Wat opa Rudi niet vertelde

[p. 75]

Hercules in het spooktoilet

‘Mamma mamma, pappa pappa, komen jullie snel. Bryan zit vast. Hij... hij... hij zit vast in... in... het spooktoilet.’ De moeder en vader van Marie keerden zich om.

‘Spooktoilet? Waar is Bryan?’ vroegen ze luidop. De vriendin van Maries moeder schrok. Zij begreep het niet. Met z'n allen gingen ze meteen naar beneden.

Marie en haar ouders hadden een nieuw huurhuis gevonden in de omgeving Munderbuiten. Het was een hoogbouwwoning. Het huis had boven enkele slaapkamers, een voorkamer, eetzaal, keuken, bad en toilet. Beneden waren er slechts een keuken, bad en toilet. Al de eerste dag zat de deur van dat toilet vast. Maries moeder kon die niet eens openen. Toen vader de deur met veel moeite opendeed, hoorde Marie opeens vreemde geluiden in het plafond. Zij hield de rok van haar moeder vast en dacht: dit is een spooktoilet.

‘Het zijn vleermuizen, schatje’, zei haar moeder.

‘We gaan voorlopig dit toilet niet gebruiken. Ik moet het slot eerst vervangen’, zei vader.

Dit huis was groter, maar hun oude huis vond Marie toch prettiger. Ze vond het jammer dat ze moesten verhuizen, maar de oude eigenaar wilde het huis niet langer verhuren, vertelden haar ouders.

[p. 76]

Enkele weken later waren ze verhuisd. Maries ouders wilden haar verjaardag en het inwijdingsfeestje op één dag vieren. Ze mocht haar vrienden daarvoor uitnodigen. Bryan was de eerste die zij belde, maar ze kreeg eerst zijn moeder aan de telefoon.

‘Marie, weet jij wat Bryan scheelt? Hij doet sinds de paasvakantie een beetje vreemd. Hij praat bijna niet. Is er iets gebeurd met hem?’ vroeg de moeder aan Marie.

‘Ja tante, ze hebben hem uitgelachen op de laatste schooldag. Hij zakte door zijn stoel en de jongens in mijn klas lachten hem uit. Ze noemden hem “Biga”. Maar mag ik hem spreken?’ Bryan kwam aan de telefoon. Hij zei heel kort tegen Marie dat hij niet zou komen als die plaaggeesten van de klas kwamen. Na lang aandringen gaf hij toe. Hij zou naar het feestje komen.

Ze waren er allemaal. Ook Shiraz, Vishal en Quincy. Bryan keek naar hen. Hij voelde zich niet op zijn gemak. Hij moest ze helemaal niet in zijn buurt. Toen de jarige de taart aansneed, stond hij recht tegenover de anderen. Hij werd heel blij toen hij als eerste mocht happen in de feesttaart. Met schele ogen keek hij naar Shiraz en maakte een tyuri.

Marie stelde voor om iets leuks te doen met haar vriendjes en vriendinnetjes.

‘Laten we schuiltje spelen.’

‘Ja-a-a!’ riep iedereen.

‘Maar wie gaat tellen?’ vroeg Prisje. Niemand zei iets. Iedereen wilde spelen, maar niemand wou achter de anderen aan.

‘Oké, we gaan tellen tot twintig en dan zal de persoon bij wie het tellen stopt, pakken. Goed?’ stelde Marie voor.

‘Hahaha... Ja, maar Bryan hoeven we niet te pakken. Waar gaat hij schuilen? Achter dat bruine bankstel of in die kast daar in de hoek?’ wees Vishal met zijn vinger. ‘Daar past hij helemaal niet’, zei hij spottend. Iedereen begon te lachen, behalve Bryan en Marie. Ik zal ze vandaag iets bewijzen. Altijd zeggen ze deze lelijke dingen over me, die gemene jongens, dacht Bryan.

Vishal begint tot twintig te tellen, terwijl de anderen zo hard als zij maar kunnen, sprinten naar een schuilplek. De één gaat onder een oud bankstel achter de keuken. De ander rent achter het kippenhok.

[p. 77]

Bryan kijkt. Links. Daar is Prisje al. Achter de Durotank vindt Vishal hem zo. Hij kijkt verder. Opeens ziet hij uiterst rechts een grijs gelakte deur. Bryan rent ernaartoe. Hij probeert de deur open te krijgen. Bryan duwt twee keer achter elkaar met zijn hele gewicht tegen de deur. Die gaat open en zo gauw als Bryan kan doet hij de deur achter zich op slot. Het is een donkere kamer. Bryan ziet niets. Hij blijft even staan.

‘Bah, wat stinkt het hier. Het ruikt naar poep’, zegt hij zachtjes.

‘Wat voor een kamer is dit?’ Er schijnt een straaltje licht door het deurslot op iets. Het is een wasbak. Bryan, die met zijn rug tegen de deur staat, keert zich om, maar juist op dat moment komt zijn grote buik tegen de wasbak. Hij schrikt en stapt terug waardoor zijn arm een stok raakt en er iets valt. Hij voelt de muur achter zich. Bryan kijkt om en slikt even. Dat geluid kent hij. Het is van een emmer die valt. Langzaam schuift hij zijn linkervoet naar voren, om te voelen waar die emmer staat. Hij moet er niet op trappen. Bryan wordt eigenlijk een beetje bang.

Dit is een kleine kamer. Misschien wel een berghok. Maar als het dat is, dan was het berghok van Maries oude huis veel groter en schoner. Dat stonk niet zo, denkt hij.

Hij blijft staan en probeert te luisteren naar wat de anderen buiten doen, maar hij hoort ze heel ver. Vishal is al gestopt met tellen. ‘Kis' den moi. Die lastige Quincy en Shiraz zijn gepakt. Mij gaan ze absoluut niet vinden.’

‘Ei, pe Biga de?’ hoort hij Vishal vragen. ‘Marie, ik zie je al. Je bent achter de kast’, zegt Vishal trots.

Iedereen begint te vragen waar Bryan is. Ze kunnen hem nergens vinden. Ze zoeken hem overal. Achter de Durotank, in en achter het kippenhok. Ook achter de amandelboom. Overal! Bryan lacht in de kamer. Hij heeft al gewonnen. Hij kan nu naar buiten gaan. Daarvoor moet hij de deur die op slot zit, eerst openen. Bryan draait de sleutel. Dat lukt niet. Hij fronst.

‘Waarom draait die sleutel niet?’ vraagt hij zich af. Hij probeert het steeds weer, maar tevergeefs. Hij begint nu écht bang te worden. Zijn dikke vingers worden nat van het zweet. Die glijden zelfs als hij de sleutel probeert te pakken. Het zweet druppelt langs zijn gezicht. Hij probeert het nog een keer. De sleutel zit vast. Hij voelt zijn hart sneller kloppen. Het wordt erg warm in het

[p. 78]

berghok. Nu weet hij het: hij zit opgesloten. Hij begint te kloppen op de deur met de krachtigste vuisten die hij kan maken.

‘Marie Marie Marie!’ begint hij te roepen zo luid als hij kan.

De anderen horen het geklop op de deur en rennen ernaartoe. ‘Hij is in het spooktoilet’, zegt Marie.

De vader van Marie probeert de deur te openen. Die is echt op slot.

‘Hoe heeft hij de deur open kunnen maken?’ vraagt vader verbaasd. ‘Marie, je weet toch dat deze deur vastzit. En dat niemand hier mag gaan. Hoe is Bryan dan hier gekomen?’

‘We speelden schuiltje, pappa. Ik wist niet dat Bryan hier zou komen.’

‘Bryan, oom gaat je eruit halen, ja’, zegt de moeder van Marie terwijl ze alle kinderen naar boven stuurt met haar vriendin.

‘Ja tante’, zegt Bryan met een trillend stemmetje. Maries vader besluit om het slot open te breken. Met een hamer en een beitel slaat hij hard tegen het slot.

‘Bryan, ga een beetje naar achteren’, zegt hij. Ze gaan me zeker eruit halen, denkt hij, terwijl hij de stukjes hout rond het sleutelgat ziet en hoort vallen. Het straaltje licht dat naar binnen schijnt, wordt langzaam groter. Hij ziet nu de blauwe kleur van het hemd van Maries vader. Het geluid wordt steeds harder. Bryan ziet de wasbak nu duidelijk. Ook de emmer die gevallen was. Hij kijkt even om en ziet dan een toilet. Hij beseft dat hij zich heeft opgesloten in een toilet. Na een paar minuten valt het slot op de vloer.

‘Bryan, stap naar achteren.’ De vader van Marie duwt zeker vier keer heel hard tegen de deur voordat die helemaal opengaat. Een heleboel splinters vallen op de grond. Het wordt opeens zo licht voor Bryan dat hij zijn ogen even moet wrijven. Nu pas ziet hij goed. Hij ziet de ouders van Marie. Opgelucht stapt hij voorzichtig over het slot en de splinters op de grond. Hij ademt heel diep. Hij voelt zich vrij. Vrij van die stank in het toilet.

Bryan is kletsnat van het zweet. Maries moeder wast eerst zijn gezicht en geeft hem daarna een glas suikerwater te drinken.

‘Hoe voel je je nu?’ vraagt zij.

‘Goed, tante.’

‘Bryan, je bent een sterke jongen hoor. Niemand hier in dit huis behalve ik, kan die deur open krijgen.

[p. 79]

Hoe ben je naar binnen gegaan?’

‘Ik heb even geduwd, oom.’

‘Ik moet zeggen: jij bent een heel sterke jongen. Jij bent sterk als Hercules.’

Iets later vraagt Marie: ‘Heb jij dat spook gehoord in het plafond? En heb je het gezien?’

‘Ik heb niets gehoord. Maar ik heb wel poep geroken. Misschien poept het spook in dat toilet dan.’

‘Ik ga daar nooit plassen of poepen. Dat toilet is eng’, zegt Marie. Bryan blijft stil. Ook hij was erg bang geweest.

Vanaf die dag roept niemand Bryan meer Biga op school, maar Hercules.

Kirtie Algoe