Wat opa Rudi niet vertelde

[p. 6]

Als de kat van huis is...

Tik, tik... tik, tik. Ze drukt met een vinger op het knopje van het telefoontoestel. Ze weet precies hoeveel keren ze moet indrukken om een bepaalde persoon telefonisch te bereiken. Dat doet ze omdat ze op de ‘normale’ manier niet kan bellen. Er zit namelijk een slot op de telefoon. Sara is heel slim en heeft dit zelf bedacht, zodat ze stiekem toch kan telefoneren. Papa mag het niet weten, want hij heeft gezegd dat de telefoonrekeningen veel te hoog zijn. Papa en mama zijn niet thuis en Sara moet op alle kinderen letten omdat ze de oudste is.

‘Hey Rosanda, ze zijn al weg. We komen er nu aan.’ De hoorn wordt snel op de haak gesmeten.

Haastig lopen we naar de auto. Mijn hart gaat bonk-bonk. Ik weet dat we niet met de auto weg mogen. Robert, mijn broer, gaat achter het stuur. Sara, de baas, zit naast hem. Mijn zusje Rubia en ik zitten achterin. Robert schuift zijn bil naar voren, zodat zijn voeten bij de pedalen komen. Hij duwt tegen de staaf om de auto te laten rijden, maar de auto steigert. Robert moet opnieuw starten. Hij probeert het weer. Onze hoofden schieten naar voren als hij met gierende banden vooruit gaat. Sara slaat haar hoofd tegen de voorruit, maar ze lacht. Verderop in de straat stapt Rosanda, ons buurmeisje, in de auto en we rijden weg. Wat een rit, mijn hart bonst nog harder. Het is net alsof we op de kermis

[p. 7]

zijn in een botsauto. Mijn broer Robert wil alles uitproberen. We gillen en Robert doet nog wildere dingen. Na een spannende rit parkeert hij de auto precies op dezelfde plek. We stappen bevend uit, maar we lachen allemaal. We weten zeker dat mama en papa nooit zullen weten dat we stiekem de auto hebben genomen. En dat is maar goed ook. Want anders zijn we niet jarig. Sara is pas 16 jaar en mag echt geen auto besturen. Laat staan Robert, hij is 14.

Terug in huis gaat Sara met Rosanda naar de telefoon. ‘Zullen we Jim bellen? Hij wil met ons mee naar het feest zaterdagavond. Laten we een afspraak met hem maken!’ ‘Ja, hij is “hot”, alle meisjes zullen jaloers op ons zijn.’ ‘Vooral als hij zo'n strak shirt draagt, dan zien ze zijn gespierde armen’, roept Sara. Ze schateren van het lachen. Het slot op de telefoon houdt ze niet tegen, ze bellen Jim.

Samen met Rubia loop ik naar de tv en we zetten die keihard aan. Het urenlang gezeur van die meiden aan de telefoon vinden we niet leuk. Er is een draculafilm op tv, ‘Dark Shadow’. Ik kijk naar mijn zusje en ze kijkt ondeugend terug. Glimlachend lopen we naar de sofa en gaan naast elkaar zitten. Hier mogen we nooit naar kijken van papa en mama. Ik ben 10 en Rubia is 9 jaar. Na een griezelige film kunnen we 's avonds niet slapen. Maar daar denken we nu niet aan. We zien nog net een man in een grote vleermuis veranderen. Hij wil een vrouw in haar nek bijten met zijn vlijmscherpe tanden. Met grote ogen zitten we te kijken. Ik draai me om zodat ik de bloederige beelden niet zie en Rubia zet haar handen voor haar ogen. Ze pakt mijn hand vast, ze is ook bang. Het bloed loopt over de nek van de vrouw. Robert die achter ons staat, springt met een wit laken over zijn hoofd voor ons en we gillen zo hard we kunnen.

‘Robert, de tv mag niet aan, weet je nog’, roept Sara vanachter de telefoon.

‘We maken die straks wel uit. Of we gebruiken je badhandje’, knipoogt hij. Papa had ons al een paar keer straf gegeven omdat we de tv hadden aangezet. We deden die altijd uit voordat hij thuis kwam, dus we wisten niet hoe hij erachter kwam dat de tv aan was geweest. Totdat Sara hem een keer stiekem heeft zien voelen achteraan het apparaat. Vanaf toen hebben we het bad- handje van Sara gebruikt, met een paar ijsblokjes erin.

[p. 8]

Dat houdt Sara dan op de achterkant van de tv. Dan is het apparaat niet heet als papa thuiskomt.

‘Doei meisjes, tot morgen.’ Rosanda gaat naar huis.

‘Jullie moeten naar bed’, roept Sara. De film is erg spannend.

‘Nee!’ roepen we.

‘Het is al laat, jullie gaan nu naar bed. Pa en ma komen straks.’

Teleurgesteld staan we heel langzaam op. Ze is toch echt de baas. We staan net op onze voeten of we horen Robert roepen:

‘Ze komen, ze komen!’ De tv staat aan de straatkant en we weten dat ze ons zien door de gordijnen. Dus Robert neemt een grote sprong naar de tv en doet die snel uit. Mijn zusje en ik laten ons op de grond vallen en tijgeren snel richting slaapkamer. Sara kruipt over de grond met haar badhandje om de tv in snelvaart af te koelen. Ze heeft maar een paar minuten. We zijn veilig in ons bed en hopen dat papa en mama niets hebben gemerkt.

De volgende ochtend kom ik moeizaam uit bed. Ik heb slecht geslapen. Ik heb gedroomd dat een man achter me aanrende omdat hij bloed uit mijn nek wilde zuigen, met tanden zo groot als die van een tijger.

Elke morgen kijken we naar het kinderprogramma ‘de Pebbels’.

Maar deze morgen is de tv uit.

‘Mam, mag de tv aan?’

‘De tv is kapot,’ zegt mama boos. ‘Wat hebben jullie ermee gedaan, er ligt een plas water op de grond.’

Papa komt nors de eetkamer in en we zijn allemaal muisstil.

Jennifer Tom