Onze strijd

[p. 28]

Bij het afsterven van Duitschlands beroemden Volksdichter Hoffmann von Fallersleben.
20 januari 1874.

Wie stemt er in bij 't rouwgezang?

een' dichter trof de dood;

een, die het arme Vlaanderland,
zoo menigwerf de trouwe hand

in prachtakkoorden bood.

Hij ook begreep den bangen strijd

gestreên door 't Vlaamsche kroost,

[p. 29]

 

hij ook was voor ons heil beducht,

 

hij treurde meê, bij elken zucht,

 

door 't broedervolk geloosd.

 

 

 

U, Duitschland, U zijn wieg en graf

 

den roem van zijn bestaan,

 

maar ach! - ons sterkte 'seedlen lied

 

duldt dat ook Vlaanderen dank hem bied':

 

Een danktoon met een traan.

 

 

 

De ‘Loverkens’ voor ons geplukt

 

in zijne rijke gaard,

 

herbloeien steeds met nieuwe pracht,

 

en blijven, tot in 't nageslacht,

 

het Dietsche harte waard.

 

 

 

En is aan d'oever van den Rhijn,

 

de Zanger hoog geacht,

 

ook aan den kleenen Vlaamschen haard

 

zal zijn herrin'ring trouw bewaard,

 

zijn groote naam herdacht!

 

 

[p. 30]

 

Wie Vlaming is, kniel' rouwend neêr.

 

met weemoed vol het hart:

 

wat traangewemel welle in 't oog,

 

het hoofd ontbloot, den blik omhoog,

 

een beê voor Duitschlands bard!