Wat opa Rudi niet vertelde

[p. 9]

Arjuna's Divali

‘Ba Tigri... Ba Tigertje... Tigertje... Ba - Ti - ge - ri...’

Arjuna roept zijn hond als hij in de namiddag via de buitentrap het erf op loopt. Ba Tigri is zo genoemd om zijn mooie bruin-zwart gestreepte vacht. Hij komt aanrennen omdat hij weet dat zij gaan spelen. Want dat doen ze elke middag. Ze zijn goede vriendjes. Maar eenzaam. Allebei. De mooie donkere jongen en de goedverzorgde, nog jonge speelse hond. Arjuna heeft geen broertje of zusje en geen vriendje om mee te spelen. Zijn fietsje staat ongebruikt in het opberghok onder het huis. De hond heeft geen soortgenootje waarmee hij ravotten kan.

Zo was het voordat Ridrie Pierelier verscheen en Roshni uit de lucht kwam vallen. En voordat oom Ram uit Nickerie Krishna en Tigora kwam brengen.

Die middag begint het na een half uurtje spelen hard te regenen en te onweren. Arjuna's moeder roept hem meteen naar boven. Ba Tigri verdwijnt onder wat struiken op het achtererf. Hij heeft daar een groot gat gegraven om erin weg te kruipen als het onweert. Ba Tigri is vreselijk bang voor de bliksem en de donder. Hij heeft het gat zo diep gemaakt dat het een onderaardse gang geworden is waarin hij zich veilig voelt.

Maar op die middag, als Ba Tigri plat tegen de grond gedrukt op

[p. 10]

het einde van het onweer ligt te wachten, hoort hij plotseling in de verte een stemmetje. Een vreemd stemmetje dat steeds luider klinkt. Het lijkt steeds dezelfde woorden te herhalen. Hij kan ze pas verstaan als hij een kronkelend ding dichterbij ziet komen. Hij kan het in de donkere gang zien omdat het een zwak licht voor zich uitstraalt. De woorden die steeds duidelijker klinken, vormen een liedje dat door het kronkelende ding gezongen wordt:

‘Ga opzij, ga opzij
Pas op want ik kom voorbij
Pas op want ik kom eraan
Pas op blijf vooral niet staan

'k Ben een pier zonder manier
Mijn naam is Ridrie Pierelier
Pierelierelier pierelierelier
Ik ben een gevaarlijk dier’

Zo gek als het liedje klinkt, zo ziet het monstertje er ook uit. Het lijkt op een van de kronkelende pieren die Ba Tigri na een regenbui uit de grond ziet kruipen. Deze is echter langer en vetter, heeft een kale kop met alles erop en eraan. Twee wiebelende horentjes, grote flaporen, een brede spleetmond en een knopneus. Het meest opvallend zijn de bolle lichtgevende ogen. Het is een akelig licht. De koude rillingen lopen Ba Tigri over zijn lijf als hij naar die vette pier zonder manier en met zijn koude ogen kijkt. Hij wil dat griezelige monstertje niet meer zien en horen. Vlug kruipt hij terug naar buiten. Het onweer is intussen voorbij. Angstig kijkt hij om of de pier hem gevolgd is. Maar nu schrikt de hond nog meer. De pier is net als hij uit het gat gekropen. Dan ziet hij iets vreemds gebeuren. De horentjes op de kop verdwijnen. Er beginnen haren op de kale kop te groeien. De grote flaporen worden klein. De brede mond wordt een kindermondje en de knopneus een leuk wipneusje. Spottend kijken de ogen naar Ba Tigri. De koude blik is er niet uit verdwenen. Het blote vette lijf is er niet meer. In plaats daarvan ziet Ba Tigri een gewone jongen voor zich staan. Even groot als zijn baasje Arjuna. Met de korte broek, het t-shirt en de slippers lijkt hij helemaal niet meer op de lelijke pier. Iets in de veranderde gedaante van Ridrie Pierelier maakt de hond boos en

[p. 11]

bang tegelijk. Hij begint te grommen en te janken. Hij rent om het huis heen in de richting van de voortrap.

Arjuna zit met zijn moeder op het balkon en beiden schrikken van de vreemde geluiden die de hond maakt.

‘Ba Tigertje, wat is er dan? Het onweer is toch al voorbij?’ roept Arjuna. En zijn moeder voegt eraan toe: ‘Rustig maar, Ba Tigri.’ Maar Ba Tigri hoort hen niet eens. Hij rent voorbij de trap en verder weg van dit vreemde. Weg van wat hem boos en bang maakt.

Ridrie Pierelier zal hij nooit meer zien. Want de vette pier is een toverpier die zichzelf in een kleine jongen heeft veranderd. Alleen maar om Arjuna's vriendje te kunnen worden. Vanaf dat moment zal hij alleen maar door Arjuna gezien en gehoord kunnen worden. Door niemand anders.

Ridrie is Ba Tigri gevolgd. Hij staat plotseling onder aan de trap. Arjuna merkt hem op en nodigt hem vriendelijk uit om boven te komen. Hij vraagt hoe hij heet en wat hij komt doen.

‘Ik ben Ridrie en ik wil jouw vriendje zijn.’

‘Ik heet Arjuna en ik wil ook jouw vriendje zijn. Ik ben blij dat je gekomen bent.’

‘Arjuna, praat jij tegen de planten?’ vraagt zijn moeder als ze hem in zichzelf hoort babbelen.

‘Nee’, roept Arjuna, ‘zie jij dan niet dat ik met Ridrie praat? Hij is mijn vriendje.’

‘O, o, alweer een ander vriendje’, lacht zijn mamma. Zij is gewend aan de wonderlijke fantasievriendjes en -vriendinnetjes die haar zoon zo vaak bedenkt. ‘Vertel eens, hoe ziet dit vriendje er uit? Hoe heet hij? Ridrie?’

‘Ja, Ridrie, dat zei ik toch. En hij lijkt een beetje op Rakesh, met wie ik van pappa en van jou niet mag spelen. Omdat hij stenen gooit op Tigertje en op zijn eigen honden. En omdat hij mij altijd uitscheldt en bullebak maakt.’

‘Wat zeg je...? Die Rakesh van hiernaast? Laten we hopen dat jouw Ridrie niet zo onhebbelijk is als die buurjongen. Anders belooft het niet veel goeds.’

Net als voorgaande keren spelen de ouders het spelletje maar gewoon mee. Zij weten immers dat het altijd na een poosje weer

[p. 12]

voorbij is. Ook Hannie, Honnie en Monika waren immers na korte tijd weer verdwenen. Maar waar mamma bang voor was, wordt werkelijkheid.

Vriendje Ridrie begint meteen met Arjuna in te fluisteren hoe leuk het is om stoute dingen te doen. Je verstoppen als het tijd is om naar school te gaan. Je bent dan lekker nergens te vinden. Planten van het balkon naar beneden gooien. En zeuren... zeuren... zeuren... De gluiperige Ridrie leert Arjuna nog veel meer ondeugende streken. Pappa en mamma worden er wanhopig van. Ze begrijpen niet wat er met hun zoon aan de hand is.

‘Hieraan moet een einde komen,’ zegt pappa op een dag. Mamma is het daar helemaal mee eens. En gelukkig kwam het begin van het einde van Ridrie niet lang daarna.

‘Mamma’, zegt Arjuna als zijn moeder hem op een ochtend komt wakker maken, ‘ik heb vannacht zo mooi gedroomd.’

‘O ja, m'n lieve schat?’ zegt mamma terwijl ze zijn schoolkleren alvast klaarlegt.

'Ik droomde..., ik droomde dat...

‘Kom je bed uit, plassen, tanden poetsen en dan kun je me tijdens het baden je mooie droom vertellen.’ Met tegenzin kruipt Arjuna onder zijn klamboe vandaan, loopt naar de badkamer, doet een plas en poetst zijn tanden. Pyjama uit en onder de douche. Mamma heeft de kraan al opengedraaid. Zij blijft erbij staan terwijl Arjuna zich inzeept. Hij springt daarbij gevaarlijk op en neer. Hij luistert niet naar de zoveelste waarschuwing van zijn moeder. Zijn mondje staat niet stil.

‘Ik droomde dat ik wakker werd’, roept hij boven het geluid van het water uit. Hij heeft zich al ingezeept. ‘Toen ik in mijn droom ging zitten, zag ik opeens een sterretje uit de hemel vallen.’

‘Opschieten nu, vooruit. Afspoelen en afdrogen. Je komt anders te laat op school.’‘Ja maar luister nou even mamma. Dat sterretje viel door de shutters en de klamboe op mijn bed. En toen pas werd ik echt wakker. En ik zag dat het sterretje geen sterretje was, maar een heel mooi meisje.’ Arjuna heeft zich afgespoeld en mamma helpt hem met afdrogen. Zij is gewend aan de verhalen van haar zoon. Zij luistert maar met een half oor. ‘Toe nou, je ontbijt wacht en je moet naar school, pappa is al naar zijn werk.’

‘Zij heet Roshni. Zij is mijn vriendinnetje. En zij is bij mij komen

[p. 13]

blijven.’ Terwijl mamma hem helpt met aankleden omdat het anders nog langer duurt, komt er een dromerige blik in Arjuna's ogen. ‘Roshni is heel erg mooi. Haar kleertjes zijn van licht. En zij heeft haren van goud.’ Mamma weet alweer genoeg.‘Over dat nieuwe vriendinnetje zullen wij het later nog wel hebben, want dat moet wel een bijzonder meisje zijn. Maar kom, nu je boterham eten en je cacao drinken. Bovendien heb ik een verrassing voor je. Er komt verandering hier in huis, binnenkort.’ Arjuna is dol op verrassingen. Hij is meteen een en al oor. Terwijl hij zijn boterham eet, vertelt mamma hem dat tante Mala uit Nickerie weer een baby'tje gaat krijgen. ‘En nu hebben zij en oom Ram gevraagd of hun oudste zoontje, je neefje Krishna, voorlopig hier bij ons in de stad mag komen logeren. Misschien mag hij wel het hele volgende schooljaar blijven.’Arjuna verslikt zich bijna in zijn cacao als hij uitroept: ‘Echt waar mamma, komt Krish bij mij logeren? Slapen, baden, met mij naar school, spelen, echt waar?’‘Het is al geregeld dat hij bij jou in de klas komt. In jouw slaapkamer zetten we een bed bij, zodat jullie samen kunnen slapen. Maar dat is nog niet alles. De hond van oom Ram en tante Mala heeft kleintjes en als oom Ram Krishna komt brengen, brengt hij een puppy voor jou mee. Zij komen volgende week.

Twee weken voor Divali. En voor de pup mag jij alvast een naam bedenken.’ ‘O wat leuk. Dan heeft Ba Tigri ook een vriendje om mee te spelen.’

‘Geen vriendje, maar een vriendinnetje, de pup is een meisje en ze heeft net zulke mooie strepen als Ba Tigri.’

‘Dan weet ik het al. Dan noem ik haar “Tigora”.’ Als Ridrie, die altijd in Arjuna's buurt is, hoort dat er een sterretje uit de hemel is gevallen dat een bijzonder meisje blijkt te zijn en dat er ook nog een neefje uit Nickerie komt, is hij woedend. Die Krishna zou hij er desnoods nog wel bij kunnen hebben. Twee stoute jongetjes zijn leuker dan een. Met Rakesh had hij ook geen moeite gehad. Maar die Roshni... eerst een sterretje en toen een meisje... kleren van licht en haren van goud... Ridrie ruikt onraad. Daarmee zal hij moeite hebben. Dat weet hij nu al.

Een week later komt oom Ram met Krishna en Tigora uit Nickerie. Krishna is eerst een beetje verlegen. Maar door de blijdschap waarmee Arjuna hem begroet, voelt hij zich gauw thuis. En nadat

[p. 14]

Ba Tigri de pup overal heeft besnuffeld, zijn die twee ook snel aan elkaar gewend. Ze rennen even later al achter elkaar aan op het erf. De twee jongens komen naar beneden. Vanaf die middag is het niet meer een, maar zijn het twee mooie donkere jongetjes die via de buitentrap naar beneden komen om te spelen. Wat later racen er dan twee fietsjes over het grote erf. Twee bruin-zwart gestreepte honden, een kleintje en een grotere, beide glanzend en goedverzorgd, rennen achter de jongens aan.

Ridrie en Roshni blijven in de buurt van de beide jongens. Ridrie heeft een paar keer geprobeerd contact te krijgen met Krishna. Maar hij heeft het moeten opgeven. Het lukte niet. Ook Roshni blijft voor Krish verborgen. Zij blijft Arjuna's speciale vriendinnetje. Zij werkt rustig door aan haar eigen plan. Zij zal Arjuna overtuigen van Ridries slechte bedoelingen. Met de komst van Roshni is de stille strijd tussen haar en Ridrie begonnen.

Fluistert Ridrie iets in Arjuna's oor, dan fluistert Roshni vlug iets in zijn andere oor om hem te waarschuwen voor Ridrie. Al heel gauw begint Arjuna in te zien dat hij met Ridrie verkeerd bezig is. Op een gegeven moment fluistert Ridrie hem in hoe spannend het zou zijn om zand in mamma's draaiende wasmachine te gooien. En dan ook nog aan alle knoppen te draaien. Nog voor Roshni hem iets heeft kunnen zeggen, dringt het tot Arjuna door dat Ridrie niets anders is dan een heel boosaardig mannetje. Hij moet weg. En gauw ook. De eerste stap is gezet.

Divali nadert. Het feest van de vele lichtjes in de dia's, die de duisternis overwinnen. Huis en erf moeten worden schoongemaakt voor het grote lichtfeest.

‘Jongens, een paar middagen niet spelen, maar werken. Jullie zijn al groot genoeg om mij te helpen het erf schoon te maken. Alles moet netjes zijn voor Divali’, had pappa enkele dagen voor het feest gezegd. En zo gebeurt het ook.

Als de grote dag is aangebroken, worden er 's avonds tientallen dia's ontstoken. De eerste dia is die avond het eerste licht in huis. Daarmee wordt de tweede ontstoken, met de tweede de derde, enzovoort. Totdat alle lichtjes branden. Zij worden overal in het huis, op het balkon en op het erf neergezet. Mamma heeft bara's

[p. 15]

en plauri's gebakken. Er is een echte feeststemming. Arjuna en Krishna genieten.

Als oom Ram en tante Mala uit Nickerie opbellen om even met de familie te praten, krijgt Roshni de kans waarop zij gewacht heeft. ‘Kom vlug mee naar het erf Arjuna, je moet nog iets afmaken’, fluistert zij in zijn oor. Arjuna loopt de buitentrap af. Roshni brengt hem naar de struiken achter het huis. Daar zit een in elkaar gedoken, bibberende Ridrie.

‘Oooh... oooh... oooh...’, kreunt Ridrie, ‘al dat licht... weg met al dat licht... ik word er gewoon doodziek van... ik kan niet tegen zoveel licht... oooh... oooh... oooh...’ Zijn handen houdt hij stijf tegen zijn ogen gedrukt.

‘Nu Arjuna, nu. Dit is je kans om voorgoed van hem af te komen. Zie je dat gat daar? Daar moet jij hem in duwen. Hij is niets anders dan een vieze vette worm. Hij hoort in de duisternis van de aarde thuis’, moedigt Roshni hem aan. Arjuna aarzelt niet. Hij grijpt Ridrie vast. Hij probeert hem in de richting van het gat te duwen. Maar Ridrie verzet zich hevig. Arjuna is al gauw buiten adem. Als hij de strijd wil opgeven, ziet hij Roshni naar hem kijken. Zij bemoeit zich niet met het gevecht. Maar uit haar ogen stralen licht, warmte en liefde. Dit geeft Arjuna nieuwe moed en kracht. Even later heeft hij Ridrie zo ver in het gat geduwd dat alleen zijn billen en zijn wild spartelende benen er nog uitsteken. Een laatste stevige duw. Ridrie schiet met een vaart de onderaardse gang in. Terwijl Arjuna nog staat uit te blazen, ziet hij tot zijn verbazing dat het gat zich vanzelf heeft gesloten. Hij zucht diep. Ridrie is weg. En het belangrijkste is dat die slechterik niet zomaar is vertrokken. Arjuna heeft hem zelf verjaagd omdat hij niets meer met hem en met zijn gemene streken te maken wil hebben. Wat is hij Roshni dankbaar. Als zij er niet was geweest, had hij de moed en de kracht niet gehad om Ridrie in het gat te duwen.

Zachtjes zegt het lichtvriendinnetje: ‘Het is voorbij, Arjuna, hij kan je geen kwaad meer leren. Jij bent een kleine held. Nu mag jij Divali gaan vieren.’

Na het feest worden de jongens door de ouders van Arjuna naar bed gebracht.‘Welterusten, slapen jullie lekker en tot morgen.’ Even later klinkt het fluisterend: ‘Krishna... Krish... Krish... vond jij het een mooi feest? Slaap je al?’ Er komt geen antwoord uit het

[p. 16]

andere bed. Krish was zo moe dat hij meteen in slaap gevallen is. Arjuna kan de slaap nog niet vatten. Hij denkt na over wat er die avond is gebeurd. Plotseling merkt hij dat Roshni stilletjes onder zijn klamboe is gekropen. Zij zit aan het voeteneinde van zijn bed. ‘Tijd om afscheid te nemen, Arjuna. Jij zult mij niet meer nodig hebben. Jij hebt nu je neefje Krishna, die een goed vriendje voor je is. Dag Arjuna, ik zal je nooit vergeten.’

Voor hij zijn vriendinnetje kan antwoorden, ziet Arjuna het wonder opnieuw gebeuren, maar nu omgekeerd. Roshni verandert in een ster. De ster stijgt op door de klamboe en door de shutters. Steeds hoger, steeds verder weg van de aarde. Tot zij haar eigen wereld heeft bereikt en haar plaatsje tussen haar lichtgenootjes weer heeft ingenomen. Zij is thuis. Het meisje met de kleertjes van licht en de gouden haren zal voortaan weer gewoon een ster zijn.

Even later is Arjuna naar dromenland vertrokken.

Beneden op het erf hebben ook Ba Tigri en Tigora naar het opstijgende lichtje gekeken. Zij rekken zich lekker uit, zuchten diep en kruipen dicht tegen elkaar aan. Na enkele minuten slapen zij hun lichte waakhondenslaap.

Cobi Pengel