Wat opa Rudi niet vertelde

[p. 33]

Het Slot

‘Pa, ik heb of gisteravond weer met ma gedroomd,’ roept Carlo vanuit zijn kamer. Gapend loopt hij naar de keuken waar pa en zijn zus Jettie thee zitten te drinken. ‘Het is zeker weer die droom over dat slot. Jongen, hoeveel keer moet ik je nog zeggen dat wie dood is, dood blijft? Altijd is het weer: Ma wil me iets zeggen of ma stond te huilen,’ zegt vader ernstig. ‘Carlo, wanneer ga je ophouden met die dromerijen van je?’

‘Laat hem met rust, pa,’ zegt Jettie, ‘hij kan het nog niet aan dat ma er niet meer is.’ Denkend aan wijlen zijn vrouw drinkt vader zijn thee verder. Het is zaterdag, Jettie maakt zich klaar om naar de stad te gaan en Carlo moet naar de bibliotheek om informatie voor zijn scriptie te zoeken. Dit jaar is zijn laatste op de mulo-school.

Op weg naar de bibliotheek ontmoet Carlo een oude schoolvriend. ‘Hoe gaat het met je? Lang niet gezien.’

‘Hi Erwin, het gaat man, en hou gaat het met jou? Wat doe je nu, want je hebt het Mulo niet afgemaakt.’

‘Wel, ik doe mijn eigen zaken en ik verdien er goed mee.’

‘Man, vertel me wat je doet,’ zegt Carlo.‘Ik heb van een tante geleerd om kokosmakrons te maken.’‘Wat zijn dat?’

[p. 34]

‘Dat zijn koekjes, gemaakt van geraspte kokosnoot, vermengd met eiwit, suiker, gele kleursel en smaakstof.

Van dit mengsel worden er ovale, bolle koeken gevormd. Deze koeken stuur ik naar Nederland voor een vriend van me, die ze daar verkoopt. Ik krijg mijn geld in euro toegestuurd. Elke week post ik vier dozen met honderd pakjes.’

‘Mooie business, man,’ antwoordt Carlo bewonderend.

‘Als je wilt, kun je ook wat bijverdienen.’

Geef me je nummer, dan bel ik je wanneer ik langs kom,’ zegt Carlo. De twee jongemannen praten nog wat met elkaar, om daarna afscheid te nemen.

Die avond droomt Carlo weer met zijn moeder. Ze staat op het erf, zwaait met een groot slot in haar hand en roept iets naar hem. Maar hij kan het niet verstaan.

Carlo schrikt wakker. De klok op zijn nachtkastje wijst tien over vijf. ‘Wat heeft dit te betekenen?’ denkt Carlo voor de zoveelste keer. Rusteloos valt hij weer in slaap. Die morgen durft hij niets aan zijn vader te vertellen. Alleen aan Jettie vertrouwt hij zijn droom toe. ‘Maar Carlo, ma is al een jaar geleden overleden, waarom komt ze steeds in je dromen voor?’

‘Het moet iets te betekenen hebben, vooral dat slot,’ mompelt Jettie stil voor zich uit.

‘Liever ga je bij oma Vera om haar te vertellen wat je telkens droomt.’ Zij is een nicht van wijlen hun moeder en woont een straat verder. Carlo besluit de volgende dag reeds te gaan, maar eerst wil hij bij Erwin langslopen.

‘Kom binnen, man,’ roept Erwin. Terwijl Carlo het huis binnenloopt, ademt hij de geur van vers gebakken kokosnoot in.

‘Hm, wat ruikt het hier lekker!’ Erwin, die net bezig is een blad met goudgele koekjes uit de oven te halen, keert zich om en gooit snel een plastic zak die op de tafel ligt in een kast.

‘Zal ik je helpen, want ik zie dat je nog een bak vol met beslag hebt,’ vraagt Carlo.

‘Ik denk dat ik morgen wel verder ga,’ antwoordt Erwin.

‘Wat moet ik dan doen?’

‘Je moet me alleen maar helpen om twee keer per week twee dozen te posten. De ene keer via Surpost en de andere keer via Jos

[p. 35]

Steeman. Elke week krijg je vijf-en-dertig euro’

‘Wat, ga je me euro geven?’ vraagt Carlo ongelovig.

‘Ja hoor, dat zal je van me krijgen. Als je wilt, kun je morgen al beginnen.’

‘Dat komt goed uit, want dan ben ik vrij van school.’

‘Goed, dan zie ik je morgen, Carlo’

Als Carlo vertrokken is, gaat Erwin verder met zijn werk. De rest vormt hij heel zorgvuldig en legt ze op een blad. Maar deze gaan niet in de oven. Ze worden in de zon gelegd om te drogen, ‘Ik hoop niet dat Carlo heeft gezien wat er in die zak zit,’ denkt Erwin.

‘Ach, deze is niet goed dicht. Er steekt nog een stuk van die rol naar buiten,’ praat hij stilletjes in zichzelf, terwijl hij nog wat van het beslag toevoegt.

Van Erwins huis uit vertrekt Carlo gelijk naar oma Vera.

‘Dag mi boy, hoe gaat het met je vader en Jettie? Na lange tijd kom je me weer zien. Ik mis die bezoekjes van je moeder zaliger en die lekkere hapjes die ze bracht.’ Verdrietig buigt Carlo zijn hoofd. Oma Vera praat over vroeger, toen hij en Jettie nog klein waren. Nu hij bij oma is, lijkt het plotseling zo'n gek idee om over die droom te praten.

‘Oma, ik ben u iets komen vragen.’

‘Als het maar geen geld is, mi boy,’ zegt oma lachend.

‘Neen oma, het gaat over een droom die steeds terugkomt.’

Als Carlo klaar is met vertellen, zit oma voor zich uit te staren. Na wat een eeuwigheid lijkt, begint oma te praten.

‘Jongen, ik denk dat je moeder je wil waarschuwen voor gevaar. Ik weet dat ouders die overleden zijn en in een droom verschijnen, altijd een boodschap brengen. Misschien zit er iets van haar verborgen waarvan jullie geen weet hebben.’

‘Ik weet het niet, hoor oma, ik weet niet wat ik moet doen.’

‘Mi boy, een goede raad die ik je kan geven, is dat je voorzichtig moet zijn in alles wat je doet.’ Het glas zuurwater dat hij van oma krijgt, drinkt hij met kleine teugjes leeg. ‘Bedankt oma, dan ga ik.’

In bed kan Carlo niet in slaap vallen. Langzaam dommelt hij in. Opeens staat zijn moeder naast zijn bed met een groot slot in haar hand. Ze schudt aan zijn arm en wijst ernaar. Ze zegt iets tegen

[p. 36]

hem, maar hij verstaat haar niet. Hij ziet een deur waaraan ze het slot hangt. Tranen stromen uit haar ogen, ze schudt treurig haar hoofd en verdwijnt in het niets.

‘Mama, kom terug mama.’ Badend in het zweet opent Carlo zijn ogen. Had hij gedroomd of had hij dit echt beleefd?

Het lijkt alsof hij de aanwezigheid van zijn moeder voelt. ‘Maar wat betekent dit?’ denkt Carlo. Hij besluit dit keer niets aan de anderen te vertellen.

Zoals gewoonlijk staat hij op, neemt een bad, harkt het erf en eet een broodje. Om negen uur vertrekt hij naar Erwin.

De droom houdt hem bezig. ‘Misschien omdat ik met een jurk van haar onder mijn kussen slaap, droom ik zo vaak van haar.

Dan moet ik dat maar niet meer doen.’ Carlo zet alles van zich af en denkt ook niet meer aan de waarschuwende woorden van oma Vera. Hij klopt aan bij Erwin die al gereed staat met de dozen.

‘Gegroet vriend, ik zal meteen een taxi voor je bellen.’

‘Hoeveel dozen heb je?’ vraagt een vriendelijke douaneambtenaar aan Carlo. ‘Je moet deze twee formulieren invullen en daarna ga je naar de kassa om te betalen.’ Terwijl Carlo in de rij staat, hoort hij iemand vragen wie Erwin Getrouw is.

‘Ik ben hier voor Erwin Getrouw,’ roept hij.

‘Kom mee!’ zegt de douane. Carlo wordt in een kamer gebracht, waar op een tafel de inhoud van de twee dozen verspreid ligt.

Enkele koeken zijn doormidden gebroken. Uit één van de helften steekt een grijze rol naar buiten. Carlo, zich van geen kwaad bewust, vraagt wat er aan de hand is. ‘Doe niet alsof je niets weet,’ zegt de douane streng. Erwin schrikt en kan geen woord uitbrengen. Hij herinnert zich opeens de zak met de grijze dingen die Erwin snel in de kast had gezet. De politie wordt erbij gehaald. ‘Wie is Erwin Getrouw van je?’ vraagt een nors uitziende politieagent.

‘Een oude schoolvriend van me, meneer.’

‘Weet je wat deze rolletjes zijn?’

‘Neen beambte.’

‘Lieg niet vent! Moet ik je nog zeggen waar ze vandaan komen? En dit dan,’ wijzend op de witte poeder uit één van de rollen.

Geboeid wordt Carlo naar Bureau Nieuwe Haven vervoerd. Daar

[p. 37]

moet hij alles vertellen wat hij weet. Erwin zal later gearresteerd worden, omdat men hem al geruime tijd verdenkt van het smokkelen van coke. Heel even denkt Carlo aan de woorden van oma Vera. De politie brengt hem naar een cel. Langzaam, met gebogen hoofd, loopt hij naast de agent.

Bij de cel aangekomen, heft hij zijn hoofd op. ‘Mi gado,’ schreeuwt hij. Verschrikt kijkt de agent wat er met hem aan de hand is. Carlo deinst achteruit. ‘Dit kan niet,’ roept hij. Het is diezelfde deur met dat grote slot uit zijn dromen.

Het geluid van het dichtklikkende slot klinkt hem nog na in de oren en tegelijk ziet hij zijn moeder voor zich.

Mathilda Inge