Wat opa Rudi niet vertelde

[p. 30]

Het geluid

Scheef stond de oude verweerde eenkamerwoning aan het eind van de straat. Bij nacht leken de schaduwen van het nabijgelegen bos op klauwen die over het huis klauterden. Opa Bert woonde er sinds zijn geboorte. Neef Gustaaf, zo lui als een varken, woonde bij hem in en genoot mee van zijn pensioentje en AOV.

Opa en Gustaaf lagen in bed. ‘Plof, krietjie, krietjie’, klonk het plotseling. Opa sprong op en schudde zijn neef die in hetzelfde bed sliep, wakker.

‘Gustaaf, Gustaaf, hoor je dat ding weer?’ vroeg hij fluisterend.

‘Welk ding opa, ik hoor niets.’

‘Nooit wanneer ik je roep, word je direct wakker, vandaar dat je niets hoort.’ Dit tafereel speelde zich al de derde dag af, maar opa had niets ondernomen om te weten wat dat geluid veroorzaakte. ‘Morgenavond zullen we opblijven, dan zal je het geluid ook horen’, zei opa. Gustaaf sliep intussen rustig verder.

De volgende avond spraken ze zachtjes in bed. Opeens weer dat geluid.

‘Hoor je het nu?’ fluisterde opa.

[p. 31]

‘Mijn god, wat is het?’ vroeg Gustaaf geschrokken. ‘Opa, laten we naar beneden gaan’, zei hij bevend.

‘Neen, je weet dat ik een ziek been heb.’ Blij dat opa geweigerd had, kroop Gustaaf weer onder de lakens. Opa was heel bang.

Gustaaf ging de avond daarna met een houwer naar bed. Het leek alsof opa op het geluid lag te wachten.

‘Ik wil weten wat er aan de hand is’, zei Gustaaf stoer, maar in zijn hart even bang als opa. Toen het helemaal stil was, klonk weer het bloedstollende geluid. De mannen schrokken hevig.

‘Opa, kom laten we gaan.’ Met de houwer in de hand sloop Gustaaf de trap af, de losse treden vermijdend. Opa volgde schoorvoetend. Eenmaal beneden kregen ze de schrik van hun leven. De oude hobbelstoel van opa bewoog op en neer.

‘Mijn hemel, help, wat is dit?’ riep opa uit. Hij wist niet hoe snel hij met zijn zieke been terug moest, maar in ieder geval bereikte hij de laatste tree vóór Gustaaf die struikelend achter hem aan kwam.

Hijgend vroeg hij: ‘Opa, heeft u iets gezien?’ Opa kon geen antwoord geven.

Na een poosje zei hij: ‘Jongen, ik denk dat het een geest is.’

Nauwelijks was hij uitgesproken of daar klonk het angstaanjagende geluid weer. Daarna was het weer stil, maar de mannen konden de slaap niet meer vatten. Zachtjes spraken ze tot elkaar.

‘We moeten naar iemand uitkijken om dat ding weg te halen’, zei opa.

‘Als het zo door blijft gaan, gaat u alleen hier blijven, want ik ga weg hoor.’

‘Neen, neen, laat me niet alleen. Ga later naar mijn broer Dolfie en vertel hem alles.’

‘Dag oom Dolfie, opa Bert heeft me gestuurd.’

‘Hoe gaat het jongen, heb je een boodschap?’ Gustaaf vertelde alles aan oom Dolfie.

‘Zeg aan Bert dat ik vanavond kom.’ Gerustgesteld vertrok Gustaaf. Oom Dolfie begon zijn tas in te pakken. Zachtjes sprak hij in zichzelf.

‘Ja, deze fles moet ook mee om in het huis te druppelen en die poeder om slechte geesten te verjagen. Zo, alles is gereed.’

[p. 32]

De twee mannen durfden de hele dag niet in de voorzaal te gaan waar de oude hobbelstoel bij het raam stond. Zouden ze weer in angst naar bed moeten gaan?

Zou oom Dolfie nog komen? dacht Gustaaf toen het al donker werd. Hij en opa zaten beneden zachtjes te praten. Naar boven gaan, durfden ze niet, want dan zou het weer gebeuren.

‘Klop, klop, slapen jullie al?’

‘Neen, kom door Dolfie’, riep opa opgelucht. Dolfie luisterde weer naar wat er gebeurde.

‘Hm’, mompelde hij, ‘dat lijkt niet zo best.’ Gedrieën gingen ze naar boven. Het ene bed diende als zitplaats. Ze wachtten af, maar na een poosje zei oom Dolfie: ‘Ik ga terug naar beneden.’

‘Pas op’, zei opa Bert beverig.

Dolfie sloop de trap af met de benodigdheden die hij meegenomen had. Hij was helemaal niet bang omdat hij al veel van zulke gevallen had meegemaakt. Behoedzaam nam hij plaats op de vloer van waaruit hij de stoel kon zien.

Opeens: ‘krt, krt’. Daar kwam hij heel voorzichtig tevoorschijn en sloop langs een balk naar beneden. Hij sprong vervolgens op de hobbelstoel, gleed op de vloer en ging richting keuken.

Oom Dolfie kroop stilletjes naar de stoel met een halve bezemsteel in zijn hand en wachtte af. Ik zal hem leren, wacht maar, dacht hij.

Na een poosje: ‘Bam, bam, bam. Kwie-iek, kwie-iek’. Dan: stilte.

Opa en Gustaaf zaten verstijfd naast elkaar.

‘Mijn god, wat is er daar aan de hand’, fluisterde opa. Dan hoorden ze oom Dolfie stapvoets naar boven komen. Met opengesperde ogen keken ze naar hem toen hij boven aan de trap verscheen met zijn hand op zijn rug.

‘Ja, ik heb hem’, riep oom Dolfie.

‘Wat heb je, waar is het?’ riepen de twee bang door elkaar.

‘Hier’, en triomfantelijk hield oom Dolfie een dikke vette rat omhoog.

Mathilda Inge