. Hij wilde hem eerst beter leren kennen. Maar hij kreeg daar geen kans voor. De grond onder hen begon opeens vreselijk te trillen. Alle grassprieten kwamen erdoor in beweging. Toen kon Spriet plotseling heel goed praten.

‘Boeboelina, loop alsjeblieft door’, schreeuwde hij. Want het was Boeboelina de koe die kwam aanlopen.

‘Laat ons nog een beetje van ons mooie leven genieten’, riepen alle grassprieten om Boeboelina heen in koor.

‘Wij houden zo van de zon’, smeekte er eentje.

‘En van de regen’, zei een ander zuchtend.

‘En van de frisse lucht’, huilde een derde.

Snikkend voegde een jong grassprietje er aan toe: ‘Ik wil zo graag groeien. Ik wil een lange grasspriet worden en samen met mijn vriendjes en vriendinnetjes spelen met de wind. Ik smeek je, Boeboelina.’

‘Wij willen niet eindigen als een stinkende pannenkoek achter een koe!’ besloot tenslotte het grassprietenkoor. Want dat vonden ze nog het ergste van alles.

Maar Boeboelina liet driemaal een luid ‘boehhh’ horen, wat betekende: ‘Zeuren jullie toch niet, ik heb honger en ik wil ook genieten!’ Stampend met haar hoeven trok Boeboelina links en rechts met haar grote rode tong het ene bosje gras na het andere uit de grond. De grassprieten wisten dat zij de zon en de regen nooit meer zouden zien en voelen. Dat zij de frisse lucht voorgoed

[p. 82]

konden vergeten. Dat de wind, die hun grote vriend was, nooit meer met hen zou spelen. Zij zouden in plaats daarvan een lange reis maken door de vier donkere magen van Boeboelina. Als grasballetjes weer in haar bek terugkeren om nog fijner gekauwd te worden. Weer terug naar de koeienmagen. Een weg van veertig meter afleggen door Boeboelina's darmen. Droevig eindigen als vieze stinkende tokotoko die als een slappe pannenkoek op de grond zou vallen...

Formico weigerde te geloven dat dit het einde zou worden van zijn ontdekkingsreis. Hij was immers voor niets en niemand bang. Dus ook niet voor Boeboelina. Hij zou haar eens wat leren: ‘Eeeh... groot beest, wil jij er rekening mee houden dat ik een rode mier ben?’ Boeboelina antwoordde weer alleen maar ‘boehhh’... Het klonk nogal dreigend. Toen probeerde Formico het op een andere manier. ‘Beste Boeboelina, ik verzoek je. Ik heb een belangrijke opdracht. Ik moet de wijde wereld gaan ontdekken. Er wordt thuis op mijn terugkeer gewacht.’ Maar ook dit maakte geen indruk op Boeboelina. Zij hoorde Formico misschien niet eens of deed alsof zij hem niet hoorde. Zij liet weer een luid geloei horen en ging rustig door met kauwen. Er waren in korte tijd al veel grassprieten in de geheimzinnige diepte van de koeienbek verdwenen. Spriet en Formico konden elk moment aan de beurt zijn. Maar toen het zo ver gekomen was, verzette Formico zich hevig. Hij trapte woest in het rond, beet hard in de ruwe tong en spoot er zoveel gif in als hij kon. Boeboelina verslikte zich bijna. Zij schudde haar kop. Ergens achter in haar keel gebeurde iets vreemds. ‘Uche, uche, uche...’ Er kwam slijm uit Boeboelina's bek. Een brede sliert bereikte als een glijbaan de grond. En op die glijbaan zat Formico! Roetsjjj... Met een plofje maakte hij een zachte landing tussen de grassprieten die nog niet in Boeboelina's bek waren verdwenen.

Hij was nat en koud en vies. Hij trilde op zijn poten. Toch nam hij meteen het besluit om zo snel mogelijk terug te lopen. Hij begon, nu in omgekeerde richting, de weide weer over te steken, weg van het gevaar. Hijgend en blazend rende hij zonder te rusten door tot hij weer thuis was.

Alle rode mieren waren trots en blij om Formico weer te zien. De andere waren immers nooit teruggekeerd. Maar ze waren ook

[p. 83]

verbaasd hem voor het einde van de eerste dag al terug te zien.

Was de wijde wereld dan niet groot, maar klein? Hij moest alles meteen vertellen. Maar Formico was doodmoe en had het warm van het rennen. Hij wilde eerst even uitrusten en een slokje drinken. Een paar aardige mierenmeisjes brachten hem kleine blaadjes waarop zij dauwdruppeltjes bewaard hadden. Enkele andere wuifden hem met wat grotere blaadjes koelte toe. Daarna vertelde Formico alle avonturen die hij die dag had beleefd en hoe hij op het nippertje aan de dood was ontsnapt. De hele mierenfamilie was diep onder de indruk.

‘Ik had dus meteen een vriend in de wijde wereld’, legde Formico nog een keer uit. ‘Maar even later was ik hem alweer kwijt’, zuchtte hij. ‘Zo gaat dat in de wijde wereld. Het is er wreed, wreed, wreed.’ Hij kon nog net een vermoeid pootje optillen om een giftig traantje weg te vegen. Alle zusjes, broertjes, nichtjes, neefjes, tantes en ooms vonden hun Formico geweldig dat hij er in geslaagd was om weer thuis te komen. Ondanks die vreselijke ontmoeting met Boeboelina. De hele familie was het erover eens dat niets in het leven beter en veiliger is dan een mierennest. Van de wereld daarbuiten wilden ze niets meer weten.

Cobi Pengel