Zomervlammen

[p. 142]

Zomeravond

Als het bolle maangezicht

- ogen donker, wangen licht -

neerblikt van de hemel,
dan ontstaat een vreemd gewemel

onder gras en struikgewas,

in en rondom poel en plas.

Onder welvend wier en kruid

trekt het krekelleger uit,

spilde en lang van poten...
Krekel-één-zang, onverdroten,

overal, in 't eigenst nu,

tergt en tart hun kirren u.

Vraag niet wie en vors niet waar -

hier, en hier nog, daar en dáár,

achter u en vóor u,
- ‘malle krekels, zwijgt toch! 'k hoor u!’ -

of elk grasje een krekel waar,

kirt en kriekt en krast het maar...

Waterkers en oeverriet

dienen 't vale vorsendiet

welkom ten verstekke.
‘Rekke-rekke, rekke-rekke!’

brommen de ouden, - ‘luistert goed!’

‘rekke’, voor hun groen gebroed.

[p. 143]

 

Hoort! Wat naar geluid is dat?

 

't Is de gore, gladde pad,

 

die met lammen spronge,

 

nadert... Als een stalen tonge,

 

scherp en schamper, trilt haar klacht

 

door de stille nacht.

Aan mijn begaafde oud-leerling, JAN VAN DER VEN