Wat opa Rudi niet vertelde

[p. 54]

Piertje, de regenworm

‘Ffffloep!’

Marciano trekt met zijn dikke vingers het regenwormpje uit de grond.

‘Ai, ik heb je!’ zegt Marciano terwijl hij met trots het regenwormpje bekijkt. Met flinke stappen loopt hij terug naar de plek bij het kreekje. Daar ligt zijn zelfgemaakte hengelstok. Marciano gaat op een oude boomstam zitten en kijkt om zich heen. Het is prachtig weer. Een vlinder fladdert zorgeloos boven de waterlelies. Hij merkt de vrijpostige boontjedief op die een stukje van zijn brood uit zijn broodtrommel heeft weggepikt. Maar voor hém zijn de kleine luchtbelletjes in het kreekje het belangrijkst. Hier zullen wel heel veel hongerige visjes zitten, denkt hij. Marciano is vast van plan ze allemaal te vangen.

Hij heeft Piertje nog steeds stevig vast. Voorzichtig probeert hij het arme beestje aan de vishaak te rijgen maar dat gaat niet zo makkelijk. Weer mis! Piertje wringt zich van links naar rechts en van rechts naar links. Dan stoot hïj zijn kop naar voren en dan weer zijn bil naar achteren tot hij er moe van wordt. Piertje voelt met tranen in zijn ogen hoe de vishaak in zijn staartje prikt. ‘Au!’ gilt hij.

‘Goed zo, en nu ga jij de vissen voor mij lokken’, zegt Marciano met een glimlach en gooit Piertje in het water.

[p. 55]

‘Help!’ roept Piertje, ‘ik kan niet zwemmen!’ Daar spartelt hij dan tussen wateroppervlak en bodem. Het is er heel donker en hij bibbert van de zenuwen. ‘Wat zal er met mij gebeuren?’ vraagt hij zich af. Wringen en stoten halen hem niet van de haak af. Dat doet hem alleen maar nóg meer pijn. Hij kijkt om zich heen en schrikt zich rot. Een grote, donkere gedaante duikt plotseling van achter hem op. Piertje heeft de grote vis met grijze harde schubben en lange snor niet zien aankomen. Hij maakt nog net op tijd een snelle zijwaartse beweging waardoor Kwikwi hem voorbijscheert. De watergolfjes duwen Piertje verder van de kant. Woedend keert Kwikwi zich om. Hij is klaar voor een tweede, serieuze aanval. ‘Nee, stop!’ gilt Piertje. ‘Eet me niet op!’ Maar hongerige Kwikwi schudt woest zijn platte kop. Hij heeft nog nooit eerder zijn prooi gemist. Tijd om lang na te denken heeft Piertje niet. Kwikwi zal hem anders opeten. De seconden die voorbij gaan lijken wel uren. Hij transpireert van de zenuwen. ‘Wat moet ik doen?...

Ik heb een idee. Yes! Rustig worden, heel kalm blijven en vooral niet bewegen', spreekt hij zichzelf moed in. ‘Net doen alsof ik dood ben, want dan lust hij me zeker niet.’ Bewegingloos hangt Piertje aan de vishaak. Hij denkt niet meer aan de pijn.

Intussen is Kwikwi dichterbij gekomen en raakt duidelijk in de war. Hij kijkt met een scheve kop naar Piertje. Is hij dood?, denkt hij bij zichzelf terwijl hij met zijn ruwe staart tegen hem aanstoot. Piertje voelt zijn hart kloppen in zijn keel. Hij doet voorzichtig zijn ogen open en wat ziet hij daar? Er hebben zich een heleboel vissen om hem heen verzameld. Grote en kleine. Ze zijn op het lawaai dat hij eerder gemaakt heeft afgekomen. Piertje begrijpt meteen dat hij geen andere kans krijgt.

‘Vrienden vissen, help me alsjeblieft! Ik ben hier als lokaas. Er zit een mensenkind hierboven op de oever die jullie wil vangen. Als je me opeet zul je vastzitten aan de haak, zien jullie dat niet? Hij heeft mij aan zijn haak vastgeregen. Oh... en ik heb zo'n pijn en heb lucht nodig!’ Geroezemoes, iedereen praat door elkaar.

‘Moet iemand niet even gaan kijken?’ twijfelt een oranjegele vis. Kwikwi zwemt naar Piertje toe en snauwt in zijn oren: ‘Als je ons voor de gek houdt zullen we jou eerlijk onder elkaar verdelen.’ ‘Vrienden vissen, geloof me maar en heb medelijden met me! Jullie gaan eerst aan de haak, dan in een koelkast, dan gaat hij met een borstel over je lijf om zogenaamd jullie vuil weg te halen

[p. 56]

en dan gaan jullie lekker in de hete olie met gele poeder erin. “Kerrie” noemen ze dat ding, hoorde ik de wormen van de erfplanten zeggen.’ Zo probeert Piertje hen te overtuigen.

Krobiya, een klein visje met zwarte spikkels op zijn kop, zwemt naar voren en stamelt buiten adem: ‘Ja... ja hoor, er zit een mensenkind boven op de loer.’

‘Laten we Piertje helpen!’ wordt er een paar keer geroepen.

‘Gauw, gauw’, hapt Piertje, ‘ik hou het niet lang meer vol. Ik ga dood van de pijn en kan bijna niet meer ademen.’ Krobiya roept enkele vissen bij elkaar. Op zijn aanwijzingen leiden ze Marciano af door belletjes te blazen en water op te spatten. Op hetzelfde moment pakken een paar sterke vissen Piertje vast en trekken hem heel voorzichtig van de vishaak. Marciano merkt er helemaal niets van.

‘Hou vol!’ roept een school kleine visjes die alles gevolgd hebben. ‘Ga maar op mijn staart zitten’, zegt Kwikwi die intussen vlak naast Piertje is komen aanzwemmen. Dat laat Piertje zich geen tweede keer zeggen en hij springt meteen op de staart van Kwikwi. Snel maar voorzichtig zwemt deze naar boven. ‘Ik tel tot drie, dan zwaai ik met mijn staart en gooi je op de oever, oké? Daar gaan we dan: 1... 2... 3!’ Met een mooie boog komt Piertje boven water en op de oever terecht, terwijl hij naar adem snakt. Het duurt even voor hij weer helemaal zichzelf is.

‘Hartelijk bedankt hoor, Kwikwi’, roept Piertje blij terwijl hij langzaam over de oever kruipt.

‘Geen dank en zorg goed voor jezelf’, zegt Kwikwi en verdwijnt in het donkere water.

Piertje keert zich nog even om en merkt dat Marciano verbaasd naar zijn vishaak kijkt. Zijn regenwormpje is spoorloos verdwenen!

Henk Derby