Wat opa Rudi niet vertelde

[p. 62]

Stippie en Toosje-Tover-Torretje

Ik geloof dat ik niet zomaar een gewoon hondje ben.

Ik ben geboren in Suriname, maar woon nu in Nederland. Niet op een erf, maar dag en nacht in een mooi huis. Als ik een plasje of een poepje moet doen, dan bindt het baasje of het vrouwtje een lange riem aan mijn halsband. Wij gaan naar buiten voor een wandelingetje, zodat ik hun huis niet vies maak. Lekker eten krijg ik. Ik mag op de bank of op de stoel van het baasje slapen. Elke ochtend krijg ik van het vrouwtje een kusje op mijn kop. Ik mocht met haar en het baasje mee naar Nederland omdat zij veel van mij houden. En ook omdat zij mij dankbaar zijn. Dat laatste is allemaal gekomen door Toosje-Tover-Torretje.

Toosje-Tover-Torretje tovert met taal. Zij kan gewoon van de torrentaal naar de hondentaal en zelfs naar de mensentaal kruipen. Ik hoorde haar stemmetje voor het eerst nadat ik door slechte mensen zomaar op een drukke straat was neergezet.

Omdat die mij kwijt wilden.

Binnen in mijn kop hoorde ik fluisteren: ‘Maak je niet ongerust, lief klein hondje, wees niet bang, 't is niet erg, helemaal niet erg, juist goed, juist heel goed.’ Ik voelde mij meteen op mijn gemak. Ik wist dat ik een beschermengeltje gekregen had. Het stemmetje

[p. 63]

in mijn kop kreeg gelijk. Het duurde niet lang tot ik werd opgetild door lieve handen. Die brachten mij naar een goed huis, bij goede mensen.

‘Zie je wel?’ fluisterde het stemmetje. ‘Alles komt goed, lief klein hondje. Ik ben Toosje en als ik me niet vergis, zullen ze jou Stippie gaan noemen. Want, oooh... wat heb jij prachtige zwarte stippen op je witte vachtje.’ En Toosje kreeg alweer gelijk. Ik werd ‘Stippie’ genoemd.

Overdag bleef ik op het erf met de andere honden, maar's nachts mocht ik als enige hond binnen slapen. In de voorkamer nog wel.

Het baasje en het vrouwtje waren dol op mij.

Toen ik 's nachts weer eens lekker op de stoel van het baasje lag te slapen, werd ik wakker omdat Toosje in mijn oren aan het kriebelen was. Onrustig liep zij van het ene oor naar het andere, zomaar dwars door mijn kop heen. Dat kon Toosje gewoon doen omdat zij een Tover-Torretje is.

‘Wakker worden Stippie, wakker worden... nu meteen!’ riep zij luid.

Ik begon met mijn kop te schudden en blafte giechelend: ‘Hou op Toosje, hou asjeblieft op... je maakt me wakker en je kietelt me... daar kan ik niet tegen... hihihi...’

‘Vieze geurtjes Stippie, vieze geurtjes... op het erf, ze willen naar binnen komen!’ Meteen was ik klaarwakker. Luid liet ik mijn geblaf door het hele huis horen. Ik hield pas op toen het baasje en het vrouwtje waren opgestaan en alle lichten hadden aangemaakt. Lawaai op het erf. Geluiden van mensen die wegrenden. De vieze geuren namen zij met zich mee.

Ik was de held. Ik werd geknuffeld en gestreeld.

‘Brave Stippie, brave waakhond, goed zo, goed gedaan, jij hebt de dieven weggejaagd.’ Toosje herhaalde ieder woord dat zij zeiden, zodat ik het kon verstaan.

‘Slaaptabletten’, fluisterde Toosje, ‘de honden van het erf hebben slaaptabletten gekregen. Daarom hebben die niet geblaft.’ Hun gesnurk was helemaal in huis te horen: ‘prrr... chchchch... prrr... chchchch...’ Pas de volgende middag werden zij wakker.

Bij de verhuizing naar Nederland werden er voor de erfhonden goede baasjes en vrouwtjes gevonden, maar ik mocht mee met het vliegtuig.

[p. 64]

Natuurlijk had mijn vriendin en beschermengel Toosje-Tover-Torretje mij dat allang verteld. Zij had er de mensen over horen praten. Toosje was en is immers ook het Taal-torretje. Nu was ik de hond die slaaptabletten kreeg. Al half in slaap werd ik in een kooi in de vrachtruimte van het vliegtuig gezet. Van de reis herinner ik me dan ook niets. Ook Toosje maakte de vliegreis mee. Zij had beloofd mij nooit in de steek te zullen laten. En dat heeft zij ook nooit gedaan. Tot nu toe is Toosje-Tover-Torretje bij mij.

De eerste tijd in Nederland verveelde Toosje zich wel eens en dan gedroeg zij zich als een gewone, hinderlijke tor. Zij verliet dan haar vaste plaatsje tussen mijn oren en wandelde over mijn rug naar mijn staart. Mijn dikke staartharen werden haar nieuwe schuilplaats. Zij zong dan, gewoon om mij te plagen, een liedje in de hondentaal:

‘Toosje wil zich niet vervelen
Toosje wil met Stippie spelen
prrrt... prrrt... prrrt...’

Slimme Toosje-Tover-Torretje zorgde ervoor dat mijn baasje en vrouwtje dat ‘prrrt... prrrt... prrrt...’ duidelijk hoorden. En ik kreeg dan te horen: ‘Bah, vieze Stip, je ligt alweer te puffen!’ Toosje haastte zich natuurlijk om mij giechelend te vertellen wat er gezegd was. Ik legde dan altijd verlegen mijn kop tussen mijn voorpoten. Deed alsof ik mij schaamde, maar gromde wel nijdig tussen mijn tanden: ‘Rot tor!’

In Nederland waren er dingen waaraan ik wennen moest. Het vreemdste vond ik dat ik soms naar de hondenkapster moest. ‘Dat is hier nodig, Stippie’, zei het vrouwtje, ‘in de kou groeien je haartjes veel meer dan in de warmte. Daarom moet een hond met een dikke vacht af en toe naar de hondenkapster.’

Na het knippen gaf het vrouwtje mij thuis een bad. Ik voelde mij erna altijd lekker fris. Toch was Toosje-tover-torretje het niet eens met de bezoeken aan de hondenkapster.

‘Dat kapstergeurtje bevalt me niet Stippie’, hoorde ik haar af en toe zeggen, ‘geen goed geurtje, helemaal geen lekker geurtje en daarom geen goed geurtje. Onthoud goed wat ik je zeg.’

En alweer kreeg mijn trouwe Toosje gelijk. Want mijn laatste

[p. 65]

bezoek aan de hondenkapster liep slecht voor mij af. Toosje hoorde haar tegen mijn vrouwtje zeggen: ‘Mevrouwtje, vandaag gaan we uw Stippie eens helemaal kaal scheren. U zult eens zien hoe goed dat voor zijn vacht is.’ Ik voelde meteen hoe Toosje-tover-torretje onrustig binnen in mijn kop heen en weer begon te rennen. Van oor naar oor naar oor naar oor. Heen en weer, heen en weer. O jee, wat zou dat betekenen?

‘Ze gaat je kaal scheren. Ik wist dat ze niet te vertrouwen is’, riep Toosje opgewonden. ‘Stippie, doe asjeblieft iets. Dit wordt een ramp. Ruk je los. Probeer weg te lopen. Grom... grom... gebruik je nagels, laat je tanden zien...’ Arme Toosje was helemaal overstuur. En dat allemaal voor mij. Ik begon wanhopig te blaffen. Zo hard ik kon. Ik schudde mijn kop. Ik rukte en trok en deed alles wat Toosje riep. Ik gromde. Ik probeerde te krabben. Ik liet mijn tanden zien. Tenslotte deed ik iets wat ik nog nooit eerder had gedaan.

Ik probeerde de kapster te bijten! Maar ook daar had zij op gerekend. Met een vies ruikende lap werd mijn bek dichtgebonden. Toen kon ik alleen nog maar kreunen. Ik wist dat er niets meer aan te doen was. Ze hadden me te pakken. De kapster had al een raar ding klaar gelegd dat heel erg begon te grommen toen zij ermee over mijn lijf ging. Wat een lawaai! ‘Grrrrrrrr... grrrrrrrr... grrrrrrr...’ Tot ik helemaal kaal was en mijn mooie vacht, waarop ik zo trots was, als een slordige berg haren op de grond lag. Toosje had ik al die tijd niet meer kunnen horen. Later merkte ik dat zij in mijn linkeroor was weggekropen. Het was de eerste keer dat ik mijn Toosje-tover-torretje hoorde huilen.

Als een zielig hondje verliet ik even later het huis van de hondenkapster. Met mijn bibberende staartje tussen mijn bibberende achterpootjes.

Bloot, kaal, lelijk, koud. Met mijn vriendin Toosje nog steeds snikkend in mijn linkeroor. Mijn mooie stippen leken zwarte verfklodders op mijn huid. Ik schaamde mij dood. Thuis verstopte ik mij onder de stoelen, onder de tafel, onder de bedden, in de donkerste hoeken van het huis. Het enige dat Toosje-Tover-Torretje kon bedenken was mij zachtjes met haar pootjes over mijn kale lijfje strelen. Maar pas 's nachts, toen de mensen sliepen. Zo probeerde zij mij te troosten. Toch droomde ik die nacht dat ik voor altijd kaal zou blijven.

[p. 66]

De volgende ochtend mocht ik bij mijn vrouwtje op schoot zitten. Lekker warm met een dekentje over mijn blote lijfje.

‘Het komt weer goed, Stippestip. Over een poosje komen je haartjes terug. Dan ben je weer ons mooie hondje. En ik beloof je, lieve Stip, dat ik je nooit meer naar de hondenkapster breng.’ Toosje-Tover-Torretje haastte zich om mij de woorden van mijn vrouwtje over te brengen: ‘Goed onthouden wat zij gezegd heeft, Stip, denk erom.’

Ik zou het onthouden. Maar toch jankte ik tegen mijn vrouwtje: ‘Jij hebt makkelijk praten. Als jij van de kapster komt, zie je er niet uit als een roze biggetje met zwarte vlekken. Jij bent juist mooi als je naar de kapster bent geweest. En je ruikt nog lekkerder dan anders.’ Maar ik kon janken zo lang en zo hard als ik wilde. Ik wist dat zij mij niet verstond. Helaas was mijn Toosje niet in staat mijn blaffen verstaanbaar te maken voor de mensen.

Mijn dikke, wit-met-zwarte-stippen-vacht heb ik gelukkig weer terug. Bij de hondenkapster met haar vieze geur en haar grommende schaar ben ik nooit meer geweest. Elke ochtend bij het wakker worden begroet ik mijn vrouwtje luid met: ‘Beloofd is beloofd!’ Toosje-Tover-Torretje herinnert mij er steeds aan: ‘Zij kan je niet verstaan Stip, maar zij begrijpt wat je haar wil zeggen.’ En inderdaad geeft het vrouwtje mij altijd een kusje op mijn kop en zegt lachend: ‘Nee lieve Stip, het gebeurt echt nooit meer. Ik heb het je toch beloofd?’

Toosje komt uit haar schuilplaatsje tevoorschijn en wandelt tevreden naar het puntje van mijn neus. Vrijpostig steekt zij haar kleine torrentongetje uit naar mijn vrouwtje. Mij geeft ze een knipoogje. En omdat mijn Toosje nu eenmaal een Tover-Torretje is, zorgt zij ervoor dat mijn vrouwtje altijd net even de andere kant op kijkt.

Cobi Pengel