Wat opa Rudi niet vertelde

[p. 1]

Voorwoord

Het waren mijn kleinkinderen die mij ooit verwelkomden in hun magische wereld. Toen het dromende kind in mij eenmaal was ontwaakt, begon het gedichtjes en verhaaltjes voor hen en over hen te schrijven.

Dit speelse proces raakte in een stroomversnelling toen mij door Bukutori de gelegenheid geboden werd mij verder te ontwikkelen. Ik werd geselecteerd voor deelname aan de workshop ‘Kinder- en Jeugdverhalen Schrijven’. Hoewel ik meende wat ervaring in huis te hebben, kwam ik al gauw tot de ontdekking dat ik nog veel te leren had. Inspiratie alleen levert nog geen goed verhaal op.

Tijdens de sessies leerde ik onder andere dat schrijven deels een techniek is en men zich daarom aan heel wat regels te houden heeft voor het produceren van een goed (kinder- of jeugd-) verhaal, zeker als men een beginneling is en nooit eerder onder deskundige leiding heeft gewerkt. Dat naast het beheersen en toepassen van die regels alleen veelvuldig en gedisciplineerd oefenen tot een bevredigend resultaat kan leiden, werd mij tijdens elke sessie opnieuw duidelijk. Het onder leiding werken in groepsverband -waarbij discussies natuurlijk niet uitbleven- was een verrijkende ervaring. Ook al ‘smaakten’ de steeds herhaalde aanwijzingen en de onvermijdelijk daarmee gepaard gaande correcties soms ‘zuur’ en lieten zij vaak een gevoel van teleurstelling achter (‘Alweer niet goed..? Zal ik het ooit leren..?’), raakte ik er toch gaandeweg van overtuigd dat de aanwijzingen waardevol en de correcties noodzakelijk waren. Ik begon aan te voelen wat in de schrijfwereld wordt bedoeld met ‘een spanningsboog’, met ‘kill your darlings’ en met ‘schrijven is schrappen’.

Kortom: ik heb geleerd bewust naar het moment toe te werken waarop ik door de warrige grijsheid van mijn onervarenheid heen het -zij het nog zwakke - lichtje aan het eind van de tunnel mocht zien gloren.

Cobi Pengel

[p. 2]

Schrijven is werken, werken, werken, aan jezelf en aan je teksten. Als je de theorie eenmaal kent van het schrijven, dan ben je nog geen schrijver. Sommige mensen worden met het talent geboren, en dan nog is er een lange weg te gaan. Er zijn zoveel eigenschappen die spelen, talent is er maar een onderdeel van. Een van de belangrijkste eigenschappen vind ik toch het oneindige geduld dat je moet hebben. Je moet positief ingesteld zijn en erin blijven geloven en vertrouwen dat het zal lukken. Doorzettingsvermogen om elke keer opnieuw te beginnen met steeds evenveel enthousiasme. En dat zijn maar een paar zeer belangrijke facetten in het geheel dat je als schrijver zult moeten etaleren. Daarom zegt men ook dat je jezelf tegenkomt als je schrijft.

Door de jaren heen heb ik wel eens een stukje geschreven. Ik ben zelfs op cursussen geweest. Steeds leuk, maar zonder een behoorlijk eindresultaat. Het verschil met de cursus waar ik nu aan heb deelgenomen is het feit dat er na de cursus een periode volgde van intensieve begeleiding tijdens het schrijven.

Dat heeft voor mij een groot verschil gemaakt. Na de cursus moest het aangeleerde in praktijk worden gebracht. De kennis en de wil waren aanwezig, en nu onder begeleiding werden talent, geduld, doorzettingsvermogen, vertrouwen, positief zijn, enthousiasme, enzovoort op de proef gesteld. Het eindresultaat is er. Er zijn wat verhalen, er is een eindproduct. Of ik mezelf nu een schrijfster mag noemen, betwijfel ik. Hoeveel boeken moet je hebben geschreven en hoeveel boeken moet je hebben verkocht om jezelf met trots een volwaardig schrijver te kunnen noemen.

Waarschijnlijk weet niemand dat antwoord.

Zelfs de allerbeste schrijvers zullen u ongetwijfeld zeggen dat schrijven een nimmer voltooid leerproces is.

Jennifer Tom

[p. 3]

Talent is te vormen, is de slogan die de Stichting Bukutori vanaf haar oprichting heeft gehanteerd. Deze verhalenbundel is tot stand gekomen met behulp van de auteurs, de trainer, de redacteurs en alle anderen die een bijdrage hebben geleverd. De kinder- en jeugdverhalen spelen zich veelal in Suriname af.

Het project Kinder-en Jeugdliteratuur Schrijven was een ‘pilot’ om te toetsen of je daadwerkelijk met begeleiding beter kunt leren schrijven. Na een jaar hard werken, tijd vrijmaken, haasten en gezellig met eikaars werk bezig zijn is het zover. Inderdaad kun je schrijftalent vormen. Alle deelnemers zijn het met die stelling eens. In deze jeugdverhalenbundel zijn verhalen opgenomen van auteurs die allen meededen aan dit project. Heel veel dank gaat uit naar de Nederlandse Ambassade die dit project mogelijk heeft gemaakt en die het geloof had dat wij er iets van konden maken.

Stichting Bukutori dankt vooral ook de deelnemers die tot het einde van het traject zijn gebleven. Zij waren de ‘proef-konijnen’ van het schrijfprogramma en dus de voorlopers van de studenten van de Schrijversvakschool Paramaribo.

Tot slot wensen wij de lezer heel veel plezier. Wij gaan door met schrijven, op nog een lange weg.

Stichting Bukutori

Ruth San A Jong, coördinator