Zomervlammen

[p. 145]

Avond

Zie! 't Hele dal is als één zee van nevel,

heel fijne zonnenevel, rozig-goud.

Roosgoud kruipt op de helling 't sparrenwoud

en roosgoud glimmen kerk- en huizengevel.

Lijk spaken van een gouden reuzenwiel,

ver achter de avondwolken draaien, draaien
de laatste stralen van de zon, en laaien

wijd-wijd door smoor en smuik, die langzaam viel.

En - vreemd! Alsof de zonnestralen zelven,

als snaren van een reuzenharpe, strak

gespannen van het purprend watervlak

tot aan de blauwe en blauwer luchtgewelven,

de Nacht, die naakt, begroetten met mystiek

gezang, gonzen en brommen, zingezeuren, snorren,
miljoenen en miljoenen muggen, torren,

weemlend en wieglend rond me op wazen wiek

en zingen 't al in slaap met hun muziek.