Wat opa Rudi niet vertelde

[p. 84]

Jorka Tori

Ik hap naar lucht. Mijn ademhaling gaat hortend en stotend. Het monster is vlak achter me, ik moet harder rennen. In de verte zie ik een houten huis waar licht brandt. Het monster dat me in het donker achtervolgt, houdt niet van licht. Bij het huis zal hij me dus wel met rust laten. Er is vast wel iemand thuis. Ik ren zo hard ik kan, maar ik zie de boomtak niet die dwars over de weg ligt. Ik struikel en val languit op de grond. Er zal een flinke bult op mijn hoofd komen, dat voel ik nu al. De grond achter me dreunt, het monster kan me elk ogenblik grijpen. Zo snel ik kan, sta ik weer op mijn benen. Omkijken durf ik niet, ik wil geen seconde verliezen. Het monster verspreidt een walgelijke stank. Ik word er misselijk van. Ik hoor hem grommen. Hij probeert me te pakken. Ik ren nog harder naar het huis. De voordeur is niet op slot. Ik vlieg naar binnen en gooi de deur met een klap dicht. Eindelijk veilig. Mijn hart klopt in mijn keel. Ademen lukt bijna niet. Met knikkende knieën sta ik in het houten huis. Er zijn twee ramen: eentje aan de zijkant en eentje naast de deur waardoor ik binnen ben gekomen. Langzaam loop ik naar het raam naast de deur om naar buiten te kijken. Ik ben er nu zeker van dat het monster bang is voor het licht. Op een afstand staat hij naar het huis te loeren. Ik schat

[p. 85]

dat hij ongeveer twee meter lang is. Zou dit nu een vermomming zijn van een bakru of een jorka? Ik heb die verhalen nooit willen geloven, maar deze ervaring doet me twijfelen. Het monster neemt een hurkende houding aan en lijkt dan op een grote, griezelige aap. Hij heeft lange haren die in slierten langs zijn bek en over zijn rug vallen. Ik druk me tegen de muur zodat hij me niet kan zien en zak door mijn knieën. Ik ben nog nooit zo bang geweest. Het huis is helemaal verlaten. Er is niemand die me kan helpen. De anderen hadden me gewaarschuwd om 's avonds niet alleen in het bos te gaan wandelen.

‘Er zijn beesten in het bos die 's avonds op zoek gaan naar een prooi en ook andere dingen. Dingen die je liever niet wilt tegenkomen.’

Ik had ze aangekeken en gelachen. Terwijl ik wegliep had ik geroepen: ‘Ik zal die beesten en dingen de groeten van jullie doen.’

Had ik maar naar hun waarschuwing geluisterd.

Mijn vrienden met wie ik naar Republiek was gekomen wisten niet wat er nu met me gebeurde. Ze zouden me nooit geloven. Zo'n beest bestond toch niet. Ik had een uur rondgelopen toen ik hem opeens voor me zag. Het licht van mijn flashlight had hem laten schrikken. Hij brulde toen het licht op hem viel. Ik was echter meer geschrokken dan hij en ik was in paniek weggerend. Tijdens mijn wandeling had ik het huis gezien. Ik wist dus meteen welke kant ik uit moest rennen. Ik hoopte dat mijn vrienden zich zouden afvragen waar ik bleef en me zouden komen zoeken.

Ik kijk rond in het huis. Er is niets dat ik als wapen kan gebruiken. Hopelijk is het licht voldoende om hem op een afstand te houden. Zwetend ga ik weer staan. Ik loer door het raam naar buiten.

Ik zie hem niet meer. Zou hij om het huis heen gelopen zijn? Ik kruip naar het raam aan de zijkant en kijk voorzichtig naar buiten. Plotseling kijk ik recht in zijn wijd opengesperde, schuimende bek. Opnieuw laat hij een luid gebrul horen. De blik in zijn grote rode ogen belooft niet veel goeds. Hij slaat met zijn voorpoten tegen het raam. Het glas breekt en de scherven vallen op de grond. Ik moet weg zien te komen. Hij zal me verslinden. De enige vluchtweg is via de voordeur. Als ik weer buiten ben, ren ik zo snel

[p. 86]

ik kan het weggetje op dat naar de hoofdweg leidt. Straatverlichting is er niet, maar het is gelukkig volle maan. Hijgend ren ik weg. Ik hoor en zie niets meer. Ik voel het zweet langs mijn lichaam lopen. Komt hij me achterna? Heeft hij gemerkt dat ik weg ben? Ik weet het niet en blijf rennen. Nog een bocht en ik ben op de hoofdweg waar de straatverlichting begint. Ik zie de koplampen van een auto. Ik ren erheen. Als ik de auto bereikt heb, werp ik een vlugge blik over mijn schouder om te zien of het beest me gevolgd is. Ik zie hem niet. Snel ruk ik het portier open en tot mijn grote opluchting zijn het mijn vrienden. In mijn verwarring had ik hun auto niet herkend. Ze zullen me niet geloven.

‘Greg,’ roepen ze, ‘waar was je? We waren ongerust.’

Zwetend en hijgend, niet in staat een woord uit te brengen gebaar ik dat ze weg moeten rijden.

‘Ik...ik heb... een beest....’

‘Wat zeg je Greg?’ Ze begrijpen me niet.

‘Rijden!’ schreeuw ik. ‘Snel, er zit een beest achter me aan. Een jorka of een bakru, een verschrikkelijk monster in ieder geval.’

We rijden weg en iedereen schreeuwt door elkaar. Als ik achterom kijk zie ik rode ogen glinsteren.

‘Kijk! Hij komt achter ons aan’. De anderen zien hem nu ook en beginnen te gillen. Er ontstaat een chaos en de auto schiet met een vaart weg. Ze zullen me nu wel moeten geloven.

Mocht ik ooit de moed krijgen om weer naar Republiek te gaan, één ding weet ik zeker: een avondwandeling zal ik er nooit meer maken.

Jennifer Tom