|
| |
Het II. Kapittel.
DE rechte Spelling bestaet hier in, dat zoo wel elke deezer
Letteren, Klinkeren, in zynen rechten klank en rechte plaetse geschreeven
worde, als anders elk Woort met zyne eigene boekstaven, zonder die te weinigh
of te veel te hebben, uitgedrukt.
Weshalve Letters, die den Woorden in de Uitspraeke geene hulp
toebrengen, als overtolligh, uitgelaeten en niet geschreeven moeten worden.
De rechte klank en het onderscheit deezer Letteren kan wyder
gespeurt worden uit de voorbeelden der Spellinge: daer aengeweezen wordt, hoe
elke Letter in het begin of midden of einde der Woorden gestelt worde, en
klinke. Met de A spelt men Abt, adem, akker, ambacht, hart, smart.
Met de B Bal, ban, bek, bier, ebbe, kribbe.
| |
| |
De B heeft in de uitspraeke gemeenschap met de P, haere gebuurletter; en dus is de
B, die de lippen in het uitspreeken wat slapper opent, dan de P, als eene
zachte P, en de P als eene scherpe B; gelyk blykt uit de Woorden slab en
slap, labben en lappen, ebben en eppe, tobben en
toppen.
De B, die voorhene plagh geschreeven te worden in Embden,
hembden, is in deeze en diergelyke Woorden onnoodigh,
De C nu uitgesprooken, als eene scherpe S, heeft by de oude Latynen
de uitspraek gehadt van eene K; als blykt, om dat Hic en hoc by
hen, gelyk noch by ons, het geluit hadden van Hik en hok; niet
van His en Hos; gelyk had moeten geschieden, indien de C de
uitspraek eener scherpe S had. Pontus de Heuiter van Delft, Kanonyk van
Gorinchem, die in den jaere 1581. eene Nederduitsche Spelkunst uitgegeeven
heeft, (voor wiens bezittinge ik den beleefden Professor Reelant, erfgenaem
zyner vaderlyke genegenheit tot my, hier mede opentlyk bedanke) zegt, dat deeze
letter tot den afgang des Roomschen ryks benoemt is met den naeme van
Ke. En dit kan uit oude Latynsche Letterkundigen ten vollen worden
beweezen. Immers behoudt zy noch hedensdaegs voor de A, O, en U de kracht der
K; gelyk eertyts mede voor de E en I; als blykt, om dat de Grieken den
Latynschen naem Cicero door Kikeroon vertaelt hebben. Waerom zy
ook van Suidas de Roomsche K of Kappa genoemt is. Uit welken hoofde
Scioppius, wiens herdrukt Onderwys in de Latynsche Letterkunst my naderhant in
handen is gevallen, insgelyks bewyst, dat de oude Romainen | |
| |
hun
CAESAR of CAISAR (als zommige opschriften hebben) door KAISAR, gelyk de
hedensdaegsche Hoogduitschen, hebben uitgesprooken; als mede Scipio, scire,
discere, als of 'er Skipio, skire, diskere geschreeven stond.
Doch de Nederlanders, die de K hebben, behooren de C, nu verbastert
van klank, niet te gebruiken. En zy behoeven ze ook niet, dan in het opmaeken
van de dubbele letter, die de Grieken X, Chi noemen, en waer mede zy de
naemen van Christus, Christoffer, Chrysostomus spellen.
Deeze Ch, van de Grieken niet alleen door χ, maer
eertyts ook door twee merken KH in KHRONOS, KHARON uitgedrukt, en scherper, dan
de G, als blykt uit het onderscheit tusschen lach en lag,echt,
matrimonium, en egt, occat, juichte en ruigte, wordt altyt in
het midden en einde der lettergreepe gebruikt, achter de Klinkers, in Och,
doch, noch, toch, juichen loochenen huichelen, Acht, zacht, recht, knecht,
licht, sticht, klucht, lucht, zucht; en achter de S, in schacht, schaep,
schip, schoon, schuit, manschap, vrientschap, menschen, wenschen, en
diergelyke; als mede in eenige Byvoeglyke Naemwoorden, die van Zelfstandige
afgeleidt zyn, als, Aerdsch, hemelsch, helsch, wereltsch, Roomsch, Duitsch,
Spaensch, Geldersch, Hollantsch-
De woorden cieraet, vercieren, cierlyk, die men van outs met
eene C schreef, worden voeglyker, naerdien men by den verbasterden klank der C
niet behoort te blyven, met eene S gespelt; gelyk van den Drost Hooft
geschiedt; als Sieraet, versieren, sierlyk. En deezen voet moet men
houden in | |
| |
het schryven van Sedel voor Cedel, en van
Syfer voor Cyfer, als uit andere taelen, en van Schedula
en Sifra afkomstigh.
Alle andere woorden, van Latynschen oirsprong, en met eene C
beginnende, als, Celle, cippier, cyns, cingel, cirkel, moogen met de C
onder de Nederlanders ook geschreeven worden; terwyl weder andere, uit het
Grieksch oirsprongkelyk, schoon zy van de Latynen de C ontfangen, by ons hunne
erflyke K nootwendigh moeten behouden; als in Keder, kibori, kichorei,
kypres en andere.
De D heeft in den klank groote gemeenschap met de T, als beide de
tong tegens de tanden slaende, en ras weder te rugge trekkende, doch de D
slapper, dan de T. En dus is de D zachter van geluit; gelyk uit de volgende
woorden blykt, Gad, een van Jakobs zoonen, gat, Zweed, zweet, doch,
toch, dieren, tieren.
De E spelt ebbe, echt, effen, bel, helle, kelk, melk met een
helder geluit. In Erf, kerk, werk, en in het gemeen voor de R klinkt zy
eenigszins doffer.
De F vindt men in fel, flesch, fok, draf, staf, lyf, wyf, beffen,
straffen.
De F, die met eene sterker beweeginge de onderste lip tegens de
bovenste tanden trekt, dan de V, heeft in den klank eenige gemeenschap met de
V, zo dat de F als eene scherpe V, en de V als eene zachte F wordt aengemerkt;
gelyk blykt in fel en vel, fier en vier, frisch en
versch.
Ook verkeert de F in veele woorden in een V; te weeten in het
Meervouwige Getal der Buigingen en in de Tytvoegingen en haere verscheide Wyzen
en Tyden; gelyk men zien kan in de volgende woorden, Wyf, wyven, graf,
graven, brief, brieven,
| |
| |
hof, hoven, schryf, schryven, groef,
groeven. De Engelschen koomen hier mede eenigszins over een, die van
wife wives, van knife knives, maeken.
Met de F worden, naer de wyze der Latynen, die Amfion, Fryx,
Hierofanta spelden, de woorden geschreeven, die van uitheemsche taelen
afkomstigh, de Ph gebruikten; als Fanuël, Farao, faem, filosoof,
Stefanus, en andere.
Met de G spelt men Ga, gal, gelt, goet, bang, lang, rug,
brug. De G, die met eenen sterken aessem uit het midden van den mont
omtrent het gehemelte voortkoomt, heeft een blaezend geluit, het zy voor eenen
Klinker, het zy voor eenen Medeklinker eene Lettergreep beginnende; gelyk in
gaen, gout, gy, gloet, graeu.
Wanneer zy eene Lettergreep na eenen Klinker besluit, of eene
Lettergreep begint, die op eene G volgt, schynt zy een geluit te hebben, dat,
zachter, dan het voorgaende, van de Franschen door gue wordt uitgedrukt;
gelyk in vlag, heg, rug, waggelen, troggelen, plaggen.
Voor al heeft de G zulk een geluit, als zy na eene N de Lettergreep
eindigt; als in bang, gang, koning, wooning; of ook na eene N eene
Lettergreep begint; als in Tanger, zwanger, engel, wrongel, honger,
onger. Achter verlengde Klinkers of Tweeklinkers behoudt zy echter haer
geluit; als in Vlaeg, plaeg, vlieg, boog, teug. Waerom achter zulke
Byvoeglyke woorden gemeenlyk de H gezet wordt.
De H spelt Ham, hek, hier, hont, vryheit, blyheit.
In het opmaeken der dubbele letter, die by de Grieken xi, Chi
genoemt wordt, dient ook de H, die door de C, van outs in haere kracht eene K,
als | |
| |
boven gezien is, eene sterker uitblaezing ontfangt, dan zy van
de G bekoomen kan. En dus spelt men door haer mensch, wensch, aerdsch,
wereltsch, Duitsch, schyn, schoon, lichaem, juichen.
De H wordt van zommigen achter de G in het einde des woorts, daer zy
van outs plagh geschreeven te worden, verworpen onder het voorgeeven van
overtolligheit. Maer zy is noodigh, en brengt den Woorden in de uitspraeke hulp
toe, zal men den wegh, dien men reist, van eene weg (wittebroot)
den dagh, dien wy beleeven, van eene dag, dat een wapentuig en
een tou te scheepe betekent, en plagh, solebam, vaneene plag,
eene afgemaeide veltzoode, behoorlyk onderscheiden.
Om nu te weeten, waer de H achter de G diene gestelt te worden, waer
niet, zoude men deeze regels kunnen geeven.
I. De Wortelwoorden in eene G eindigende, laeten achter zich geene H
toe; als Leg, zeg, zaeg, vraeg, neig, buig en andere.
II. Zelfstandige Naemwoorden, na eenen langen Klinker of eenen
Medeklinker eene G hebbende, wraeken insgelyks de H; gelyk Aegt, maegt,
jeugt, deugt, hoogte, droogte, ruigte. De Byvoeglyke Woorden, als Graeg,
traeg, veeg, hoog, droog, vuig en diergelyke, zoude ik hier van
uitzonderen, en onderscheits halve met eene H in het einde schryven.
III. Zelfstandige en Byvoeglyke Naemwoorden, die na eenen enkelen
Klinker in NG eindigen, verwerpen de H; als, Bang, eng, jong, lang, sprong,
heining, wooning.
IV. Zelfstandige Naemwoorden, voor de G eenen | |
| |
enkelen
Klinker hebbende, neemen eene H achter die aen; als, dagh, slagh, zogh,
bedrogh, maght. Ook braght en gebraght van
brengen.
V. Alle andere Naemwoorden, het zy Zelfstandige, het zy Byvoeglyke,
die in het Eenvouwige getal na eenen enkelen Klinker in eene G uitgaen, die in
het Meervouwige verdubbelt wordt, wraeken de H achter de G; als, Vlag,
dag, pugio, log, vlug, rug, brug en andere.
De I hoort men in Ik, is, tin, zin, list, twist.
Met de J spelt men Ja, Jan, jok, jong, juk.
Met de K Kalf, kan, kegel, kint, knecht, bak, dak, dank.
De eigene naemen, die uit het Hebreeusch of Grieksch afkomstigh zyn,
behooren ook met de K gespelt te worden, schoon in het Latyn met eene C
geschreeven; als Kores, Kyrus, Kefas, Kyprus, Kyrenius.
Van outs plagh men in veele woorden de C voor de K te voegen, en te
schryven voor Ik, blyk, ryk, wyk, ook, dus Ick, blyck, ryck, wyck,
oock. Doch de C, deezen woorden in de uitspraeke geene hulpdoende, is hier
geheel onnodigh en onnut.
Dewyl men de K billyk in haere eige plaetse behouden moet, en den
natuurlyken klank, dien zy veroirzaekt, zonder oirzaeke aen geene andere letter
overgeeven, moet men met twee KK schryven bukken, krukken, stukken; stokken,
drukken; en niet met veranderinge der Wortelletter K in eene C (gelyk
eertyts) bucken, krucken, stucken, stocken, drucken.
Eenigen dienen zich ook van de K in het spellen van quaet,
quellen, quyt, schryvende kwaet, kwellen, kwyt: maer zonder noot;
gelyk by de Q zal gezien worden.
| |
| |
De L spelt Laf, lof, lust,
vol, dol, heelen, hellen.
De M Maer, met, stam, stem, klimmen, nimmer.
De N Nacht, niet, nut, ban, been, binnen, onder.
Met de O boekstaeft men Och, of, op, orde, hof, hop, lot,
kommer.
Doch hier is aen te merken, dat de O in alle woorden geenen zelven
klank heeft; gelyk hier onder gezien wordt.
| Eerste klank. | Tweede klank. |
|
Op | Hop |
| Bok, hoe
dus. | Stok |
| Bol | Bol van een
spinrokken. |
|
Bot | Gebot |
| Dol | Dol in
de roeischuit. |
| Wol | Volk. |
De eerste klank deezer woorden zweemt eenigszins naer het geluit der
O in de Latynsche woorden, non, fons, constans; de tweede naer de O in
nos, noster, fortis, vox en propter.
Dit onderscheit in de uitspraeke moet men door het gebruik en de
oeffening leeren: dan men zoude ten dienste der vreemdelingen de O in de
woorden van den tweeden klank met eene streep kunnen tekenen, om hunne
uitspraek daer naer te rechten, en schryven, Hóp, stók
&c.
Ook zoude men deezen regel kunnen geeven: De O klinkt voor alle
Medeklinkers niet even eens; voor de M en N behoudt zy haeren gewoonlyken
klank; als, Om, stom, ton, ront, vond: voor de CH, F, G, GH, L, PR, S, T, wordt
de uitspraek verandert; als in Och, noch, stof, lof, dog, zogh, bedrogh,
| |
| |
hol, bol van een spinrokken, kop, krop, porren, orgel, los,
vos, pot, kot.
Hier van worden echter uitgezondert de woorden, die in het
Hoogduitsch door den Tweeklinker Au of door hunne volmondige U
uitgesprooken worden; als Op, Bot, stolidus, Vol; die by de
Hoogduitschen dus luiden, Auf, But, Ful. Bol, tuber, en dol,
furiosus, worden by Hoog- en Nederduitschen even eens geschreeven en
uitgesprooken.
Met de P speltmen Pacht, pek, punt, nap, trap, trop,
krop.
De P, na een sterke sluiting der lippen uitgesprooken, heeft eenige
gemeenschap van klank met de B, en is als eene scherpe B, gelyk de B als eene
zachte P; dat uit de spellinge van slap en slab gemerkt wordt, en
by de B. alrede is aengeweezen.
De P plagh van outs achter de M geschreven teworden in Ampt,
amptman, amptenaer, &c. maeris in deeze en diergelyke woorden
onnoodigh.
Met de Q spelt men door tusschenkomste eener U, die haer aen de
volgende Klinkletter hecht, en het verschil tusschen haer en haere gebuurletter
de Kmaekt, Quast, quak, quispel, quisten. Doch zommigen hebben in deezen
tyt deeze letter verworpen, en daar voor KW begonnen te gebruiken, schryvende,
Kwast, kwak, kwispel, kwisten. Maar wy keuren dit, als eene onnoodige
nieuwigheit, met de beste schryveren ten eenen maele af; en zien geene redenen,
dewyl men die woorden van outs met de Qu plagh te spellen, om die nu te
verschuiven. Temeer, dewyl de Romainen hunne C en V, in klank en kracht de K en
W gelyk, daer voor kunnende | |
| |
gebruiken, de Qu nooit gewraekt
hebben: gelyk zy van andere volken, schoon hunne taelen verbeterende, ook niet
verworpen is; hoewel de dichter Ronsard zyne Franschen al in de zestiende eeuwe
met zyne kalité, kantité, voor qualité,
quantité stoutmoedigh voorging. Waer by koomt, dat, indien men de
spelling met Kw volgt, veelszins dubbelzinnigheit door misspelling en
quaede scheiding der lettergreepen veroirzaekt kan worden; als in Gekwaek,
gekweest, gekwel. En eindelyk, dat de weinige woorden, die met de Qu
beginnen, geene nieuwe spelling met Kw behoeven.
Met de R spelt men Ramp, recht, ridder, rust, meester,
hooren.
De S, een sterk geblaes, als blykt, om dat de Romainen voor
causa, casus, divisiones, van outs uitgesprooken en geschreeven hebben
caussa, cassus, divissiones, spelt Sap, schap, dat is, eene
werking, en daer van vrientschap, boelschap, scherp, schicht, slot, smak,
sop, suiker, glas, mes, menschen, muschen, vischen.
Met T worden gespelt Tak, tent, tin, tol, tucht, wet, wit,
witten.
De T heeft eenige gelykheit in het geluit met de D, doch is scherper
van klank, dan de D; gelyk men uit de volgende woorden kan merken, Wet, wed,
wetten, wedden, smeeten, smeeden, en voorhene alrede by de D aengetekent
is.
De T wordt met eenen valschen klank uitgesprooken in woorden van
eene Latynsche afkomste, wanneer zy naemelyk de twee enkele Klinkletters
Ië voorgaet; als in Oratië, justitië,
redemptië, &c. die | |
| |
met eenen bastertklank gehoort
worden, als of 'er Oraetsië, justietsië, redemptsië
geschreeven is; daar nochtans niet te bedenken is, dat de tweede Klinker E, die
in het einde deezer woorden de voorgaende I volgt, zulke eene verandering in de
natuurlyke uitspraeke der T, die men hoort in Titus, Tiberius, maeken
kan.
Met de T spelt men, als met de Merkletter, in de Werkwoorden den
tweeden persoon in het Meervouwige Getal der Gebiedende Wyze; als, Neemt,
geeft, leeft, hoort, zingt, &c. als afgeleidt van de Wortelwoorden, de
tweede persoonen in het Eenvouwige Getal, Neem, geef, lees, hoor, zing
&c.
De T is ook de merkletter en nootwendigh in het spellen der tweede
persoonen van beide Getallen der Aentoonende Wyze, en des derden persoons in
het Eenvouwige Getal; als Gy, Hy, Neemt, geeft, leeft, hoort, zingt
&c.
Dit houdt zynen regel, schoon het Wortelwoort in een D eindigt,
wanneer de T niet achtergelaeten wordt, noch de D in de T verandert. Want men
schryft Gy, Hy houdt, wordt, vindt, landt, grondt, &c. alle
afgeleidt van de Wortelwoorden in de Gebiedende Wyze, Houd, word, bind,
vind, land, grond.
Met de U spelt men Uw, uchtend, dun, dubbel, gunst, lust, juk,
nu.
Met de V Vat, vel, vink, vlak, vocht, vrucht, erven,
sterven.
De V heeft in den klank (als boven by de F is aengemerkt) eenige
gelykheit met de F, en gelyk de F eene scherpe V is, zoo is de V als eene
zachte | |
| |
F; gelyk men merkt in het spellen van Vries en
Fries,vel en fel.
Met W spelt men Wat, wet, wit, wol, wulp, wraek, eeuwen,
leeuwen.
Van outs misbruikten zommigen de W in het spellen van Wt voor
Uit: maer deeze misspelling is met reden verworpen; dewyl de W, die niet
dan een Medeklinker is, en geene dubbele U, als men gemeenlyk wil, voor eenen
anderen Medeklinker gevoegt, geen geluit kan maeken, en niet, dan alleen voor
de R gevonden wordt; als in Wrak, wreet, wringen, wroegen, wryten.
In het spellen van vrouw, leeuw, eeuw, &c. is de W
overtolligh; en het is hier genoeg, dat men schryve vrou, leeu, eeu;
maer in het Meervouwige Getal wordt zy 'er welluidendheits halve by gevoegt;
als men schryft vrouwen, leeuwen, eeuwen. En dit geschiedt ook in de
Werkwoorden bouwen, brouwen, schreeuwen, van de Wortelwoorden bou,
brou, schreeu afkomstigh.
In de Twee- of Drieklanken, die met eene U eindigen, magh de W de
stede der U niet inneemen; als zonder oirzaeke en gront geschiedt, wanneer
zommigen voor bou, trou, flaeu, nieu schryven bow, trow, flaew,
niew. De U is een Klinker, de W een Medeklinker, die zonder misbruik hier
niet geplaetst kan worden.
De X is eigentlyk eene Grieksche letter, die echter ook by de
Latynen gebruikt wordt in de woorden van Ex, grex, lex, rex, nix, mox,
vox. Doch de Nederlanders dienen zich van de X in het schryven der
Grieksche en Latynsche naemen Xanthus, Xenophon, Xenokrates, Xerxes, Saxo,
Styx.
| |
| |
Maer zommigen gebruiken ook de X voor Ks, in het spellen
van de volgende en diergelyke woorden, Zulx, schrix, blyx, ryx. Dan dit
is, myns oordeels, eene nieuwigheit, die onnoodigh en ondienstigh is.
Onnoodigh; want wat behoeft men zich van de Grieksche X te dienen in woorden,
die men met de duitsche Ks bequaemlyk kan spellen? Ondienstigh; dewyl
het spellen van zulke woorden met eene X hunne betekenis voor de uitheemschen
verduistert. Want schryft men, de staet des ryx, zoo zal een vreemdeling
zoo licht niet verstaen, dat ryx koomt van ryk, dan of men
ryks schreef. Dus zal ook een uitlander lichter zien, dat schriks
koomt van schrik, en blyks van blyk, dan of 'er
schrix en blyx stond. Derhalve is best, dat men de Ks in
het spellen van zulke woorden, die ze uit hunnen aart vereischen, behoude.
Fix, dat vast betekent, en, van het Latynsch fixum afkomstigh,
onder ons het burgerrecht verkreegen heeft, wordt met de X billyk en natuurlyk
gespelt.
De Y plagh van outs by de Grieken gebruikt te worden voor eene
enkele U; en dient men zich van haer in het schryven van oude Grieksche
naemen, Pyrrhus, Phrygië; alwaer zy dan de Grieksche uitspraek
behoudt. Maer van haer geluit en gebruik by ons zal onder de Klinkletters
worden gesprooken.
De Z had van outs by de Grieken de kracht van Ds; en wert van
de Latynen somtyts in Ss verandert, en dus hart en zacht uitgesprooken,
even als of zy eene dubbele letter waere.
Maer eenige Nederlanders plaghten die somtyts voor eene S te
gebruiken; zoo dat zy de woorden, die met eene S scherp of zacht klonken,
zonder | |
| |
onderscheit nu met eene S, en dan met eene Z spelden en
schreeven, hoewel zich meest dienende van de S.
Doch in de Tweespraeke der Nederduitsche Letterkunst, voor hondert
en twintigh jaeren by de Kamer in Liefde bloeiende te Amsterdam
uitgegeeven,(door Henrik Laurenszoon Spiegel, meent men, geschreeven) wordt
getuigt, dat onze voorouders, gelyk uit oude drukken en brieven blykt, de Z
dikwyls en voor eene zachte S plaghten te gebruiken, schryvende Zee, zoon,
zon &c.
Dit gebruik is toen by den gemelden Spiegel en zyne kunstgenooten
weder ingevoert, en sedert dien tyt van de treflykste Nederduitsche schryveren
gevolgt: als van D.V. Koornhert in zyne vertaelinge van Boëthius, die in
het jaer 1585. het licht zagh, Hooft in zyne Gedichten en Historiën, en
van den Vondel in zyne Treurspelen, Dichten en Vertaelingen. En deeze hebben
hier in tot hunne toestemmers de Fransche schryvers, die ook zoo zacht een
geluit aen de Z geeven in de getalwoorden Onze, douze, treize, quatorze
&c.
En met reden. Want ik hebbe langen tyt geoordeelt, dat de Z in de
kracht en den klank zoo wel, als in de gedaente en het maeksel overeenkoomt met
die letter der Hebreeuwen, die zy Zain noemen, en dus ז
schryven; waer aen zy het allerzachtste geluit der S toeëigenen. En ik ben
te deezer uure blyde, dat de Kanonyk de Heuiter, wiens Nederduitsche Spelkunst
my eerst voor twee maenden in handen viel, met my hier in eens is, vergelykende
de Nederduitsche Ze met de Hebreeusche Zain, en daer | |
| |
aen eene natuurlyke en minnelyke zoetheit, die met een weinigh geblaes voor uit
den mont spruit, by de Grieksche Zeta niet te vinden, met waerheit
toeschryft.
Voorts kan het onderscheit tusschen het zachte geluit der Z, gelyk
het nu in gebruik is, en den scherpen klank der S gezien worden in de volgende
woorden:
| Zant der zee, | Sant of heilige,
|
| Zaei, | Saei van Honskooten,
|
| Zuiger, | Suiker,
|
| Zadel, | Sabel, |
| Zolder, | Soldy,
|
| Zuchten, | Suffen., |
De Z, dan voor de zachtste S genoomen, wordt op de volgende wyze
gebruikt: Zacht, zant, zin, zogh, zucht, zeker, zuster, verzaemen,
bezichtigen, gehoorzaemen.
Van de Medeklinkeren ontfangt de Z om haere zoetheit geenen achter
zich, dan alleen de W; als in Zwaer, zwart, zweep, zwichten, Zwolle,
zwyn. Weshalve zy ten hoogsten quaelyk schryven, die, haer met de scherpe S
gelyk stellende, bestaen hebben te spellen Zlaen, Znel, en (het geen wy
onder de misslagen der ouden rekenen) Zmyrna, zmaragdus.
Ook eindigt zy daerom geen Woort, dan alleen in de Hebreeusche
naemen; en geene lettergreep, dan wanneer haer, uit eene S verandert, E, En,
End, Er, of Ing, Igh volgen.
|
|
Auteursrechtelijk beschermd