Zomervlammen

[p. 167]

Raad aan me zelf

Keer in u-zelf als in een stille kluis!
Keer in u-zelf als in uw eigen graf!
Schud stof en slijk der laffe Wereld af
en stilte, eenzame stilte zij uw thuis.
Doe lijk het kleine broze slakje, dat
langzaam, heel langzaam over 't mulle pad
voortkruipt, en telkens stilblijft en in 't rond
voelt met de fijne hoorntjes, en terstond
wegschuilt in 't schelphuis, grijs- of roodgetint,
zo 't op zijn weg een houtje of steentje vindt!

Nog liever, doe lijk de aardbruine egel doet,
die, schuchter, voortsluipt langs de wegerand
en, waar de minstë onraad hij ontmoet
schielik blijft liggen tussen blaân en zand...
Klein maakt hij zich, zo klein als 't immer kan,
houdt de adem in, trekt pootjes in en kop,
rolt op zich tot een ragebol, en dan
zet, nijdig, hij de scherpe stekels op,
en houdt zich stug, om hond noch kat begaan,
en kat noch keffer durft er bij noch aan.