Gedichten

[p. 38]

Morgenidylle.

Naar R. Hamerling.

't Is vroeg in den morgen:
daar heft reeds het wijfje,
van de zijde des gaden
het blanke lijfje.

Hij schijnt nog te sluimeren:
maar hij slaapt niet meer, neen!
hij loert verholen
al achter haar heen.

Hij slaapt niet; hij loert hoe
zij het rokjen zich aantrekt,
dan trippelt naar den oven
en 't vuurtjen aanlegt.

De lokken vallen
over 't lieve gezicht
en den boezem, den blanken,
heur weeldrig en dicht.

Met toevallende oogjes,
nog slapedronken,
blaast zij op de kolen:
daar dansen de vonken.

[p. 39]

 

Nu knettren de vlammen

 

en zingen en klagen,

 

zacht als het wieglied

 

in heimvolle sagen.

 

 

 

Zij zingen en suizen

 

en knetterend groeien,

 

dat haar, bij den rooden schijn,

 

de wangen ontgloeien.

 

 

 

De gade, de loerende,

 

vindt in het huifje

 

haar lief om te stelen

 

en fluistert: ‘mijn duifje...’

 

 

 

en lokt haar nog eenmaal,

 

tot zoenen terug;

 

en de zingende vlamme

 

beglanst zijn geluk....