Gedichten

[p. 84]

Van sterven.

Gestorven zijn is niets. - In vrede, 't oog geloken,

stil sluimren onder geurend mos,

van alle leed ontlast, alle aardsche zorg ontdoken,

alle aardsche kommer los,

en zalig, onbewust zelfs van 't bedrijvig leven

geen klank meer hooren, ver of dicht,

van 't eeuwig schaduwfloers, als van een wade, omgeven,

blind voor het aardsche schitterlicht,

de lang gewenschte rust, de zoete rust erlangen,

waarnaar vergeefs hier werd getracht:

in 't zwijgend hart geen wensch, geen onvoldaan verlangen
meer voeden en in 't hoofd geen foltrend weegedacht..

Maar sterven is de zaak. Maar langzaam af te teren
en matter iederen dag op 't blanke kussen 't hoofd
te voelen zinken, en niet kunnen af te weren
de macht die u beknelt en 't bloed uws harten rooft....

[p. 85]

 

Maar traag in uw gebeent een angel voelen boren,

 

daar aan 's beds voeteneind het grijnzend doodspook zit; -

 

wijl 't vale waslicht blaakt, een doffe stemme hooren

 

die, over u, het ‘De Profundis’ bidt....

 

 

 

Maar rond u heen geknield, zij die u dierbaar waren,

 

in bijgeloovige angst en vrees,

 

u, door hun tranen heen, zien siddrend aan te staren

 

alsof in u het beeld des Schrikkens hen verrees,

 

 

 

den druk der ijzren hand gevoelen om uw leden,

 

die 't bloed verstijft en naar het Niet u medesleurt -

 

dat is een zware stond: haast wordt der laatre vrede

 

daarmeê te veel, te veel verbeurd!