Onze strijd

[p. 31]

Op den Halletoren te Brugge.

'k Heb met begeesterd oog uwe fiere wal bestreden,
het gloeiend hart vervuld met beelden uit 't verleden, -

Helaas! 't verleên is dood, daar 't voor het heden loeg;

Gij gaaft u met uw zoons, verbastering ten beste,
de galm van ‘Schild en Vriend’ verstierf in uwe veste,

en staat uw' Halle nog, geen spade is sterk genoeg!

Hij is gelukkig, ja, de bard der Zustersteden
dat hem is 't lijkfloers over 't mijmrend oog gegleden

en hem de stille dood gewerd ten vriendentroost;

[p. 32]

 

Geen klacht, melodisch zoet, zou meer zijn lier ontvallen,

 

moest hij uw schande zien, maar dondrend zou 't weêrschallen:

 

‘Vloek op de ontaarde steê, vloek over 't dwergen kroost!’

 

 

 

Moest hij u weêrzien thans, die eens zijn lied mocht prijzen,

 

geen lieflijk maagdenbeeld zou voor zijn geest verrijzen,

 

door stille majesteit bezielend zijnen zang,

 

 

 

Maar 't walgend beeld der vrouw, gedrukt in oneer's kluister

 

gehuld in 't flardenkleed van vroegere weelde en luister,

 

verbasteringsvernis op de verlepte wang!