Laat het verleden leven. Een boek over de eigen geschiedenis van de bewoners van Kwamalasamutu

[p. 27]

Deel 2: Verhalen uit en over het dorp

Onderstaande verhalen zijn opgeschreven door leerkrachten van de school; het zijn hun eigen verhalen. Ook hebben zij oudere mensen in het dorp laten vertellen. Van sommigen staat hun naam erbij, van anderen niet. Die verhalen zijn in het Nederlands vertaald door Susan Macknack, Reoma Tawadi en Pildas Tawadi. Het is belangrijk dat deze waar gebeurde verhalen worden vast-gelegd. Ze vormen een stuk geschiedenis van jullie eigen dorp. Misschien weet jij ook mensen die je kunt laten vertellen. Doe het: hoe meer verhalen er zijn over het verleden, hoe meer je te weten komt over de geschiedenis van je eigen dorp. Er zijn altijd wel leerkrachten die je willen helpen met de vertaling!

1. Over Claude Leavitt en Japoma

Lang geleden kwamen mijn ouders van Brazilië naar Alalaparu. Daar aangekomen hebben zij Claude Leavitt en Japoma ontmoet. Toen zag mijn vader Indianen van andere stammen ook. Mijn ouders waren helemaal perplex en in de war daarom, ‘Oh je’ zeiden ze, zowel mijn moeder als ook mijn vader. Toen hebben ze ook mooie kerkliederen gehoord daar, zij dachten eerst dat het traditionele geestenliederen waren. Toen later hebben ze verschillende soorten mensen gezien, mensen van verschillende etnische afkomst, mensen die Gods woord hebben verteld. Japoma had toen voor Claude Leavitt getolkt. Toen zei mijn vader vol bewondering tegen mijn moeder ‘Kijk, dat zijn dus de Pasakuwaimë mensen’ zeiden ze. De mensen waren op de doorreis.

En toen kwamen Claude Leavitt en Japoma naar mijn vader en legden hem uit: ‘Kijk, het is namelijk zo’ zeiden ze. ‘Ga niet terug (naar Brazilië)! Blijf hier!’ zeiden ze. Dus zei mijn vader: ‘Is goed. Maar er is nog de familie van mijn oudere zus, ik wil ze graag hier naar toe halen'zei hij. En zo ging hij terug naar Missão. Mijn vader heeft aan de mensen in Missão verteld hoe het was en zij hebben met belangstelling geluisterd naar hem. Toen kwamen ze allemaal naar Alalaparu. En toen ze arriveerden toen kwamen Claude Leavitt en Japoma naar mijn vader. ‘Hier zijn ze’ zeiden ze. ‘Welkom terug! Hoe gaat het?’ zeiden ze tegen hem. ‘Waar zijn ze, jouw familieleden?’ zei Claude tegen mijn vader. ‘Dit zijn ze’ zei mijn vader tegen Claude Leavitt. En toen waren ze heel blij, Claude Leavitt

[p. 28]

en ook Japoma. En toen hebben ze een ceremoniële dialoog gevoerd met elkaar, Claude met mijn vader. En toen beëindigde Claude Leavitt de ceremoniële dialoog op de traditionele Trio manier door te zeggen ‘kërëkërëe’ datgene betekent ‘Ik neem jou’. Zo was Claude Leavitt, hij kon spreken op de traditionele Trio manier. Voor zover dit verhaal.