Wat opa Rudi niet vertelde

[p. 27]

Florence heeft geen nectar

De zon komt op in Floraland.

Florence Bloem wordt wakker door het gekietel van de zon. Zij kijkt om zich heen en ziet de andere bloemen ontluiken. Een lieveheersbeestje kruipt op een blad en valt naar beneden. Op zijn rug. Hij doet hard zijn best om weer op zijn poten terecht te komen. Een sprinkhaan hapt van de verse jonge blaadjes van de maisplant, die nog nat zijn van de dauw. Een rups breekt net uit een ei en wringt zich in allerlei bochten om de reis in de nieuwe wereld te beginnen.

Florence ziet dat mevrouw Angela Lampu zich roert.

‘Goedemorgen mevrouw Angela Lampu. Het is een mooie dag vandaag vindt u niet?’

‘Ja Florence, het wordt een mooie dag. Op zulke dagen wil je niets liever dan luieren en genieten van de zon en al het moois dat er te zien is. Zullen we vandaag luieren en geen nectar maken?’ vraagt mevrouw Angela Lampu.

‘Dat kan ik niet doen. Mijn vriendjes de bijen rekenen op mij.’ Mevrouw Lampu lacht.

‘Op jou? Laat me niet lachen. Ze kunnen je missen als kiespijn. Denk niet dat ze jou zo belangrijk vinden. Zij kunnen ook ergens anders terecht voor hun nectar.’

‘Nee’, roept Florence. ‘Zij nemen bij mij omdat ik speciaal nectar voor de koningin maak.’

[p. 28]

‘Ach... vandaag hoeft de koningin niet. Iedereen rust.’ Florence denkt na.

‘Oké, goed’, zegt ze, ‘vandaag maak ik geen nectar.’ Florence ziet niet dat mevrouw Angela Lampu binnenpret heeft. Ze hoort gezoem. Daar komen haar bijenvriendjes aan.

‘Goedemorgen Florence, alles goed?’ vragen zij in koor.

‘Ja hoor, alleen heb ik vandaag geen nectar. Ik heb een luie dag ingelast.’

‘Wel, alle kronen en kelken! Dat overleven wij niet’, roept de bijenvoorman. ‘De koningin is ziek, wij hebben juist extra nectar nodig. Alle nectar die wij verzameld hebben, is verzuurd. Wij hadden op jou gerekend. Wij zijn diep teleurgesteld in jou. Waar moeten wij nu nectar vandaan halen?’ Florence schrikt.

‘Geef mij een minuutje en kom straks terug’, zegt ze.

Maar dan klinkt een harde stem: ‘Ik heb nectar!’ Het is mevrouw Angela Lampu. Ze heeft het gesprek op de voet gevolgd.

Hakkelend vraagt Florence: ‘Heeft u dan wel nectar gemaakt? Ik dacht dat we allebei zouden luieren?’

‘Hou je snoet, kleine domkop! Denk je dat de hele wereld bezwijkt voor je lieve snoetje, je heerlijke nectar en je zoete geur? Huh! Luister! Ik kan je mijn nectar geven, maar dan wil ik in ruil daarvoor je lekkere zoete geur.’ Mevrouw Lampu lacht vals.

‘Dan komen alle bijen bij mij, zelfs jouw vriendjes. Dan word ik de beroemde Angela Lampu.’ Florence knikt.

‘Ik heb geen keus’, zegt ze. ‘Ik doe het voor mijn bijenvriendjes. Ik wist niet dat je zo gemeen kon zijn, yo heks yo.’

‘Weet je dat nu pas, dommie? Ga bewegen, zodat ik je lekkere geur kan overnemen.’ Florence gehoorzaamt en terwijl haar geur verdwijnt ontvangt ze de nectar. Zij mengt de nectar van mevrouw Lampu met haar eigen restjes. Nu mogen de bijenvriendjes komen om de nectar voor de koningin op te halen.

Zoemend komen ze er aan.

‘Florence, wij hebben goed nieuws’, zegt de bijenvoorman.

‘De koningin is al genezen. Wij zijn zo blij.’ De bijen zingen en maken daarbij een rondedansje. Maar Florence barst in tranen uit. Haar bijenvriendjes verstommen. Zij begrijpen niet dat Florence niet blij is met het goede nieuws.

‘Wat is er aan de hand?’ vragen zij.

‘Ik heb zo een spijt dat ik geen nectar had voor de koningin’,

[p. 29]

huilt Florence, ‘en dat ik mijn geur ingeruild heb voor de nectar van een heks. Zij heet Angela Lampu.’

‘Ooooh’, roepen de bijenvriendjes in koor, ‘wat erg! Maar dat hoefde je niet voor ons te doen.’

‘Ik moest het wel doen!’ roept Florence. ‘Ik heb het verpest, daarom moet ik tonen dat ik er voor jullie ben? Daar zijn vrienden toch voor?’

‘Krak! K-rrr-aak!’ klinkt opeens het gekraak van takken.

‘Tssst! Stil’, zegt de bijenvoorman. ‘Ik hoor stemmen. Er komen mensen aan. Florence kijkt stilletjes toe hoe een mens dichterbij komt. Het is een boom van een kerel. Voor het eerst ziet Florence zo een groot mens. De schrik grijpt haar om het hart wanneer zij ziet dat hij aan mevrouw Angela Lampu ruikt. Hij haalt iets glimmends tevoorschijn en... weg is mevrouw Angela Lampu. Florence voelt dat zij haar geur terug krijgt. In stilte hoopt zij dat de man haar niet ruikt. Maar hij loopt op haar af en buigt zich over haar heen om haar zoete geur op te snuiven.

‘Waaah!’ gilt hij, ‘au au au’, en hij rent weg.

Florence kijkt hoe haar kleine bijenvriendjes een mens zo groot als een boom de stuipen op het lijf jagen. Ze is blij dat zij haar geur terug heeft en bedankt haar vriendjes.

‘Jullie hebben mij gered!’

‘Niets te danken’, roepen ze in koor. ‘Daar zijn vrienden voor!’

Claudia Klas