Wat opa Rudi niet vertelde

[p. 38]

Jillian

We hadden vooraf een waarschuwing gehad. De medicijnman kreeg een visioen over mij. Daarin nam een grote adelaar me mee de lucht in. En uit de wolken viel er bloed naar beneden. Niet lang daarna kwamen blanken ons reservaat in en vertelden mijn moeder dat het nodig was dat ik een medische keuring moest ondergaan in de grote stad. Nietsvermoedend stuurde ze me met hen mee. De regering had besloten dat kinderen van Aboriginals vermengd met blanken een westerse opvoeding moesten krijgen. Ook al was dat tegen de wil van de ouders. Deze periode zou een zwarte bladzijde in de geschiedenis van de oorspronkelijke bewoners van Australië worden. Mijn moeder heb ik nooit meer gezien.

‘Kijk Jillian, neem wat drinken.’ Moe neem ik een beker met water van een Ranger aan.‘Wanneer komt mijn moeder?’ Dit heb ik al oneindig veel keren gevraagd. Ongeduldig en boos kijk ik hem aan. Er zit nog zand van de woestijn op mijn huid en in mijn haren, ook tussen mijn tenen en onder mijn nagels. Mijn blonde haar, dat niet lijkt te passen bij mijn lichtbruine huid, is stijf van het zand.

De man kijkt me nauwelijks aan en zegt tussen zijn werkzaamheden door: ‘Ze komt niet, Jillian.’ Vragend kijk ik hem aan, wat bedoelt hij toch? Ik versta hem wel al praat hij een beetje vreemd. Ik wil naar huis, naar moeder. Hij zegt steeds hetzelfde, dat ze

[p. 39]

niet komt. We hebben samen door de woestijn gelopen. Alleen en soms met anderen erbij, mijn familie. Een vader ken ik niet. Hij is een witte man, maar dat is alles wat ik van hem weet. Mamma zegt dat we altijd voor elkaar moeten zorgen. Die Ranger weet natuurlijk niet dat ze dat heeft gezegd. Ze komt straks wel.

's Middags stopt een auto bij het stoffige kantoor van de Rangers.

‘Jillian, met die auto ga je naar de grote stad. Dat is erg ver. Je gaat naar een weeshuis.’

‘Een weeshuis? Wat is dat?’

‘Daar wonen heel veel kinderen en er wordt voor jullie gezorgd.’

‘Niemand hoeft voor mij te zorgen, dat doet mijn moeder. Ik moet hier op haar wachten, ik kan niet weg. Ze komt me straks halen.’

‘Jillian, je moet met de auto mee, je moeder komt niet meer.

Ze is dood.’

‘Dood?’ Vragend kijk ik hem aan, wat zeurt hij nou over dood. Hij tilt me in de auto. Ik schop en sla, maar hij is erg sterk. De deuren van de auto gaan dicht en ik kan er niet meer uit. Hard sla ik tegen het glas en roep tegen de man die voor zit: ‘Mijn moeder komt me straks zoeken, ik moet hier blijven.’ Hij zegt niets en kijkt niet naar me. Ik begin hard te huilen. ‘Mamma, mamma’, roep ik. De man zegt iets tegen me. Maar ik versta hem niet en huil harder.

Huilend ben ik in slaap gevallen. Als ik wakker word zie ik huizen die allemaal op elkaar lijken. Zoveel huizen heb ik nog nooit gezien. Ik besluit om het nog een keer te proberen en vraag aan de man waar mijn moeder is. Hij kijkt naar me en zegt niets. Ik houd mijn mond maar en kijk waar we naartoe gaan. Misschien is mijn moeder ook daar bij het weeshuis.

Het is al donker als we stoppen voor een heel groot wit huis. Er komen twee vrouwen met wit haar aanlopen. Eén vraagt me hoe ik heet. Ik versta haar.

‘Jillian’, zeg ik blij. Misschien weet zij waar mijn moeder is. Ze komt dichter bij me staan en raakt even mijn wang aan.

‘Wat een mooie naam’, zegt ze en lacht. Ik lach ook. ‘Ik heet juffrouw Anna. Hoe gaat het met je, Jillian, heb je honger?’

‘Is mijn moeder er’, vraag ik. ‘Wacht ze op me? Is mijn familie ook hier?’ ‘Ik zal het je uitleggen’, zegt ze. Ze geeft me een hand en ik loop met haar mee het grote witte huis in. ‘We gaan eerst even

[p. 40]

baden en je mooie kleren geven, Jillian.’ Ik vind juffrouw Anna lief en loop met haar mee. Ze brengt me naar een kamer en ik schrik van wat ik zie. Het water komt hier van boven, het is net alsof het regent. Juffrouw Anna zegt dat dit een badkamer is. Later, terwijl ze me aankleedt vertelt ze dat mensen niet altijd blijven leven.

‘Voor iedereen komt een dag dat hij of zij dood gaat.’

‘Wat is dood?’ vraag ik haar.

‘Als je dood gaat ben je niet meer op aarde. Dan ben je niet meer tussen de mensen, de bomen, de planten en dieren, maar dan ga je naar een speciale plaats. Het is een heel mooie plaats boven in de hemel tussen alle sterren. Het is zo hoog dat je de mensen die daar zijn niet ziet. Alleen hun lichtjes zie je en dat zijn de sterren. Je moeder is er, samen met alle andere mensen die dood zijn en daar wonen. Ze zorgen voor elkaar als een grote familie.’

‘Komt ze me halen? Dan kan ik bij haar wonen daar boven in de hemel.’

‘Nee Jillian, alle mensen die daar zijn kunnen niet meer naar ons komen. En wij kunnen ook niet naar ze toe gaan.’

‘Kan ik dan ook dood? Ik wil bij mijn moeder zijn.’

‘Nee Jillian, jij kan niet dood, je leeft en je zult nog lang leven.’

Ik begin zachtjes te huilen.

‘Moet ik nu bij mijn familie in de woestijn wonen?’

‘Nee, Jillian, je kunt niet bij die familie wonen. Je zult hier bij ons blijven in het weeshuis. Er zijn een paar andere kinderen hier, die zul je morgen zien. Jij bent het jongste kind nu. Eerst moet je lekker slapen en morgen zien we wel verder.’

Het bed waarin ik moet slapen voelt vreemd aan. Ik ga maar op de grond liggen. Moeder is nu heel erg ver en kan me niet meer zien. De tranen stromen over mijn wangen.

Ik kijk naar de kinderen die in de tuin spelen. Ze zijn allemaal lichtbruin net als ik. Juffrouw Anna roept me. Ik moet mee naar binnen om een vrouw en een man te groeten die speciaal voor mij gekomen zijn. Ik houd haar hand stevig vast. Ik heb nu Anna en niemand anders.

In de kamer staat een vrouw met een man. Zij heeft donkere haren net zoals mamma en ze heeft dezelfde huidskleur als ik. De man is wit net zoals juffrouw Anna.

[p. 41]

‘Dag Jillian, ik ben Hononga’, zegt de vrouw. Ik kan haar verstaan en lach verlegen. Ze lacht heel blij naar me. Ik houd Anna's hand nog steviger vast en kijk even naar haar. Ze lacht naar me. Dat geeft me een goed gevoel. De mevrouw komt bij me en legt een hand op mijn schouder. Ik zie tranen op haar wangen.

‘Is jouw moeder ook dood?’, vraag ik haar.

‘Mijn moeder is al lang geleden overleden hoor mijn schat.’

‘Je moet niet huilen hoor’, zeg ik en ik vertel dat mijn moeder ook dood is. ‘Ze is op een speciale plaats boven in de hemel en jouw moeder is daar ook met alle andere dode mensen.’ Ik begin ook te huilen. ‘We zullen ze nooit meer zien.’

‘Ik huil niet omdat ik verdrietig ben, Jillian, ik huil omdat ik heel erg blij ben dat ik jou eindelijk heb, na lang wachten. Je bent precies het meisje dat ik wil.’ Ze streelt mijn schouder en ik voel me ineens blij.

‘Ben jij ook mijn familie? Heeft mijn moeder je gestuurd?’

‘Ik wil voor je zorgen, lieve Jillian. Als je bij mij thuis komt wonen ben ik je familie.’ Door mijn tranen lach ik naar haar en ze legt voorzichtig beide handen op mijn schouders. Ze ruikt heel lekker en ze heeft mooi lang haar, net zoals mijn moeder. Ik kijk nog even om naar juffrouw Anna. Ze staat dichtbij en ik voel me veilig. Ik veeg mijn tranen weg. Zoveel lieve mensen die me een blij gevoel geven. Moeder zou dit moeten zien, ik heb nieuwe familie.

‘Onze moeders zijn samen daar boven en ze zorgen voor elkaar. Wij zullen hier voor elkaar zorgen’, zeg ik tegen Hononga. Ik pak haar haar vast met mijn handen en duw het naar achteren in een staart. Ze lijkt nu op mijn moeder. Ik weet het zeker. Mamma kan niet meer naar me komen en heeft Hononga gestuurd om voor me te zorgen.

Jennifer Tom