Gedichten

[p. 26]

Herinnering.

Ik weet niet hoe het andren gaat, -
maar als ik kindren spelen zie,
en in de stille zonnige straat
die heldre stemmen hoore, die,
met lustig schaatren, kirren, trillen
de vooglen evenaren willen,
dan is het of mijn harte smelt:
en brandend en toch mildrend, welt
een groote trane in de oogen mij....

En weg, verzwonden is de rij
der jaren, die hun floers van smerten,
wild juichend spreidden om mijn herte; -
weg 't spook der toekomst dat mijn blik
bij elken morgend mij gegeven,
aanschouwt met telkens nieuwen schrik,
weg, al de zorg van 't sombre leven,
als nacht en nevelen verdwenen
voor d' eersten gouden zonnestraal.

En daar, daar rijst hij, - welke taal
heeft woorden voor dat zoet herdenken, -
daar rijst hij - och zoo wijd, zoo wijd, -
mijn eigen, schoone kindertijd,

[p. 27]

 

met moederliefde en vaderwenken,

 

onschuldig spel, onstoorbre vreugd

 

en 't onbezorgd geluk der jeugd,

 

daar rijst hij juichend om mij henen

 

als 't waar met lenteglans omschenen,

 

en tintelend van lach en zang....

 

 

 

En 'k ben gelukkig, uren lang....