Gedichten

[p. 6]

Verzoening.

Kom, zij de ruzie nu gedaan,
verdwijne om 't frissche rozenbekje
- hoe lief 't u sta - dat pruilrig trekje,
en zie me weer eens vriendlik aan....

Laat fladderend waaien in den wind
de golvend losgerolde haren,
en reik me, - och, ge doet het garen,
de roode lippen, zoetlief kind.

De handjes hier.... wat woudt ge doen?
laat aan de zijden wimpers blinken
dien heldren droppel: 'k wil hem drinken
in eenen langen, langen zoen.

Zóó.... half onwillig, half tevreên
rust ge in mijn arm, met glinsterend ooge,
en fleemt en streelt, tot ik betoge:
'k zeg nimmer ofte nooit meer: neen!

'k Zeg nimmer neen meer, engel mijn,
op geene van uw duizend grillen:
En deed ik 't al, het zou ter wille,
mijn plaaggeest, der verzoening zijn!